για τον δεκέμβρη

γιατί ο δικός μας δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ…

Η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν μια στιγμή ενός διαρκούς κοινωνικού πολέμου που μαίνεται -πότε αθόρυβα, πότε παταγωδώς, πότε υπόρρητα και πότε ξεκάθαρα- από τότε που οι ανθρώπινες κοινωνίες μπήκαν κάτω απ’ το ζυγό της διαχωρισμένης εξουσίας και της εκμετάλλευσης.

Με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, η συσσωρευμένη οργή ενός κόσμου, επιτέλους, εκφράστηκε και βρήκε διέξοδο στο δρόμο. Ξεπερνώντας δεσμά και αξίες που πατρονάρουν την επιβίωση αυτού του συστήματος, μακριά από κόμματα, ενάντια σε θεσμούς, κόντρα στον οχετό των ΜΜΕ, μικρές και μεγάλες πόλεις δεν άδειαζαν για μέρες από το κύμα της ανταρσίας. Ο Δεκέμβρης, επηρέασε όσους και όσες τον έζησαν, αλλά και αποτέλεσε παράδειγμα που, ακόμα, διαμορφώνει παγκόσμια τις κοινωνικές δυναμικές.

Αυτό που κατάφεραν να σπάσουν οι εξεγερμένοι και τρόμαξε την εξουσία ήταν η κοινωνική ειρήνη και ο εφησυχασμός. Οι εξεγερμένες, δεν έσπασαν μόνο τζαμαρίες, τράπεζες και αστυνομικά τμήματα, αλλά, κυρίως, τις διαχωρισμένες τους ταυτότητες και τα μοναχικά τους θέλω. Στη δίνη της εξέγερσης έπαψαν να υπάρχουν «νέοι», «μαθητές», «φοιτητές», «εργάτες», «έλληνες», «ξένοι», «άντρες», «γυναίκες», και δημιουργήθηκε μια νέα κοινή ταυτότητα που υιοθέτησε κάθε ατομικά βιωμένη καταπίεση και την έκανε κομμάτι της. Όλα έφταιγαν σε όλους και η αλληλεγγύη ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το κράτος, χέρι χέρι με τα ΜΜΕ και τις δυνάμεις καταστολής, έσπευσε να απο-νοηματοδοτήσει και να απο-πολιτικοποιήσει την εξέγερση καθώς και να ξαναορθώσει τους ταυτοτικούς διαχωρισμούς.

Δυο χρόνια μετά, ο κόσμος δεν έχει αλλάξει, ούτε κατά διάνοια. Γίνεται πιο σκληρός και πιο απειλητικός για την επιβίωση των από κάτω, περισσότερο ασφυκτικός και ωμός για τις ελευθερίες μας. Αυτό που προωθείται είναι μια νέα κανιβαλική πραγματικότητα που αποπροσανατολίζει την κοινωνία από τους πραγματικούς της εχθρούς. Η οικονομική βία -με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την αύξηση της φορολογίας- η επέλαση του κράτους ασφάλειας σε βάρος του κράτους πρόνοιας – με την κατάργηση της δημόσιας παιδείας και υγείας, την αστυνομοκρατία ή τις επιστρατεύσεις απεργών- ορίζουν την επερχόμενη βαρβαρότητα και περιγράφουν το σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Όσοι δεν βρέθηκαν το Δεκέμβρη στο δρόμο -και αυτό αφορά μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας- μπορεί τώρα να νιώθουν και μετανιωμένοι. Να θεωρούν πως έχασαν μια καλή ευκαιρία, να σιχτιρίζουν την απάθεια, την αδράνεια, το φόβο ή ό,τι τέλος πάντων τους κράτησε σπίτια τους, μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης.

Πότε δεν είναι αργά, βέβαια. Η διαπίστωση ότι ο κόσμος της εργασίας απουσίαζε από το Δεκέμβρη, απουσίαζε δηλαδή το σαμποτάζ της παραγωγικής διαδικασίας από τα ίδια τα υποκείμενα που πουλάνε -όλο και πιο φτηνά- την εργατική τους δύναμη, παράγοντας κέρδη και υπεραξία για τα αφεντικά, δεν μειώνει την αξία της εξέγερσης. Αντίθετα, στρέφει το βλέμμα μας στο επόμενο βήμα για το συνολικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού θα φτάναμε αν εξεγειρόμασταν σε κάθε μικρό και μεγάλο θάνατο γύρω μας, αν αντιστεκόμασταν σε κάθε πτυχή αυτού του καπιταλιστικού κόσμου. Και στα σίγουρα, κάνει τους κυρίαρχους να κοιμούνται όλο και πιο ανήσυχα τα βράδια.

Σ΄ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

φωνές απ' την εξέγερση για τη διαφύλαξη της μνήμης