Όταν τα βάζουν με κάποιους προλετάριους τα βάζουν και με εμένα
Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί στη Μυτιλήνη ένα κείμενο από κάποια “εκβιαζόμενη” η οποία ζητά την αλληλελεγγύη μας. Ένα κείμενο που όταν το διαβάζεις αντιλαμβάνεσαι ότι γράφτηκε από κάποια μικροαστή “διανοούμενη” η οποία μέσα στην “αριστερή” της παραζάλη δείχνει με τα λεγόμενα της πόσο εκτός της κοινωνίας βρίσκεται.
Το εν λόγω κείμενο λοιπόν μας πληροφορεί πως όποιος δεν έχει σταθερή δουλειά αλλά αναζητά ένα μεροκάματο είναι τυχοδιώκτης. Το ίδιο λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε για τους χιλιάδες μετανάστες (Αλβανούς, Αφγανούς, Πακιστανούς κ.α.) που μεταφέρονται από μέρος σε μέρος και από δουλειά σε δουλειά; Είναι και αυτοί τυχοδιώκτες; Προφανώς η απάντηση της “εκβιαζόμενης” είναι ναι. Αλλά τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από στελέχη που εν μέσω οικονομικής κρίσης η “εναλλακτική” λύση που μας προτείνουν είναι να φτιάχνουμε τα σπίτια μας από στάχια και σκατά; Από ανθρώπους που μέσα από τις “μη κυβερνητικές” τους οργανώσεις μας προτρέπουν να δουλέψουμε εθελοντικά λες και δεν έχουν ακούσει ότι όταν τριγύρω σου γυρίζουνε τα δις είναι μαλακία να είσαι εθελοντής. Ο λόγος τους δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από το λόγο του εργοδότη. Πως γίνεται να καταλάβουν πως πέρα από το μικρόκοσμό τους υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν; Συμπεραίνουμε λοιπόν πως πλέον κάποιοι μικροαστοί παίρνουν θέση. Τη θέση του κεφαλαίου.
Ένα άλλο συμπέρασμα του κειμένου είναι πως όποιος διεκδικεί τα δεδουλευμένα του είναι εκβιαστής και γκεμπελίσκος. Καθόλου παράξενη λογική για ξεπουλημένους ανθρώπους. Για ανθρώπους που για χρόνια είναι η ουρά των εργατοπατέρων και που σε κάθε αληθινό ξέσπασμα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Δεκέμβρης) είναι απόντες. Θα έπρεπε δηλαδή να σκύψουν το κεφάλι και να πουν «δεν πειράζει θα πληρωθούμε από την επόμενη δουλειά»; Όμως ατυχήσατε. Πλέον οι προλετάριοι σήκωσαν κεφάλι και ούτε επιθέσεις με βιτριόλι ούτε κείμενα τέτοιου είδους μας σταματάνε. Η σύγχρονη εργατική τάξη δεν κάθεται στα γραφεία της και λασπολογεί. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι στο δρόμο.
Για να τελειώνουμε. Επειδή εγώ προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου αλληλέγγυο με τους εργαζόμενους και τους ανέργους παίρνω ΞΕΚΑΘΑΡΗ θέση. Η αλληλεγγύη μου πάει σε αυτούς και όχι στους τοπικούς άρχοντες, τα αφεντικά και τις ουρές τους.
Ένας (εκνευρισμένος) προλετάριος
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ζείτε ακόμα στις ιστορίες των προγόνων σας. Πάντως εμείς που ζούμε τις σύγχρονες εξεγέρσεις δεν σας είδαμε πουθενά με κανένα όπλο στο χέρι. Εδώ που τα λέμε και μόνο η παρουσία σας θα μας εξέπληττε.
Υ.Γ.2 Για το κείμενο αυτό υπεύθυνος είναι αποκλειστικά και μόνο ο συντάκτης του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου