Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Είναι σαν αυτά που συζητιούνται να μην ακουμπάνε το συναίσθημα, παρά μόνο μια υποχρέωση οργάνωσης. Όχι δηλαδή μια οργάνωση ως ανάγκη για την πράξη, αλλά μια οργάνωση ως πράξη καθεαυτή. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, για εμάς και τις ζωές μας. Κρύβουμε από τους άλλους –αλλά κυρίως από τους εαυτούς μας- το προφανές: ότι χρησιμοποιούμε αλλότρια θέματα, κρυβόμαστε πίσω από σημαντικά μεν αλλά ετεροκαθορισμένα θέματα για να έχουμε κάτι να μιλάμε. Για να μην καταρρεύσει η υποκρισία μας υπό το βάρος της σιωπής.

Το ριζοσπαστικό στοιχείο της συνέλευσης όμως, ως τρόπος συν-ζήτησης και ορισμού της πολιτικής ατζέντας είναι ακριβώς αυτό: το να εκφράζουμε βιώματα. Η λέρα, η πίεση του καπιταλισμού μας χτυπάει όλες και όλους προσωπικά, σε άλλες διαστάσεις ή επίπεδα ίσως την καθεμιά, αλλά όλες και όλους. Η ατζέντα μας, η αυτόνομη δηλαδή σύνθεση των θεμάτων που για εμάς ορίζουν το τι είναι πολιτικό σήμερα, μπορεί να συγκροτηθεί εάν:
• βρούμε την εμπιστοσύνη, την ανοχή και ότι άλλα είναι απαραίτητα για να εκφράσουμε την προσωπική μας σαπίλα, τους εκβιασμούς και τα βιωμένα αδιέξοδα.
• βρούμε το θάρρος να ξεπεράσουμε τους φραγμούς που μας έχουν τεθεί στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους.
• ψάξουμε τη γνώση που χρειάζεται για να συνθέσουμε τις απόψεις μας ισότιμα.

Σίγουρα δεν καταδεχόμαστε να ακολουθούμε μια επικαιρότητα που διαμορφώνεται από τα media ή τα κόμματα, αφού απαιτούμε από τους εαυτούς μας να ακολουθούν μια ατζέντα την οποία έστω κατ’ ελάχιστο συνδιαμορφώνουμε. Αντέχουμε όμως από την άλλη να ακολουθούμε μια ατζέντα που διαμορφώνεται από τα κάτω μεν αλλά όχι από εμάς, και εννοώ την αναρχική ατζέντα που διαμορφώνεται κεντρικά. Αυτό ίσως να μην είναι από μόνο του στραβό, εάν εμείς οι ίδιες δεν χρησιμοποιούσαμε αυτή την ατζέντα με τρόπο αντιφατικό τουλάχιστον. Δεν αναδεικνύουμε τους τόπους της αδικίας και του πολέμου των αφεντικών στη δική μας πραγματικότητα, αλλά ακολουθούμε τους τόπους της κεντρικής σκηνής, ψάχνοντας να βρούμε εκείνους τους τόπους στην δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αμηχανίας η περίπτωση της Κ. Κούνεβα.

Το γεγονός συγκλονιστικό. Η αντίδραση σε κεντρικό επίπεδο άμεση και συγκλονιστική. Μα η συνέλευση μας αμήχανη και μπερδεμένη. Να έρθουμε σε επαφή με συνδικαλίστριες καθαρίστριες ή καθαριστές εν γένει, επειδή έτυχε αυτό το συμβάν σε καθαρίστρια; Εντάξει, ας το δεχτούμε. Αλλά να βρούμε τις καθαρίστριες για να μας εξηγήσουν το καθεστώς της επισφάλειας τους, στο οποίο μάλιστα θέλουμε και να παρέμβουμε; Αυτό είναι αυτονόητα λάθος. Λάθος για το λόγο ότι δεν παρεμβαίνουμε πρώτα-πρώτα στις συνθήκες επισφάλειας που μας αφορούν άμεσα. Η συνέλευση μας έχει συμβασιούχους κάθε λογής: ωρομίσθιους καθηγητές δημοσίου, καθηγήτριες φροντιστηρίων, σερβιτόρους, ντιλιβερι, ερευνητές ωρομίσθιους, 407 κλπ. Δεν μπορούμε σε αυτούς τους κλάδους που αντιπροσωπεύονται ήδη στη συνέλευση να αναλύσουμε τα καθεστώτα της επισφάλειας; Δεν είναι προφανές; Γιατί δεν συμβαίνει;

Η μια απάντηση μπορεί να είναι ότι η επισφάλεια δεν μας αφορά ουσιαστικά. Τρέφουμε ελπίδες ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή για μας, δεν είμαστε πραγματικά επισφαλείς εργαζόμενες, αλλά μεταβατικά επισφαλείς. Σύντομα θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη σχέση εργασίας, να βρούμε κάτι καλύτερο. Είναι δυνατόν όμως άνθρωποι που αντέχουν να συμμετέχουν σε μια τέτοια συνέλευση, να πιστεύουν στην ατομική τους ανέλιξη πέρα από τις γενικές συνθήκες που αφορούν την τάξη τους και την εργασία τους; Να τρώνε δηλαδή το τυράκι της φάκας του καπιταλισμού, πως η ατομική προκοπή είναι στα χέρια της καθεμιάς μας; Είναι και παραείναι λέω, και φτάνω εκεί που θέλω.

Παραμερίζουμε τα αυτονόητα, χάνουμε τα προφανή. Πως το επιτρέπουμε; Επιτρέπουμε σε αυτή τη κατάσταση να υπάρχει γιατί ατομικά μας ικανοποιεί, μας ταιριάζει. Μας επιτρέπει αυτή η κατάσταση να προβάλλουμε τον ψεύτικο εαυτό μας, τη βιτρίνα μας, βιτρίνα που τόσο κοπιάσαμε να γυαλίσουμε και να διακοσμήσουμε για να είναι ελκυστική, να φέρει κοντά μας ανθρώπους. Όσο ανεχόμαστε τον ψεύτικο εαυτό μας, τόσο τον χρησιμοποιούμε προς όφελος μας. Ο συγκροτημένος, η σοβαρή, η χαοτική, ο ανεξάρτητος, ο αξιοπρεπής, όλες είναι ιδιότητες που φτάνει να αποδειχτούν στις συνελεύσεις, και όχι στην πραγματική ζωή, για να ισχύουν. Αν δεν μπορέσουμε οι ίδιες να σπάσουμε τη δική μας βιτρίνα, ας μην ασχολιόμαστε με τις βιτρίνες γενικά.

Άλλος παραλογισμός που θέλω να τον πω και θα τελειώνω, είναι με το θέμα των φοιτητών. Δεν είμαστε όλοι φοιτητές και αν η σύνθεση μας χαρακτηρίζεται ως τέτοια από τρίτους, θεωρούμε μέχρι και ότι μας προβοκάρουν για να μας μειώσουν κάπως. Ολοσούμπητα υποστηρίζουμε ομοφώνως και φανατικώς ότι είμαστε και εμείς μέλη της τοπικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από την επαγγελματική μας ιδιότητα. Όμως οι φοιτητές συμμετέχοντες διατηρούν ζωτικό χώρο στον τόπο καταγωγής τους, με το να πηγαίνουν εκεί τις πανεπιστημιακές διακοπές. Επίσης επηρεάζει άμεσα τη συνέλευση μας με το πομπώδες όνομα το θέμα της διάρκειας της εξεταστικής και του περιορισμού των δυνάμεων μας. Δεν είναι πρόβλημα αυτό, ότι η πλειοψηφία της συνέλευσης είναι φοιτήτριες, ή ότι φεύγουν μαζικά και την ίδια εποχή, με τίποτα δεν είναι πρόβλημα αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείσαι λυσσαλέα να αποδεχτείς ότι όταν χτυπάει το καμπανάκι της εξουσίας προσωπικά για σένα, εσύ αντιδράς όπως όλοι οι άνθρωποι: φοβάσαι. Ζεις το ρόλο που αρνείσαι ότι ζεις, και αυτό είναι φανερό στους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι ανάγκη να πάψεις να υποκρίνεσαι τον απελευθερωμένο άνθρωπο, να αποδεχτείς την καθημερινότητα της ύπαρξης σου προκειμένου να μπορέσεις να την ανατρέψεις. Και είναι πρόταγμα για τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους να δημιουργήσουμε για σένα το κατάλληλο περιβάλλον συνειδητοποίησης της πραγματικής σου κατάστασης, και όχι αναπαραγωγής της φαντασίωσης σου.

Θεωρώ προσωπική μου ήττα το ότι κάθομαι και γράφω ένα γράμμα αντί να πω αυτά τα πράγματα σε μια συνέλευση, όπως τα πρέπει να λεχθούν. Θα είμαι ειλικρινής: δεν είναι ότι δεν μου επιτρέπεται να τα πω, κάθε άλλο. Η συνέλευση αυτή είναι πραγματικά ανοιχτή στην καθεμιά να πει ότι θέλει. Είναι που έχω μια αίσθηση πως αν λεχθούν στη συνέλευση, θα χαθούν. Κάποια θα πει κάτι άσχετο μετά, η επόμενη θα συνεχίσει πάνω σε όσα είπα, η επόμενη θα συνεχίσει σε κάτι άλλο, κάποια θα επαναφέρει τη συζήτηση στα θέματα που είναι πιο άμεσα κοκ. Δεν αισθάνομαι άνετα να ξεδιπλώσω βιωματικά τη σκέψη μου στη συνέλευση, και αυτό είναι σίγουρα και δικό μου πρόβλημα. Όχι μόνο όμως..

Τζόννυ

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Τζώννυ,
Τα ερωτήματα που θέτεις είναι πραγματικά καίρια αλλά συν τω χρόνω "επώδυνα". Επειδή όμως χάνονται μέσα στις αλληγορικές τοποθετήσεις σας, προς χάριν της συζήτησης τους, παρακαλώ να επιβεβαιωθή αν τίθενται υπό συζήτηση τα εξής:
ΖΗΤΗΜΑ 1) Πώς καθορίζεται η agenda της Συνέλευσης?
ΖΗΤΗΜΑ 2) Πώς γίνεται να διαμοιφθεί εκεί ανταλλαγή "βιωματικών σκέψεων"?
(τι εννοείς επικαλούμενη "βιωματκή" σκέψη?)

Ανώνυμος είπε...

Μήπως ήρθε ο καιρός να επανέλθουμε και εγκεφαλικά στην κανονικότητα; Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ακόμα ταξιδεύουμε στις μέρες του δεκέμβρη και νομίζουμε πως το κίνημα και οι ανθρώποι που το απαρτίζουν καλπάζουν σαν τα άλογα. ψυχραιμία. δεν έχει αλλάξει ακόμα τίποτα τόσο ριζικά ώστε να μπούνε όλοι οι άνθρωπι στη λογική της αναζήτησης των επιθυμιών τους, αλλά και του τρόπου πραγμάτωσής τους. δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, όσο κι αν με έχει αποτραβήξει η δικιά μου μίζερη καθημερινοτητα από σχεδόν οτιδήποτε συλλογικό. πλεον το βλέπω πολύ λογικό αλλά και αναμενόμενο, παρ' όλη την αισιοδοξία που με δέρνει, πως η κατάσταση που περάσαμε όλοι, παρόλο που πλέον ναι, είναι βίωμα, (αυτή η εξεγερτική) αλλά δεν ήταν σαν σοκ τόσο δυνατό ώστε να μας ταρακουνήσει περισσότερο από τόσο. (το τόσο κρίνε το ποσοτικά όσο θες). Η αποδοχή αυτής της κατάστασης δεν κρίνεται από μέρος μου κάπως, μάλον είναι το μόνο που μπορώ τουλάχιστον εγώ να κάνω αρχικά, και προσπαθώντας παράλληλα να αφήνω χώρο ώστε να αναπτυχθούν οι βιωματικές σκεψεις (αν το αντιλαμβάνομαι σωστά). Το όποιο βίωμα εγώ εύχομαι να το βρω ως εμπειρία στο μέλλον (κοντινό και μακρινό). Να μην ξεχαστεί πως κάποτε και γω ζούσα κάτι τέτοιο. Αυτή είναι η ομαλότητα νομίζω που όλοι απευχόμασταν να επιστρέψει. άλλοι το κατάλαβαν νωρίς ίσως άλλοι πιο αργά. δεν έχει σημασία. σημασία έχει να μην μας πέρνει ατομικά και συλλογικά από κάτω. Η διατάραξη απλά της ομαλότητας δεν μας φτάνει. Η πραγματική επιθυμία μας, είναι η καταστροφή της καπιταλιστικής ανωμαλίας! ...εξυπνάδες. σκόρπιες ακαταλαβίστικες ιντερνετικές κουβέντες από κάπου μακριά. Α

Ανώνυμος είπε...

Η επιστροφή στην κανονικότητα, "εγκεφαλικά", ως αντίστιξη στις στάσεις του Δεκέμβρη; κεντρομόλες και φυγόκεντρες δυνάμεις στη σκέψη του στοιχειώματος των "απελευθερωμένων" από την δεκεμβριανή τάξη πραγμάτων συν-ειδήσεων, αλλά και στην καταγγελλία της φρουδο-μαρξιστικής αυταπάτης: πράγματι, "τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα τόσο ριζικά ώστε οι άνθρωποινα μπουν όλοι (?) στην λογική της αναζήτησης των επιθυμιών τους"; παρέκβαση στην ιδιωτεία ("μίζερη καθημερινότητα") ως επιχείρημα (?)στην αυτ-απάρνηση της πολιτείας ("συλλογικό") - επιστροφή στο "βίωμα": αίσθηση, αίσθημα, αισθητική ή συν-αίσθημα?οι στάσεις του Δεκέμβρη ενοποιημένες ως "το γεγονός" από την δομή του "ορθοτομούντος λόγου", βλ. από-γοήτευση (désenchantement, disillusion) από το ανεπαρκές ηλεκτρο-σόκ του "διαγνωστικού κέντρου"; ο ορισμός της ομαλότητας -> ελπίδα και μνήμη της επιστροφής στο αυτό ("βίωμα") και νέα καταγγελλία του "πολιτικού" επί τη βάσει της α-δύνατης επί-κοινωνίας της "Ιδέας"
Η κουβέντα, όμως, τουλάχιστον αυτή, συνεχίζεται ... όπως δεν άρχισε και καθώς δεν τελειώνει

Ανώνυμος είπε...

και μετά μου λες πως οι αναρχικοί-κομμουνιστές-ελευθεριακοί-αυτόνομοι κλπ κλπ, μιλούν και γράφουν κατανοητά...

Ανώνυμος είπε...

Δεν αισθάνομαι άνετα να ξεδιπλώσω βιωματικά τη σκέψη μου στη συνέλευση

Δεν αισθάνομαι άνετα να διαφωνήσω και να επιμείνω στη διαφωνία μου, να εκφράσω την αλήθεια μου στο χρόνο που μου χρειάζεται, να πω στην άλλη τι πραγματικά σκέφτομαι γι’ αυτά που λέει, να φέρω ένα θέμα που δεν ταιριάζει(;) με τα υπόλοιπα.
Προσαρμόζω τη σκέψη μου στις καταστάσεις και όχι στην αλήθεια μου, λέω πράγματα που ξέρω πως οι άλλες θα συμφωνήσουν, ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΝΑ ΕΚΤΕΘΩ, διαφωνώ με πράγματα αλλά δεν το λέω:
· γιατί θεωρώ ότι δεν θα γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πω, θα παρεξηγηθεί
· γιατί δεν θέλω να αντιδικήσω με καμία. Θέλω να μη χαλαστούμε, άλλωστε είναι ένα καταφύγιο εκεί, πάνω απ’ όλα μετράει να αισθάνεσαι οικειότητα, μέλος της ομάδας. Κι έτσι παρόλο που μετά από αρκετές σιωπηρές διαφωνίες αποφασίζω να μην πηγαίνω πια, τον κύκλο τον διατηρώ.

Αυτές είναι κάποιες από τις πρακτικές που εγώ έχω βιώσει. Έχω βιώσει παρακολουθώντας 15 χρόνια συνελεύσεις, εκ των οποίων 7-8 χρόνια συνελεύσεις των αναρχικών και των τροτσκιστών. Ίσως να μου έχει μείνει κ’σουρ’ κιόλας, να είναι ένα δικό μου μόνο κόλλημα. Πίστεψα πάντως ότι με την εξέγερση, που ξεκίνησε από αυτές τις συνελεύσεις για να διαχυθεί ως δράσεις παντού, θα υπήρχε μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο που αναζητάμε το συλλογικό. Τουναντίον, οι παλαιότερες αισθάνονται δικαιωμένες και συνεχίζουν το ίδιο βιολί, ενώ οι νεότερες, από σεβασμό μάλλον, διακριτικά αποχωρούν. Κι όμως οι νεότερες θα έπρεπε να εκφραστούν και αυτές μέσα στο σχήμα της συνέλευσης, αν θέλουμε να θεωρούμε αυτό το σχήμα ως το όχημα για το μέλλον μας. Αυτό γινόταν στην αρχή, μετά σιγά σιγά έκοψε, σαν να χάθηκαν οι γέφυρες, τα περάσματα Όλες και όλοι είναι γύρω και παρακολουθούν, περιμένουν, όπως έκαναν και πριν τα δεκεμβριανά. Και είναι και ακόμα περισσότερος ο κόσμος που περιμένει τώρα, περιμένει μια συνετή κίνηση των συνελεύσεων, συνετή όπως η αντίδραση στο φόνο της 6ης δεκέμβρη, όπως οι κινήσεις που ακολούθησαν, η στρατηγική, η εκτροπή και η προστασία ταυτόχρονα της ιστορίας αυτής. Δεν ξεχνώ ότι αυτές οι τρελοσυνελεύσεις γέννησαν τα γεγονότα του δεκέμβρη. Αυτές κράτησαν τη μνήμη της βαρβαρότητας, εκεί φτιάχτηκε ο δεσμός εμπιστοσύνης για το ξεκίνημα, εκεί φτιάχνονται αέναα οι μέθοδοι μας.

Η ομαλότητα όμως που φοβάμαι είναι της επιστροφής στη συνέλευση την πριν το Δεκέμβρη. Το ότι μπορεί να ζήσαμε όλο αυτό και να παραμείνουμε ίδιες. Δεν μνημονεύω λοιπόν το βίωμα της εξέγερσης, γιατί το κρατώ και ελπίζω να το κρατώ ζωντανό μέσα μου. Κατά τα άλλα φίλτατε/η Ανώνυμε/η 3, ευχαριστώ πολύ για τις πνευματικές μαλάξεις. Η πυκνότητα ενός κειμένου έχει και οικολογική διάσταση. Φίλτατε Ανώνυμε/η 4, αν δε μιλάμε μια γλώσσα κοινά κατανοητή, θα πρέπει να βρούμε μια νέα γλώσσα να μιλήσουμε. Όχι να μιλήσουμε σώνει και ντε αυτή που μας επιβάλλουν αυτοί που μας έκλεψαν τη γλώσσα. Όσο και αν είναι σκωπτική η διάθεση σου, καταλαβαίνεις και εσύ ότι το νέο γεννιέται εδώ. Άμα δε θες να κοιλοπονέσεις, κάτσε στην άκρη 3-4 χρόνια και θα σου φέρουμε το μωρό μεγαλωμένο να το δεις. Θα χάσεις όμως την απόλαυση της γέννας.

Βρε ανώνυμοι/ες δε βάζετε ένα παρατσούκλι; Έχει πλάκα και θα συνεννογιόμαστε καλύτερα.

ένα ποιηματάκι κάποιου, αφιερωμένα σε όλα τα ανώνυμα

Θέλουμε ποσοστό απ’ το γάλα μας
φώναξαν τα πρόβατα.
Θα είμαι πιο γενναιόδωρος μαζί σας
τους είπε ο τσέλιγκας.
Θα σας δώσω ποσοστά από το κρέας σας.

Ανώνυμος είπε...

το προτελευταίο σχόλιο, δεν ήταν ειρωνικό ή κάτι τέτοιο. πραγματικά δεν κατάλαβα το τρίτο σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

Στο τέλος η Τζώννυ δεν άντεξε: πέταξε την μάσκα της για να αποκαλυφτεί πίσω από την "επωνυμία" της; ανέλαβε το χρεός του λόγου της καθότι "έχει πλάκα" και χάραξε τα σύνορα μεταξύ "προβάτων" και "συν-ειδήσεων". Δεν μας είπε όμως που τοποθετεί τον εαυτό της από την στιγμή που "κάνει εκπτώσεις της αλήθειας του ώστε να προσαρμόζεται ως μέλος της ομάδας". Και να'ταν μόνο αυτό... το πιο σημαντικό για τους αποδέκτες και τους μετόχους του κινήματος συνίσταται στο να ξεδιπλώνεται η έννοια της "βιωματικής σκέψης" πίσω από την αντίφαση "της γέννησης του δεκέμβρη από τις συνελεύσεις" έναντι "της εμπειρίας του γεγονότος ως συνθήκης ξεκινήματος". Αν είναι λοιπόν να "ξεκινήσουμε" από κάπου, θα ήταν ευχής έργο να συζητήσουμε τις αλήθειες που αφορούν στην ίδια μας την συνέλευσή, απογαλακτισμένοι από την εξιδανίκευση του παρελθόντος και την ενόραση της επανάληψής του. Ικανή προυπόθεση βέβαια να εκφράζουμε "βιώματα", ούτε αναμνήσεις από το μέλλον, ούτε "μαθήματα ιστορίας". Άλλωστε, αν είπε κάτι σίγουρο ο συγγραφέας του Κεφαλαίου, αυτό αφορούσε στην Ιστορία που διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν "τελικά" τίποτα από αυτήν.
Φυσικά δεν μας χρειάζεται ούτε τέλος ούτε αρχή - μόνο διάλογος, μάχη, πόλεμος στην καθημερινή πράξη, στις τάξεις της γλώσσας και της δράσης

καλή δύναμη - καλό κουράγιο