Και ξαφνικά, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, γέμισε η χώρα από... κουκουλοφόρους. Από αυτούς που η κυβέρνηση, η Παπαρήγα, οι νοικοκυραίοι και κάποια κανάλια καταγγέλλουν. Και άρχισαν να τα σπάνε. Η οργή ανείπωτη, το μίσος μεγάλο. Μεγάλος και ο αριθμός τους, χιλιάδες στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, παντού. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Πώς ξέφυγαν απ' όσους καταγράφουν τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας; Για τριάντα-σαράντα άτομα έλεγαν, χιλιάδες προέκυψαν. Μήπως ήταν κρυμμένοι σε ανήλιαγα σχολεία με βρώμικους τοίχους, βαρετούς δασκάλους, άχρηστα βιβλία, σακατεμένα όνειρα; Μήπως ξέφυγαν από τις κομματικές γραμμές των πανεπιστημίων, από τα κομματικά παραρτήματα που φτιάχνουν τις λίστες εκείνων που προωθούν; Μήπως είναι τα παιδιά ντελίβερι, που μας φέρνουν τα ζεστά φαγητά σπίτι; Μήπως τα παιδιά της εργασιακής ανασφάλειας, της ευέλικτης εργασίας, των 400 ευρώ; Μήπως τα παιδιά των απολυμένων πενηντάρηδων από εργοστάσια που έκλεισαν και υφαντουργίες που κατέρρευσαν; Μήπως τα παιδιά που εξοπλίστηκαν με πτυχία και περιμένουν στις ουρές των κομματικών γραφείων ή των γραφείων του ΟΑΕΔ; Μήπως εκείνα που σιχάθηκαν το πολιτικό σύστημα της μίζας και της αρπαχτής; Μήπως τα παιδιά που δεν χωράνε σε κομματικές γραμμές; Μήπως τελικά είναι τα παιδιά μας; Τα παιδιά που δεν θέλουν να μας μοιάσουν κυνηγώντας το όνειρο της ευδαιμονίας, το όραμα της μεζονέτας και της μερσεντές; Παιδιά που δεν θέλουν να σπαταλήσουν τη ζωή τους σαν και μας; Λέμε, μήπως;
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ
pantelak@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου