...

Έχω κολλήσει να κοιτάζω τη λέξη ασφάλεια που είναι γραμμένη στον τοίχο με μεγάλα κεφαλαία γράμματα....
Έχω ξεχάσει ότι εφάπτεται ενός τοίχου.... έχω ξεχάσει να κοιτάξω πάνω από αυτόν....
.... ασφάλεια εντός των συνόρων που επιβλήθηκαν στον τόπο όπου γεννήθηκα....
..... ασφάλεια στο χωριό και την πόλη όπου ζω και μεγαλώνω....
..... ασφάλεια μέσα στο σπίτι μου..
... με κλειδί πάντα κρυμμένο και την πόρτα κλειδωμένη....
... με πισινές που σου κρατώ μην τυχόν κι εκτεθώ.....
... με συναγερμό έτοιμο να σε προδώσει αν εισέλθεις από την κλειστή μου
πόρτα και τους ψηλούς μου τοίχους....
... για την προστασία μου από την ανασφάλεια....
......
......
Σκεφτόμουν πως οι μεγαλύτερες ανασφάλειες καλλιεργούνται σε μία ατελέσφορη προ-σπάθεια αναζήτησης της ασφάλειας. Η έννοια της ασφάλειας, όμως, είναι ένα κατα-σκεύασμα.... νοητικό... κοινωνικό.... κι η κατάσταση στην οποία παραμένω, όσο η
ασφάλεια είναι το ζητούμενο και την ίδια στιγμή δεν επιτυγχάνεται ποτέ, είναι αυτή της ανασφάλειας. Μήπως λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι η ασφάλεια και η αίσθηση
αυτής;
Μήπως χρειάζομαι την επιλογή μιας άλλης νοητικής κατάστασης όπου η έννοια της ασφάλειας έχει ξεπεραστεί και επομένως και το συναίσθημα της ανασφάλειας; πώς; με
αποδοχή του αγνώστου;.... και πώς αποδέχομαι το άγνωστο;...κάνοντας πράξη την αποδοχή αυτή....συμμετέχοντας σε αυτό.... διαμορφώνοντάς το....
......
......
Η πρόκληση
...δεν είναι να αισθάνομαι ασφαλής μέσα στο σώμα μου...
είναι να γνωρίσω το σώμα μου και να το αποδεχτώ..
...δεν είναι να αισθάνομαι ασφαλής μέσα στο σπίτι μου...
είναι να ζω δημιουργικά στο σπίτι και γύρω από
αυτό...
...δεν είναι να αισθάνομαι ασφαλής εντός των συνόρων ενός
κράτους...
αλλά να ζήσω σ' ένα κόσμο χωρίς σύνορα
...δεν είναι να φυλακισθώ σε εγκλωβισμένες σχέσεις, δεν είναι να
παντρευτώ, δεν είναι να κάνω οικογένεια...
είναι να γνωρίσω τη συντροφικότητα και να συμμετέχω
στην άγνωστη διαδικασία της αναπαραγωγής...
...δεν είναι η εξόντωση της διαφορετικότητας....
αλλά η αναγνώριση στον εαυτό μου όλων εκείνων των μηχανισμών
που νοητικά και συναισθηματικά με καταπιέζουν ...
...δεν είναι να ταυτίζομαι με ο,τιδήποτε αναπαράγει τη σαπίλα...
είναι να μην ταυτίζομαι με τίποτε...
γιατί είμαι μοναδική...
...δεν είναι να είμαι ειλικρινής, έτσι απλά και γενικά...
είναι να είμαι πρωτ΄ απ΄ όλα ειλικρινής με τον εαυτό μου....
....δεν είναι να θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια ξεχωριστά....
είναι να θυμάμαι τα πάντα ταυτόχρονα....
....δεν είναι να αφήνω τα πράγματα στην τύχη...
είναι να παίρνω μέρος στο παιχνίδι της....
και να ρισκάρω


Βολτάρω συντροφιά μ' ένα ποδήλατο και μια χούφτα ελπίδες ότι θα σε συναντήσω.... στους θορυβώδεις, από την κινούμενη μηχανή που απομονώνει, δρόμους αυτής της πόλης.. τους στενούς της δρόμους που μου τους έκλεψε για να τους χαρίσει στα αυτοκίνητα και τα άπειρα της μηχανάκια. Αναζητώ τη συντροφιά σου... Την αναζητώ σ' ένα πάρκο, μια πλατεία, ένα παγκάκι, ένα πεζούλι, μία σκάλα... Όλα μοιάζουν τα ίδια εδώ και χρόνια κι όλα αλλάζουν συναρτήσει ενός χρόνου συναισθηματικού...
Έχεις αρρωστήσει από το σύστημα που σε πλακώνει και δε σ' αφήνει να αναπνεύσεις.. πλησιάζεις προς τη ασφυξία.. και χωρίς ανάσα θα πεθάνεις...
Σε ψάχνω να σου πω πως σε χρειάζομαι..
Χρειάζομαι τη συντροφιά σου και το άγγιγμα σου.. Χρειάζομαι τον ψίθυρό και την κραυγή σου να μου θυμίζουν να ανασαίνω.. το χαμόγελό, το δάκρυ, το βλέμμα και τη σιωπή σου, τις σκέψεις σου, την αλληλεπίδραση μαζί σου.
Σε ψάχνω καιρό, ήδη...
για εκείνες τις επιθυμητές συντροφιές που δεν πέρασαν
ποτέ το κατώφλι του υπαρκτού....
......
......

Πριν από λίγο, που σηκώθηκα για να έρθω να συνεχίσω με την εκτύπωση, με ρώτησες, ....πειράζει που.....έτσι, εδώ....; Τι να πειράζει ρε συ;
Ό,τι θέλουμε κάνουμε, δικό μας είναι!!... συνδιαμορφώνουμε αυτό που ζούμε... και η αλήθεια είναι ότι μέχρι ενός σημείου το κάναμε ούτως ή άλλως... μόνο που τώρα το συνειδοτοποιούμε την ίδια στιγμή... την ίδια τη στιγμή που πραγμα-τοποιείται αυτό που μέχρι πριν από λίγο μας έμοιαζε ως ένα απείρως ελάχιστα πιθανό γεγονός... τώρα έχουμε την τύχη να ταυτοχρονοσυνειδητοποιούμε κάτι... κι αυτό το κάτι είναι ότι τώρα είναι η ευκαιρία μας... η δική σου Jo κι η δική μου... Ακόμη πιο πριν, λέγαμε Jo ...”πω..πω..τί συμβαίνει;... η ιστορία μας συνάντησε και γινήκαμε εμείς η ιστορία...” και κοιταχτήκαμε με μια απορία για την έκβαση αυτής της συνάντησης.. μιας συνάντησης που μας ενθουσιάζει.. μιας συνάντησης που μας προκαλεί μια αβεβαιότητα, που όμως δεν μας τρομάζει, δεν μας αγχώνει, δεν μας φοβίζει... κι είμαστε ήδη εδώ... και το ξέρουμε τώρα πως η ιστορία δεν είναι ένα βαρετό μάθημα στο σχολείο... πως η ιστορία δεν είναι αυτό που θέλησαν να μας διδάξουν ως κάτι το οποίο δεν μας χωρά... πως την ιστορία την κλέβουν κάποιοι από εκείνες κι εκείνους που βίαια εκδιώχνονται από τις σελί-δες της και που δεν είναι άλλοι από κάποιες-ους σαν και μας... κι όταν κοιταζόμαστε ρε συ Jo στα μάτια, όπως κοιταζόμαστε τούτες τις μέρες μπορώ να με βλέπω να κρατώ την ιστορία από το χέρι και να την οδηγώ εκεί που μαζί αποφασίζουμε...