“Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι”, έλεγαν το '85 στο Χημείο.
“Είμαστε ενωμένοι, τρελοί κι ευτυχισμένοι”, επαναλάμβαναν το '95 στο Πολυτεχνείο.
Αν και συνήθως η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, σήμερα, Δεκεμβριανά του 2008, μπορώ κι εγώ να αισθάνομαι το ίδιο. Μπορεί ο “συναισθηματισμός” μου να έχει πάθει “ανήκεστο βλάβη” εδώ και χρόνια, μπορεί ο ήχος της λογικής να αντηχεί πολύ καιρό μέσα στ' αυτιά μου, μα η φλόγα των ημερών κατάφερε να συνδέσει τα σπασμένα κομμάτια. Η εξέγερση έκανε υλική πραγματικότητα πολλά θεωρητικά σχήματα. Πάνω απ' όλα έφερε στην πράξη αυτή τη, “μεταφυσική” όπως κατηγορούνταν, αλλαγή σε συνειδήσεις και ψυχοσυνθέσεις. Ο καινούργιος άνθρωπος δημιουργείται την ώρα της εξέγερσης, μέσα στη φωτιά της επανάστασης. Και είμαστε εμείς!
Δεν ήμασταν λίγα τα σκουλήκια που μέχρι πριν λίγες μέρες σερνόμασταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Μα σήμερα σταθήκαμε στα πόδια μας και βλέπουμε πια αναπόφευκτη την παραμονή της ζωής μαζί μας! Μια ζωή εκτός κανονικότητας. Γιατί για μας ήδη τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Γιατί τώρα πια είμαστε απ' αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Γιατί πια δεν έχουμε ούτε τον φόβο μας. Κι αυτή η απόλυτη αδυναμία επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, αυτή η καθολική άρνηση της κανονικότητας είναι αυτό που μας έδωσε η εξέγερση. Και σ' αυτόν το δρόμο συνεχίζουμε.
“Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου
ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς”
T.I.N.A.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου