Σκέψεις.

Μετράμε ήδη 19 ημέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Όλες αυτές τις ημέρες πλήθος κόσμου βρέθηκε στον δρόμο, άλλοι απλά για να φωνάξουν, άλλοι απλά για να μαζέψουν καμιά ψήφο παραπάνω.
Άλλοι για να συγκρουστούν με ένα σύστημα που κάνει τον άνθρωπο να περπατά σκυφτός, να μην χαμογελάει πια, να φοβάται και τον ίσκιο του.
Η κρατική καταστολή είναι μια ιστορία που κρατάει χρόνια. Οι δολοφονίες από τα όργανα του κράτους δημιουργούν μια μεγάλη λίστα.

Τι είδαμε.

Το πάθος των ανθρώπων να αποτάξουν τα δεσμά απο πάνω τους.
Την ακόμη βιαιότερη καταστολή με ξυλοδαρμούς, κατασκευασμένα κατηγορητήρια, παρακολουθήσεις απο τα "παλικάρια" της Ασφάλειας.
Την προβοκάτσια-σε όλο της το μεγαλείο.
Την αναισθησία των φιλήσυχων πολιτών με αποστομωτικές απαντήσεις τύπου : "Τι ήθελε ο πιτσιρικάς να κατέβει Εξάρχεια" ή "Καλά κάνουν και τους δέρνουν, αυτοί θα κάψουν όλη την Αθήνα"
Την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Κρατικών και μη-με τραγικές αναλύσεις της κατάστασης, με ψεύτικες ειδήσεις.
Παπάδες στα πάνελ να ωρύονται για το που θα πάει αυτή η κατάσταση.
Πολιτικούς στα πάνελ να κάνουν το ίδιο.
Φασίστες να δηλώνουν έμποροι και να κυνηγάνε κοσμάκη-και αυτό να παρουσιάζεται ως κάτι φυσικό.
Μεσημεριανές εκπομπές-οι λεγόμενες "Εκπομπές κοινωνικής κριτικής"(sic)-να κάνουν ανάλυση για τα μπλοκ Αναρχικών Αντιεξουσιαστών χωρίζοντας τον κόσμο που ήταν στις διαδηλώσεις σε "μελισάκια"-μπαχαλάκηδες-παλιούς/ψημένους.


Για ακόμα μια φορά είχαν όλοι τους άποψη.
Για ακόμη μια φορά όλοι τους με κάποιο τρόπο γνώριζαν πραγματικά την κατάσταση-είτε "έχω περάσει απο την Αναρχία" είτε "έχω φίλους Αναρχικούς και τα ξέρω απο πρώτο χέρι" είτε γιατί τους ενημέρωσε "ο ανεψιός του μπατζανάκη του τριτοξαδέρφου του περιπτερά της γωνίας" που είναι μέσα στα πράγματα αυτά.
Υπήρχαν βέβαια και οι λιγότερο συντηριτικοί. Αυτοί που καταδίκαζαν την δολοφονία του Γρηγορόπουλου-αλλά δεν πιστεύουν οτι οι μπάτσοι είναι όλοι ίδιοι.

Ξαφνικά χαμηλώσανε και οι φωνές που μιλούσαν πρότερα για εξέγερση. Νέοι χαρακτηρισμοί μπήκαν στο παιχνίδι. Όπως νεολαιίστική αγανάκτηση.
Είδαμε πάλι πιτσιρικάδες να δίνουν λουλούδια σε αυτούς που σε λίγο θα τους ψέκαζαν απλόχερα με καρκίνο, σε αυτούς που σε λίγο θα σήκωναν το γκλομπ(κραδαίνοντας το ανάποδα για καλύτερα αποτελέσματα)και θα βαρούσανε όπου έβρισκαν, ό,τι και αν κινούνταν μπροστά τους.
Είδαμε το καλύτερα φυλασσόμενο (πλαστικό) χριστουγεννιάτικο δέντρο!(Πέρσι αφήσατε τα δάση να καούν για πλάκα/και τώρα φυλάτε το δέντρο του Μαλάκα)

Είδαμε όμως και κόσμο που στελέχωσε καταλήψεις και ανοιχτές συνελεύσεις.
Κόσμο που δεν είχε κατέβει ποτέ στον δρόμο, να μην φοβάται να συγκρουστεί.
Και αυτός ο κόσμος μερικές φορές συγκρούονταν με ακόμα μεγαλύτερο πάθος αποτι άλλοι που τα είχαν ξαναζήσει αυτά.
Έγιναν πολύ καλές κινήσεις Αντι-πληροφόρησης σε ολόκληρη την χώρα με θετική ανταπόκριση.
Στις κουβέντες με τον κόσμο δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις(χωρίς να παραγνωρίζω και την αναγκαιότητα αυτών)είναι απλά τα πράγματα. Βαράς γιατί σε βαράνε. Φωνάζεις γιατί σε φιμώνουν. Ζητάς πίσω την Ζωή σου που δεν την ορίζεις εσύ αλλά αποφασίζουν άλλοι για εσένα. Κανένας δεν έκανε παράπονα για τις σπασμένες Τράπεζες. Κανένας δεν έκανε παράπονα για τις σπασμένες κάμερες. Αντιθέτως έβλεπες ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Φευγαλέο μεν-γιατί ρουφιάνοι σέρνονται παντού-υπήρχε όμως!

Ο κόσμος που συναντιέται σε συνελεύσεις μακριά απο ιεραρχικές δομές, αλληλεπιδρά, συνδιαμορφώνει, κουβεντιάζει είναι η αρχή. Γιατί το "Τίποτα δεν τελείωσε-Όλα τώρα αρχίζουν" είναι μια πραγματικότητα που καλούμαστε να διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ξεκινάμε να παίρνουμε την Ζωή στα χέρια μας. Και αυτό τρομάζει πολλούς. Ας τους κάνουμε να χεστούν απ τον φόβο λοιπόν! :)

Καλή Αντάμωση