Θέσεις προς τη Σύγκλητο και τις Πρυτανικές Αρχές
από τη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων
Στον προεκλογικό λόγο του ο Πρύτανης κ. Τρούμπης υποστήριζε ότι η Πανεπιστημιακή Μονάδα της Σύρου θα αποτελούσε γι’ αυτόν το πρώτο και κύριο μέλημα του. Μετά από 2,5 χρόνια Πρυτανείας του όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί ούτε για μισή ημέρα στο νησί, αλλά τα προβλήματα του μοναδικού Τμήματος στη Σύρο αυξάνονται συνεχώς.
Στην προηγούμενη επιστολή μας προς τον κ. Πρύτανη (25/01/09, http://dpsdfs.blogspot.com/2009/01/blog-post_26.html ) είχαμε θίξει κάποια σημαντικά ζητήματα για το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αν και η επιστολή απευθυνόταν στο πρόσωπο του αφανούς Πρύτανη, απάντηση μέχρι σήμερα δεν έχουμε πάρει. Ενώ από τη μία μεριά βρισκόμαστε για μία ακόμα φορά αντιμέτωποι με την αδιαφορία, όχι μόνο των μελών της Συγκλήτου, αλλά και της Πρυτανικής Αρχής, παρακολουθούμε συγχρόνως τις παραιτήσεις τους για το θεαθήναι που δημοσιεύτηκαν στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Όμως, όποιο μέσο μας έδινε τη δυνατότητα παράθεσης σχολίου του αναγνώστη, αναρτούσαμε ως απάντηση την επιστολή μας.
Επιπλέον, διαβάσαμε επιστολές του Πρύτανη, όπως για παράδειγμα την επιστολή για την επίθεση στο Γ. Πανούση και για άλλα άσχετα θέματα, καμία όμως απαντητική επιστολή δεν διαβάσαμε για τα ζητήματα που είχαμε θέσει. Ευτυχώς είδαμε νεότερη φωτογραφία του Πρύτανη μας σε δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας της Σύρου δίπλα στον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, που αντί να απαιτήσει από αυτόν παραπάνω έκπτωση στα φοιτητικά εισητήρια (σήμερα για να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι Σύρο - Πειραιά μετ’ επιστροφής χρειαζόμαστε 40 ευρώ), παρουσίασε τον “Άτλαντα” Νησιωτικής Πολιτικής!!!
Ως απάντηση στην πλήρη αδιαφορία προς το μέρος μας, ένα κρίσιμο και υπολογίσιμο πλήθος φοιτητών σχεδίαζε τη μαζική του παράσταση στη Σύγκλητο της 26 Φεβρουαρίου 2009. Λόγω κακών καιρικών συνθηκών, το ταξίδι δεν κατέστη δυνατό. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να είμαστε διαλεκτικοί από απόσταση. Εφόσον δεν μας δίνεται η δυνατότητα εισήγησης θεμάτων στην ημερήσια διάταξη της Συγκλήτου, θα απαιτούσαμε να συζητηθούν ουσιαστικά τα παρακάτω θέματα:
Περιοδεύουσα Σύγκλητος
Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου παρουσιάζει μία μεγάλη αντίφαση. Ενώ είναι ένα περιφερειακό Πανεπιστήμιο και μάλιστα διασκορπισμένο σε πέντε, σύντομα σε έξι νησιά, η διοίκηση του είναι συγκεντρωμένη εξ’ ολοκλήρου στη Μυτιλήνη.
Η Σύγκλητος που αποτελεί το ανώτατο όργανο διοίκησης του Πανεπιστημίου διεξάγεται πάντα σε αυτό το νησί. Εξαίρεση αποτελούν οι φορές που υπάρχουν εορταστικοί λόγοι, για παράδειγμα τότε που ιδρύθηκε το Τμήμα στη Σύρο και διεξήχθη πανηγυρική Σύγκλητος εκεί, και το περσινό παράδειγμα της Ρόδου, όταν διεξήχθη εκεί για τους προφανείς λόγους αποφυγής διαμαρτυριών από μεριάς φοιτητών.
Εφόσον, όλες οι πρυτανικές αρχές χρόνια τώρα έχουν δείξει την αδυναμία τους να βρίσκονται κοντά στα προβλήματα όλων των νησιών κι έχουν επαφή μόνο με τους «αντιπροσώπους» αυτών στη Σύγκλητο, κρίνεται αναγκαίο η Σύγκλητος να γίνει περιοδεύουσα. Με αυτόν τον τρόπο, θα γνωρίσουν όλα τα μέλη του Πανεπιστημίου τον λόγο ύπαρξης αυτού του οργάνου, τον τρόπο λειτουργίας του, την ισχύ του.
Από τη στιγμή που αυτό το μέτρο χρειάζεται μόνο μία μικρή αλλαγή στις συνήθειες ορισμένων, απαιτούμε να εφαρμοστεί από την επόμενη κιόλας Σύγκλητο.
Ακόμα περισσότερο, σε κάθε Σύγκλητο θα πρέπει να δίνεται βαρύτητα στα προβλήματα του νησιού στο οποίο διεξάγεται.
Από τη στιγμή που η Σύρος αποτελούσε την πρώτη προτεραιότητα του Πρύτανη μόνο στον προεκλογικό του λόγο και το μοναδικό Τμήμα του Πανεπιστημίου που έχασε πρόσφατα το ακαδημαϊκό του εξάμηνο, προτάσσοντας τα αιτήματά του για το Πανεπιστήμιο και την κοινωνία, περιμένουμε σήμερα να αποφασιστεί η επόμενη Σύγκλητος να διεξαχθεί στη Σύρο και να αρχίσει από εδώ και πέρα η περιοδεία της σε όλα τα νησιά.
Προσωπικό (Διδακτικό - Διοικητικό - Εργαστηρίων)
Το Τμήμα μας παρουσιάζει τρομακτικές ελλείψεις σε όλο το φάσμα του προσωπικού του και πραγματικά αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί με τη δημιουργία των νέων Τμημάτων σε Σύρο και Λήμνο.
Όσον αφορά στο διδακτικό προσωπικό, το Τμήμα έχει μόλις 9 μέλη ΔΕΠ, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα στα γνωστικά αντίκειμενα που διδάσκει κάθε καθηγητής, στις διπλωματικές εργασίες, στην έρευνα και σε πιο τυπικές διαδικασίες, όπως το δικαίωμα ψήφου στη Σύγκλητο. Οι συμβασιούχοι διδάσκοντες ΠΔ 407, οι οποίοι συχνά μένουν απλήρωτοι, είναι μόνο μία εφήμερη λύση στο πρόβλημα του διδακτικού προσωπικού.
Όσον αφορά στο διοικητικό προσωπικό, η γραμματεία του Τμήματος έχει ΔΥΟ μόλις μόνιμους υπαλλήλους και πέρσυ επρόκειτο να ανασταλλεί η λειτουργία του λόγω λήξης και μη ανανέωσης της σύμβασης των υπόλοιπων υπαλλήλων.
Ένα Πολυτεχνικό τμήμα, πόσο μάλλον ένα Τμήμα Σχεδίασης, έχει βασική ανάγκη τα εργαστήρια. Πέρα από τα εργαστήρια Η/Υ στο Τμήμα δεν υπάρχει κανένα άλλο εργαστήριο και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη ΕΤΕΠ για να το επιβλέπει.
Όλα τα παραπάνω, μας αναγκάζουν να απαιτήσουμε την απόφασή σας στο ότι οι επόμενες θέσεις που θα προκηρυχθούν για προσωπικό θα είναι άμεσες και θα δοθούν για να καλυφθούν τα κενά του τμήματος της Σύρου.
Κτηριακό Σύρου
Δεδομένης της δημιουργίας Πολυτεχνικής Σχολής στη Σύρο στο άμεσο μέλλον, είναι γενική παραδοχή πως ο μόνος χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει τις κτηριακές εγκαταστάσεις, που προϋποθέτουν την ύπαρξη της, είναι αυτός του Πρώην στρατοπέδου. Παρόλα αυτά, 9 χρόνια μετά την ίδρυση του Τμήματος, δεν έχουν καν τελειώσει οι διαδικασίες για να παραχωρηθεί ο χώρος στον Δήμο Ερμούπολης και από τον Δήμο στο Πανεπιστήμιο. Παρ’ όλες τις διαφωνίες μερίδας δημοτικών συμβούλων, πλέον (για πόσο ακόμα δεν μπορούμε να ξέρουμε) είναι θέληση του Δήμου να παραχωρηθεί όλο το κομμάτι της έκτασης που ζητά το Τμήμα. Ακόμα, η νομαρχία Κυκλάδων έχει αποφασίσει να αγοράσει μια ακόμα έκταση δίπλα σε αυτή που παραχωρεί ο Δήμος, ώστε το οικόπεδο να είναι τέτοιο που να καλύπτει πραγματικά τις ανάγκες για τη δημιουργία Σχολής.
Λαμβάνοντας υπόψη την καλή θέληση των τοπικών φορέων γεννιέται η απορία της αιτίας της καθυστέρησης. Τρία πράγματα γνωρίζουμε πάνω σε αυτό:
1) Σε κάποιον υπάλληλο στο Υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ υπάρχουν κάποια χαρτιά - πρωτόκολλα που επισημοποιούν την παραχώρηση στον Δήμο. Δεν έχει γίνει όμως αρκετή προσπάθεια να βρεθούν και να προωθηθούν αυτά τα πρωτόκολλα, ώστε να ολοκληρωθεί η Παραχώρηση.
2) Το υπουργείο Άμυνας μόλις τελειώσει η παραπάνω διαδικασία θα πουλήσει το υπόλοιπο οικόπεδο. Για να αγοραστεί αυτή η έκταση από την Νομαρχία Κυκλάδων πρέπει να πουληθεί στην Αντικειμενική της αξία και όχι παραπάνω. Σε αντίθετη περίπτωση θα είναι μικρότερο το κομμάτι που θα αγοραστεί.
3) Δεν υπάρχουν έτοιμες μελέτες για το Κτήριο Α, έτσι ώστε με το που τελειώσει η διαδικασία με τα πρωτόκολλα, να αρχίσει το χτίσιμο.
Η παραπάνω διαδικασία μπορεί να τελειώσει σε 6 μήνες από σήμερα.
Απαιτούμε λοιπόν από εσάς δύο πράγματα:
- Να κινήσετε άμεσα τις διαδικασίες προώθησης των πρωτοκόλλων από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Πιστεύουμε ότι ένας Πρύτανης Πανεπιστημίου, αν ασχοληθεί, έχει τη δύναμη και είναι ο μόνος από το Πανεπιστήμιο που μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο.
- Να απαιτήσετε από την Τεχνική Υπηρεσία του Πανεπιστημίου μας να αρχίσει άμεσα τις μελέτες στα κτίρια του πρώην Στρατοπέδου, ώστε να μην υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση μετά την Παραχώρηση.
Νόμος Πλαίσιο
Η απόφαση της Συγκλήτου για το Νόμο - Πλαίσιο περιέχει τα εξής αποσπάσματα: για το Σχέδιο Νόμου ότι “χαρακτηρίζεται από έλλειψη οράματος”, “αγνοεί την πραγματικότητα του συνολικού ακαδημαϊκού γίγνεσθαι”, “οι πρωτοβουλίες αυτορρύθμισης μπορούν να επιφέρουν επιθυμητά αποτελέσματα προς την ακαδημαϊκή αριστεία, χωρίς αναγκαστικές νομοθετικές ρυθμίσεις”, και εισηγείται “να επανέλθει ένα Σχέδιο Νόμου ως ολοκληρωμένο σύνολο”. Από τη στιγμή που αυτό δεν έγινε ποτέ από την πολιτεία και ψηφίστηκε το απορριφθέντο, όπως φαίνεται από τα γραφόμενα της απόφασης, προσχέδιο νόμου, γιατί σήμερα αυτό εφαρμόζεται κατά γράμμα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου; Δεν είναι αντίθετο προς την απόφαση της Συγκλήτου;
Πρακτικά, φέτος είναι η πρώτη χρονιά εφαρμογής του και βλέπουμε τα επιπρόσθετα προβλήματα που προκαλεί ο Νόμος αυτός. Από τη στιγμή που εφαρμόστηκε όχι μόνο ο περιορισμός στον αριθμό των δωρεάν συγγραμμάτων αλλά και η λίστα συγγραμμάτων, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουν έρθει μέχρι και αυτή τη στιγμή λίγα παραπάνω από τα μισά συγγράμματα του προηγούμενου εξαμήνου. Ακόμα, είδαμε να χάνετε πολύ εύκολα στη Σύρο ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο το οποίο είχε διεξαχθεί 9 εβδομάδες και όχι τις απόλυτες 13, που ορίζει ο Νόμος. Αυτό τρομοκρατεί και θίγει άμεσα τους φοιτητικούς αγώνες, αφού η Πολιτεία δεν μπορεί να τους περιορίσει διαφορετικά.
Γι’ αυτούς τους λόγους και για τα επόμενα δεινά που θα επέλθουν από το νόμο έκτρωμα, απαιτούμε να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του στο Πανεπιστήμιο μας που ήταν ενάντια του, να αναθεωρηθεί η απόφαση της Συγκλήτου για το θέμα και να αρχίσει μία ευρεία συζήτηση για το Νόμο - Πλαίσιο, δίνοντας βάση στις αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων και όχι των λίγων “αντιπροσώπων”.
Πολιτιστική εβδομάδα
Αναφορικά με το θέμα της πολιτιστικής εβδομάδας, κρίνεται απαραίτητη η ύπαρξη ενός θεσμού κατά τον οποίο θα ενισχύονται η επικοινωνία και οι σχέσεις των φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα μέσω εκδηλώσεων που προάγουν τον πολιτισμό, θα προβάλλεται το αντικείμενο κάθε σχολής στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Αντί αυτού, η πολιτιστική εβδομάδα έχει εξελιχθεί σε ένα μηχανισμό εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων και αποτελεί ντροπή για το πανεπιστήμιο μας. Είναι απαράδεκτο τη στιγμή που υπάρχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα στα περισσότερα τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου να υφίσταται ενός θεσμός απροκάλυπτης σπατάλης των δημόσιων οικονομικών πόρων με μοναδικό σκοπό την ατομική οικονομική ενίσχυση των κομματαρχών του εκάστοτε νησιού. Για την παρούσα προβληματική κατάσταση, μεγάλη ευθύνη έχει και η διοίκηση του πανεπιστημίου που παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις μας, ακόμα και σήμερα παραμένουν αδρανείς συντηρώντας την.
Η πάγια θέση του φοιτητικού μας συλλόγου είναι ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτική αναδιοργάνωση του θεσμού αυτού, έτσι ώστε να προωθούνται οι αξίες για τις οποίες δημιουργήθηκε και εάν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό τότε θα ήταν προτιμότερο να καταργηθεί. Επίσης, ως φοιτητικός σύλλογος κάθε χρόνο καταθέτουμε αίτημα πραγματοποίησης της πολιτιστικής στη Σύρο, με σκοπό να αποδείξουμε πως πρέπει να πραγματοποιείται η πολιτιστική και ποιό είναι το πραγματικό κόστος. Το αίτημα μας απορρίπτεται παραδοσιακά κάθε χρόνο για προφανείς λόγους και συμφέροντα. Έχοντας κατανοήσει πλέον ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ η πολιτιστική εβδομάδα στη Σύρο και εξαιτίας του ότι για κάποιους 'ανεξήγητους' λόγους δεν διακρίνουμε κάποια στοιχειώδη διάθεση αλλαγής της κατάστασης αυτής, αποφασίσαμε την αποχή μας από την φετινή πολιτιστική, ενώ ταυτόχρονα ζητάμε να μας διατεθούν τα χρήματα που αναλογούν στο σύλλογο μας έτσι ώστε να διοργανωθεί, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η πρώτη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
Επίλογος
Απαιτούμε στην επόμενη Σύγκλητο, που ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί στη Σύρο, ουσιαστική απάντηση στα ζητήματα που θέτουμε, με στοιχεία, δεδομένα και χρονοδιαγράμματα. Η αδιαφορία σας για μία ακόμη φορά θα αποδείξει την ανικανότητά σας να ανταπεξέλθετε στις απαιτήσεις της κάθε μονάδας. Θα πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες που σας αναλογούν. Σε διαφορετική περίπτωση παραιτηθείτε.
Φοιτητικός Σύλλογος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων, Σύρος,
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009
Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009
Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση
blogs.espiv.net/ekpaideysi
ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ … ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ;
Τη Δευτέρα 9-3-09 δικάζονται παιδιά. Τα παιδια μας. Οι μαθητές μας.
Τι έκαναν ; Οργίστηκαν.
Ακουσαν πως ένας συμμαθητής τους δολοφονήθηκε στην πλατεία που βρισκόταν με την παρέα του.
Τα σχολεία ηταν σε κατάληψη.
Μπορούσαν να πάνε σπίτια τους να κοιμηθούν.
Μπορούσαν να πάνε σε «ινφο-καφε» να παίξουν «ον-λάιν» παιχνίδια.
Ενιωσαν, όμως, πως συμπάσχουν σε μια κοινωνία ωχαδελφισμού.
Και βγήκαν να πορευτούν διαμαρτυρόμενοι.
Εμεις τους μαντρώσαμε και τους δικάζουμε.
Αντιμέτωπους με το κράτος και τα δεσμά στην τρυφερή τους ηλικία.
Ποιό μάθημα δίνουμε ;
Αυτό, που κουνώντας το κεφάλι τόσα χρόνια, σιχτιρίζαμε ;
“Σημερα η νεολαια δεν εχει αξιες, η νεολαια του φραπε”.
Και ετσι τους ξαναστέλνουμε στα καφε ;
Αβουλους - απολίτικους
Χωρίς συμμετοχή στα κοινά ‘ανταμα να περιμένουν ενα θάμα’.
Εμείς οι δάσκαλοί τους , που τους διδάξαμε Πρεβέρ πως:
“Βγαινοντας απ’ το σχολείο…
πάνω στο σιδηρόδρομο
Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε
Πίσω από το χειμώνα
Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε.
Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει
Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης
Βγήκε και μας χαιρέτησε”.
Θα τους χαιρετήσει η ανοιξη ; Ειμασταν τάχατες μόνο λόγια ;;;
Στάση εργασίας και συγκέντρωση.
Τη Δευτέρα 9/3/09
Μπροστά στα δικαστήρια του Πειραιά
Να δώσουμε το παρόν, οπως μας αντιστοιχεί…
Να είμαστε όλοι εκεί…
Να εκφράσουμε ενεργά την αλληλεγγύη μας στους
δικαζόμενους μαθητές μας…!
«Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»
-----------------------------------------------------
Γιατί δεν μας καλύπτουν οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοί σύλλογοι
Οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοί σύλλογοι δεν είναι «Σωματεία Βάσης» · Τα μέλη των ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων είναι όχι μόνο δημόσιοι υπάλληλοι - απλοί εργαζόμενοι , αλλά και υπάλληλοι με διευθυντική θέση. Στα σωματεία αυτά συνυπάρχουν εργαζόμενοι, διευθυντές και προϊστάμενοι. Οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενοι των γραφείων είναι επίλεκτα στελέχη που ασκούν διοίκηση. Δεν εκλέγονται από τους εκπαιδευτικούς , ούτε είναι κληρωτοί. Επιλέγονται από τα Υπηρεσιακά Συμβούλια , με βαρύνουσας σημασίας συνέντευξη, η οποία επηρεάζει σημαντικά το αποτέλεσμα. · Οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δεν είναι άμεσα ανακλητοί. Δεν εκλέγονται από τη Γενική Συνέλευση για ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Εκλέγονται για να διαχειρισθούν (επί ένα χρόνο) ζητήματα εφʼ όλης της ύλης. Κατά κανόνα η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγνοεί τι κάνει και τι λέει ο κάθε εκλεγμένος εκπρόσωπος μέσα στο ΔΣ της ΕΛΜΕ. Έτσι η διοίκηση ακόμα και της πιό μαχητικής ΕΛΜΕ, γίνεται αναγκαστικά ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, που διαχειρίζεται την καθημερινότητα των εργαζομένων. · Η κοινοβουλευτική λογική διαβρώνει όλο και πιο πολύ τα υπάρχοντα συνδικάτα. Επί πολλά χρόνια οι άνθρωποι της εργασίας εναποθέτουν σε κάποιους «ενεργούς συνδικαλιστές» όχι μόνο τη λύση των καθημερινών προβλημάτων τους, αλλά και την οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων. Οδηγούνται έτσι στην παθητικοποίηση και στην ασφυκτική ιδιώτευση. · Ο συνδικαλισμός στο δημόσιο εμπλέκεται με τη διοίκηση σε βαθμό... κακουργήματος! Πρόεδροι των ΕΛΜΕ γίνονται μετά από κάποιο διάστημα προϊστάμενοι ή καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στα Υπουργεία. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να αποσπάσουν διοικητικές θέσεις. · Τέλος τα ασθενέστερα και περισσότερο ανασφαλή (εργασιακά) τμήματα των εκπαιδευτικών δεν καλύπτονται από τις ΕΛΜΕ (πχ. Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στην ΠΔΣ δεν είναι μέλη των ΕΛΜΕ) Και τι πρέπει να γίνει; Μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ΕΛΜΕ και τους δασκαλικούςσυλλόγους; Φυσικά όχι . Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα μέσα και έξω από τις ΕΛΜΕ και τους δασκαλικούς συλλόγους. Πρώτα-πρώτα ας μην εξωραϊζουμε την πραγματικότητα. Ας μην είμαστε επιεικείς με την ψηφοθηρία και την κοινοβουλευτική λογική που διαβρώνει τις αριστερές παρατάξεις. Μόλις μία αριστερή παράταξη γίνει αναγνωρίσιμη και εκπροσωπηθεί στο ΔΣ μίας ΕΛΜΕ ή ενός συλλόγου αρχίζει να ενσωματώνεται και να μετατρέπεται σε λίγο-πολύ ψηφοθηρική ομάδα . Δεύτερον, ας ανοίξουμε τη συζήτηση : Τι θα γίνει με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουν στο ολοήμερο ή στην ΠΔΣ με καθεστώς ωρομισθίου; Γιατί μένουν επί πολλούς μήνες απλήρωτοι και εμείς αδιαφορούμε; Ξεχνάμε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Συνεχίζουμε τη δράση και τις συζητήσεις. Ετοιμάζουμε νέα παρέμβαση για τους δικαζόμενους μαθητές και για άλλα καίρια ζητήματα(πχ, Ασφαλιστικά δικαιώματα). Ταυτόχρονα συζητάμε πως θα προετοιμάσουμε το έδαφος για την "Ανοιχτή Συνέλευση Βάσης στην εκπαίδευση". Συναντιόμαστε την Τετάρτη 4/2/09 ώρα 6μμ στο Αυτόνομο Στέκι (Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων, Εξάρχεια) για να σχεδιάσουμε τις επόμενες πράξεις και τα κείμενα, που πρέπει να κυκλοφορήσουμε. Το κάλεσμα είναι ανοικτό.
«Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»
ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ … ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ;
Τη Δευτέρα 9-3-09 δικάζονται παιδιά. Τα παιδια μας. Οι μαθητές μας.
Τι έκαναν ; Οργίστηκαν.
Ακουσαν πως ένας συμμαθητής τους δολοφονήθηκε στην πλατεία που βρισκόταν με την παρέα του.
Τα σχολεία ηταν σε κατάληψη.
Μπορούσαν να πάνε σπίτια τους να κοιμηθούν.
Μπορούσαν να πάνε σε «ινφο-καφε» να παίξουν «ον-λάιν» παιχνίδια.
Ενιωσαν, όμως, πως συμπάσχουν σε μια κοινωνία ωχαδελφισμού.
Και βγήκαν να πορευτούν διαμαρτυρόμενοι.
Εμεις τους μαντρώσαμε και τους δικάζουμε.
Αντιμέτωπους με το κράτος και τα δεσμά στην τρυφερή τους ηλικία.
Ποιό μάθημα δίνουμε ;
Αυτό, που κουνώντας το κεφάλι τόσα χρόνια, σιχτιρίζαμε ;
“Σημερα η νεολαια δεν εχει αξιες, η νεολαια του φραπε”.
Και ετσι τους ξαναστέλνουμε στα καφε ;
Αβουλους - απολίτικους
Χωρίς συμμετοχή στα κοινά ‘ανταμα να περιμένουν ενα θάμα’.
Εμείς οι δάσκαλοί τους , που τους διδάξαμε Πρεβέρ πως:
“Βγαινοντας απ’ το σχολείο…
πάνω στο σιδηρόδρομο
Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε
Πίσω από το χειμώνα
Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε.
Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει
Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης
Βγήκε και μας χαιρέτησε”.
Θα τους χαιρετήσει η ανοιξη ; Ειμασταν τάχατες μόνο λόγια ;;;
Στάση εργασίας και συγκέντρωση.
Τη Δευτέρα 9/3/09
Μπροστά στα δικαστήρια του Πειραιά
Να δώσουμε το παρόν, οπως μας αντιστοιχεί…
Να είμαστε όλοι εκεί…
Να εκφράσουμε ενεργά την αλληλεγγύη μας στους
δικαζόμενους μαθητές μας…!
«Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»
-----------------------------------------------------
Γιατί δεν μας καλύπτουν οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοί σύλλογοι
Οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοί σύλλογοι δεν είναι «Σωματεία Βάσης» · Τα μέλη των ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων είναι όχι μόνο δημόσιοι υπάλληλοι - απλοί εργαζόμενοι , αλλά και υπάλληλοι με διευθυντική θέση. Στα σωματεία αυτά συνυπάρχουν εργαζόμενοι, διευθυντές και προϊστάμενοι. Οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενοι των γραφείων είναι επίλεκτα στελέχη που ασκούν διοίκηση. Δεν εκλέγονται από τους εκπαιδευτικούς , ούτε είναι κληρωτοί. Επιλέγονται από τα Υπηρεσιακά Συμβούλια , με βαρύνουσας σημασίας συνέντευξη, η οποία επηρεάζει σημαντικά το αποτέλεσμα. · Οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές δεν είναι άμεσα ανακλητοί. Δεν εκλέγονται από τη Γενική Συνέλευση για ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Εκλέγονται για να διαχειρισθούν (επί ένα χρόνο) ζητήματα εφʼ όλης της ύλης. Κατά κανόνα η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγνοεί τι κάνει και τι λέει ο κάθε εκλεγμένος εκπρόσωπος μέσα στο ΔΣ της ΕΛΜΕ. Έτσι η διοίκηση ακόμα και της πιό μαχητικής ΕΛΜΕ, γίνεται αναγκαστικά ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός, που διαχειρίζεται την καθημερινότητα των εργαζομένων. · Η κοινοβουλευτική λογική διαβρώνει όλο και πιο πολύ τα υπάρχοντα συνδικάτα. Επί πολλά χρόνια οι άνθρωποι της εργασίας εναποθέτουν σε κάποιους «ενεργούς συνδικαλιστές» όχι μόνο τη λύση των καθημερινών προβλημάτων τους, αλλά και την οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων. Οδηγούνται έτσι στην παθητικοποίηση και στην ασφυκτική ιδιώτευση. · Ο συνδικαλισμός στο δημόσιο εμπλέκεται με τη διοίκηση σε βαθμό... κακουργήματος! Πρόεδροι των ΕΛΜΕ γίνονται μετά από κάποιο διάστημα προϊστάμενοι ή καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στα Υπουργεία. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να αποσπάσουν διοικητικές θέσεις. · Τέλος τα ασθενέστερα και περισσότερο ανασφαλή (εργασιακά) τμήματα των εκπαιδευτικών δεν καλύπτονται από τις ΕΛΜΕ (πχ. Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στην ΠΔΣ δεν είναι μέλη των ΕΛΜΕ) Και τι πρέπει να γίνει; Μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ΕΛΜΕ και τους δασκαλικούςσυλλόγους; Φυσικά όχι . Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα μέσα και έξω από τις ΕΛΜΕ και τους δασκαλικούς συλλόγους. Πρώτα-πρώτα ας μην εξωραϊζουμε την πραγματικότητα. Ας μην είμαστε επιεικείς με την ψηφοθηρία και την κοινοβουλευτική λογική που διαβρώνει τις αριστερές παρατάξεις. Μόλις μία αριστερή παράταξη γίνει αναγνωρίσιμη και εκπροσωπηθεί στο ΔΣ μίας ΕΛΜΕ ή ενός συλλόγου αρχίζει να ενσωματώνεται και να μετατρέπεται σε λίγο-πολύ ψηφοθηρική ομάδα . Δεύτερον, ας ανοίξουμε τη συζήτηση : Τι θα γίνει με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουν στο ολοήμερο ή στην ΠΔΣ με καθεστώς ωρομισθίου; Γιατί μένουν επί πολλούς μήνες απλήρωτοι και εμείς αδιαφορούμε; Ξεχνάμε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Συνεχίζουμε τη δράση και τις συζητήσεις. Ετοιμάζουμε νέα παρέμβαση για τους δικαζόμενους μαθητές και για άλλα καίρια ζητήματα(πχ, Ασφαλιστικά δικαιώματα). Ταυτόχρονα συζητάμε πως θα προετοιμάσουμε το έδαφος για την "Ανοιχτή Συνέλευση Βάσης στην εκπαίδευση". Συναντιόμαστε την Τετάρτη 4/2/09 ώρα 6μμ στο Αυτόνομο Στέκι (Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων, Εξάρχεια) για να σχεδιάσουμε τις επόμενες πράξεις και τα κείμενα, που πρέπει να κυκλοφορήσουμε. Το κάλεσμα είναι ανοικτό.
«Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Ορκίζομαι να υπηρετώ... το κέρδος
Την ημέρα της ορκωμοσίας καλούμαστε να παρευρεθούμε σε μία επισημότατη τελετή όλο φώτα, κάμερες, άρχοντες και γκλαμουριά για να παραλάβουμε τα πτυχία μας. Μία καλοστημένη «τελετή» θα μας περιμένει ομοιόμορφα ντυμένους/ντυμένες με το χέρι ψηλά να διαβεβαιώσουμε, ότι “αποφεύγοντας κάθε άδικη πράξη, θα τηρούμε πιστά και με ακρίβεια τα διδάγματα που πήραμε από το πανεπιστήμιο Αιγαίου”. Εμείς πάλι βλέποντας το θέμα από άλλη σκοπιά, δε σκοπεύουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο και με το κείμενο αυτό εξηγούμεθα.
Τα περισσότερα διδάγματα που πήραμε και συνεχίζουμε να παίρνουμε κατά την παραμονή μας στο πανεπιστήμιο, δεν είναι από αυτά που ένας άνθρωπος θα’ θελε να τηρεί πιστά και με ακρίβεια. Κι αυτό γιατί βασικό μήνυμα κατά την επαφή μας με το πανεπιστήμιο είναι πως πρέπει να σωπαίνεις γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω, να υπακούς, να ακολουθείς την ίδια κοινότυπη γραμμή πλεύσης, μ’ άλλα λόγια να αποχαυνώνεσαι. Και όλα αυτά σε ένα πλαίσιο που λίγο διαφέρει από το λύκειο, που προάγει την παπαγαλία και την αδράνεια και προωθεί την αντίληψη της εκπαίδευσης–υποχρέωσης με στόχο «το χαρτί» και μελλοντικά «τη θέση». Μια θέση η οποία προορίζεται για λίγους και “καλούς”, κυρίως αυτούς που πατώντας επί πτωμάτων θα καταφέρουν να καταξιωθούν στην ακαδημαϊκή τους πορεία. Έτσι, μία μερίδα φοιτητών επιλέγει να λειτουργήσει σε ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο στυγνής βαθμοθηρίας, πελατειακών σχέσεων και προσωπικής ανάδειξης, ενώ μία άλλη αναζητά εναγωνίως τα ενδιαφέροντά της και την αξιοπρεπή ενασχόληση με αυτά κι ίσως ακόμη τους τρόπους αντίδρασης στη συνολική κατάσταση. Για τους διδάσκοντες ισχύει κάτι ανάλογο, κάποιοι είναι εδώ, προσπαθούν, ανανεώνονται, τολμούν, ασχολούνται και νοιάζονται και κάποιοι -πάλι εδώ είναι- αλλά αδιαφορούν, επαναλαμβάνονται, προωθούν τα συμφέροντά τους και πλήττουν, διαχέοντας την πλήξη τους.
Σε μια πραγματικότητα όπου οι επιστήμονες κατέχουν τη θέση της αυθεντίας που αποφασίζει για το κοινό καλό, το πανεπιστήμιο, πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων, προάγει μόνο το στείρο ακαδημαϊσμό ο οποίος αποφεύγει, έντεχνα, να συνδέσει τη γνώση και την επιστήμη με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Άλλωστε, η σύνδεση αυτή δε θα αποφέρει τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις. Δε θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβουμε πως η έρευνα είναι αν μη τι άλλο κατευθυνόμενη και εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Η επιστήμη στην υπηρεσία του κέρδους. Όσο εμείς ιδρώνουμε για το πτυχίο που θα καταλήξει σε κορνίζα, δασοκτόνα νομοσχέδια αντιμετωπίζουν τη σιγή ιχθύος από το τμήμα Περιβάλλοντος, εκατοντάδες πρόσφυγες περνούν από στρατόπεδα συγκέντρωσης δίπλα στην πόλη και μίλια μακριά από το τμήμα Κοινωνιολογίας, ο εθνικισμός θεριεύει και ούτε κουβέντα από το τμήμα Ανθρωπολογίας κ.ο.κ. Με αυτά τα τραγελαφικά δεδομένα το πανεπιστήμιο απέχει πολύ από το να είναι χώρος ανταλλαγής ιδεών και κοιτίδα πράξεων.
Τέλος, το πανεπιστήμιο, με την εφαρμογή του νόμου πλαισίου έχει ήδη αρχίσει να στηρίζει την ύπαρξή του και να παραχωρεί το έργο του σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Έτσι, μεταβάλλεται από δημόσιος θεσμός σε «Επιχείρηση Α.Ε.», ακολουθώντας τη συνολική υποχώρηση της κοινωνίας στις επιταγές της «ελεύθερης» αγοράς. Αυτό είναι σαφές, παραμένει ωστόσο μία ανομολόγητη αλήθεια για τους δήθεν υπερασπιστές της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, που για εμάς έχει φτάσει να αποτελεί κενή διακήρυξη μπροστά σε μια πραγματικότητας που τη διαψεύδει. Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, δίδακτρα στα διδακτορικά, δίδακτρα από τους αλλοδαπούς φοιτητές, μεγάλο κόστος ζωής για όλους (νοίκια, σίτιση κ.λ.π), η ζωή των φοιτητών κινητήριος μοχλός για τις τοπικές οικονομίες. Παράλληλα, στο εσωτερικό προωθούνται «καινοτόμες ιδέες» περί ασφάλειας, με φύλακες, κάμερες και κάρτες εισόδου–εξόδου.
Δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε την πικρή γεύση που θα μας αφήσει η τριτοβάθμια εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια της βιτρίνας, της «επιστημοσύνης», των ανιαρών μαθημάτων από παραιτημένους καθηγητές, του ελλιπούς εξοπλισμού, της ίντριγκας, των εσωτερικών συμμαχιών και αλληλοσπαραγμών, του συνδρόμου της «καρέκλας» που πλήττει φοιτητές, καθηγητές και υπαλλήλους.
Τέλος πάντων κι αρχή, όσα και να γράψουμε λίγα θα είναι και για να μη μακρηγορούμε ας πούμε και δυο λόγια για το πτυχίο μας και την αγορά εργασίας που μας περιμένει, για τα οποία, ας μην ξεχνιόμαστε, γίνεται και όλη η φασαρία. Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους και όλες τους απόφοιτους-απόφοιτες που εργάζονται σε μπαρ, οικοδομές, φροντιστήρια, την πυροσβεστική υπηρεσία, μαγαζιά με καλλυντικά κ.ο.κ είναι το παρακάτω σχόλιο:
«Εκατοντάδες επιστήμονες της θάλασσας, περιβαλλοντολόγοι, γεωγράφοι, ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι θα αποφοιτήσουν και φέτος. Ας τους καλοδεχτούμε. Για όλους υπάρχει μία θέση εργασίας. Δεν μπορεί... ένας απ' όλους θα την πιάσει.»
Πρωτοβουλία από την Ανοιχτή Συνέλευση Μυτιλήνης
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009
Όσο κι αν εγκλωβίζουν τη ζωή αυτή πάντα θα ξεγλιστράει....
Παλαιοκώστας & Ριζάι απέδρασαν για δεύτερη φορά με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Αύριο ο Παλαιοκώστας ήταν να απολογηθεί στα δικαστήρια του Πειραιά, για την προηγούμενη απόδρασή του με ελικόπτερο στις 4-6-2006. Σήμερα τους έκανε την αναπαράσταση στο Κορυδαλλό.
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Είναι σαν αυτά που συζητιούνται να μην ακουμπάνε το συναίσθημα, παρά μόνο μια υποχρέωση οργάνωσης. Όχι δηλαδή μια οργάνωση ως ανάγκη για την πράξη, αλλά μια οργάνωση ως πράξη καθεαυτή. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, για εμάς και τις ζωές μας. Κρύβουμε από τους άλλους –αλλά κυρίως από τους εαυτούς μας- το προφανές: ότι χρησιμοποιούμε αλλότρια θέματα, κρυβόμαστε πίσω από σημαντικά μεν αλλά ετεροκαθορισμένα θέματα για να έχουμε κάτι να μιλάμε. Για να μην καταρρεύσει η υποκρισία μας υπό το βάρος της σιωπής.
Το ριζοσπαστικό στοιχείο της συνέλευσης όμως, ως τρόπος συν-ζήτησης και ορισμού της πολιτικής ατζέντας είναι ακριβώς αυτό: το να εκφράζουμε βιώματα. Η λέρα, η πίεση του καπιταλισμού μας χτυπάει όλες και όλους προσωπικά, σε άλλες διαστάσεις ή επίπεδα ίσως την καθεμιά, αλλά όλες και όλους. Η ατζέντα μας, η αυτόνομη δηλαδή σύνθεση των θεμάτων που για εμάς ορίζουν το τι είναι πολιτικό σήμερα, μπορεί να συγκροτηθεί εάν:
• βρούμε την εμπιστοσύνη, την ανοχή και ότι άλλα είναι απαραίτητα για να εκφράσουμε την προσωπική μας σαπίλα, τους εκβιασμούς και τα βιωμένα αδιέξοδα.
• βρούμε το θάρρος να ξεπεράσουμε τους φραγμούς που μας έχουν τεθεί στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους.
• ψάξουμε τη γνώση που χρειάζεται για να συνθέσουμε τις απόψεις μας ισότιμα.
Σίγουρα δεν καταδεχόμαστε να ακολουθούμε μια επικαιρότητα που διαμορφώνεται από τα media ή τα κόμματα, αφού απαιτούμε από τους εαυτούς μας να ακολουθούν μια ατζέντα την οποία έστω κατ’ ελάχιστο συνδιαμορφώνουμε. Αντέχουμε όμως από την άλλη να ακολουθούμε μια ατζέντα που διαμορφώνεται από τα κάτω μεν αλλά όχι από εμάς, και εννοώ την αναρχική ατζέντα που διαμορφώνεται κεντρικά. Αυτό ίσως να μην είναι από μόνο του στραβό, εάν εμείς οι ίδιες δεν χρησιμοποιούσαμε αυτή την ατζέντα με τρόπο αντιφατικό τουλάχιστον. Δεν αναδεικνύουμε τους τόπους της αδικίας και του πολέμου των αφεντικών στη δική μας πραγματικότητα, αλλά ακολουθούμε τους τόπους της κεντρικής σκηνής, ψάχνοντας να βρούμε εκείνους τους τόπους στην δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αμηχανίας η περίπτωση της Κ. Κούνεβα.
Το γεγονός συγκλονιστικό. Η αντίδραση σε κεντρικό επίπεδο άμεση και συγκλονιστική. Μα η συνέλευση μας αμήχανη και μπερδεμένη. Να έρθουμε σε επαφή με συνδικαλίστριες καθαρίστριες ή καθαριστές εν γένει, επειδή έτυχε αυτό το συμβάν σε καθαρίστρια; Εντάξει, ας το δεχτούμε. Αλλά να βρούμε τις καθαρίστριες για να μας εξηγήσουν το καθεστώς της επισφάλειας τους, στο οποίο μάλιστα θέλουμε και να παρέμβουμε; Αυτό είναι αυτονόητα λάθος. Λάθος για το λόγο ότι δεν παρεμβαίνουμε πρώτα-πρώτα στις συνθήκες επισφάλειας που μας αφορούν άμεσα. Η συνέλευση μας έχει συμβασιούχους κάθε λογής: ωρομίσθιους καθηγητές δημοσίου, καθηγήτριες φροντιστηρίων, σερβιτόρους, ντιλιβερι, ερευνητές ωρομίσθιους, 407 κλπ. Δεν μπορούμε σε αυτούς τους κλάδους που αντιπροσωπεύονται ήδη στη συνέλευση να αναλύσουμε τα καθεστώτα της επισφάλειας; Δεν είναι προφανές; Γιατί δεν συμβαίνει;
Η μια απάντηση μπορεί να είναι ότι η επισφάλεια δεν μας αφορά ουσιαστικά. Τρέφουμε ελπίδες ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή για μας, δεν είμαστε πραγματικά επισφαλείς εργαζόμενες, αλλά μεταβατικά επισφαλείς. Σύντομα θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη σχέση εργασίας, να βρούμε κάτι καλύτερο. Είναι δυνατόν όμως άνθρωποι που αντέχουν να συμμετέχουν σε μια τέτοια συνέλευση, να πιστεύουν στην ατομική τους ανέλιξη πέρα από τις γενικές συνθήκες που αφορούν την τάξη τους και την εργασία τους; Να τρώνε δηλαδή το τυράκι της φάκας του καπιταλισμού, πως η ατομική προκοπή είναι στα χέρια της καθεμιάς μας; Είναι και παραείναι λέω, και φτάνω εκεί που θέλω.
Παραμερίζουμε τα αυτονόητα, χάνουμε τα προφανή. Πως το επιτρέπουμε; Επιτρέπουμε σε αυτή τη κατάσταση να υπάρχει γιατί ατομικά μας ικανοποιεί, μας ταιριάζει. Μας επιτρέπει αυτή η κατάσταση να προβάλλουμε τον ψεύτικο εαυτό μας, τη βιτρίνα μας, βιτρίνα που τόσο κοπιάσαμε να γυαλίσουμε και να διακοσμήσουμε για να είναι ελκυστική, να φέρει κοντά μας ανθρώπους. Όσο ανεχόμαστε τον ψεύτικο εαυτό μας, τόσο τον χρησιμοποιούμε προς όφελος μας. Ο συγκροτημένος, η σοβαρή, η χαοτική, ο ανεξάρτητος, ο αξιοπρεπής, όλες είναι ιδιότητες που φτάνει να αποδειχτούν στις συνελεύσεις, και όχι στην πραγματική ζωή, για να ισχύουν. Αν δεν μπορέσουμε οι ίδιες να σπάσουμε τη δική μας βιτρίνα, ας μην ασχολιόμαστε με τις βιτρίνες γενικά.
Άλλος παραλογισμός που θέλω να τον πω και θα τελειώνω, είναι με το θέμα των φοιτητών. Δεν είμαστε όλοι φοιτητές και αν η σύνθεση μας χαρακτηρίζεται ως τέτοια από τρίτους, θεωρούμε μέχρι και ότι μας προβοκάρουν για να μας μειώσουν κάπως. Ολοσούμπητα υποστηρίζουμε ομοφώνως και φανατικώς ότι είμαστε και εμείς μέλη της τοπικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από την επαγγελματική μας ιδιότητα. Όμως οι φοιτητές συμμετέχοντες διατηρούν ζωτικό χώρο στον τόπο καταγωγής τους, με το να πηγαίνουν εκεί τις πανεπιστημιακές διακοπές. Επίσης επηρεάζει άμεσα τη συνέλευση μας με το πομπώδες όνομα το θέμα της διάρκειας της εξεταστικής και του περιορισμού των δυνάμεων μας. Δεν είναι πρόβλημα αυτό, ότι η πλειοψηφία της συνέλευσης είναι φοιτήτριες, ή ότι φεύγουν μαζικά και την ίδια εποχή, με τίποτα δεν είναι πρόβλημα αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείσαι λυσσαλέα να αποδεχτείς ότι όταν χτυπάει το καμπανάκι της εξουσίας προσωπικά για σένα, εσύ αντιδράς όπως όλοι οι άνθρωποι: φοβάσαι. Ζεις το ρόλο που αρνείσαι ότι ζεις, και αυτό είναι φανερό στους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι ανάγκη να πάψεις να υποκρίνεσαι τον απελευθερωμένο άνθρωπο, να αποδεχτείς την καθημερινότητα της ύπαρξης σου προκειμένου να μπορέσεις να την ανατρέψεις. Και είναι πρόταγμα για τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους να δημιουργήσουμε για σένα το κατάλληλο περιβάλλον συνειδητοποίησης της πραγματικής σου κατάστασης, και όχι αναπαραγωγής της φαντασίωσης σου.
Θεωρώ προσωπική μου ήττα το ότι κάθομαι και γράφω ένα γράμμα αντί να πω αυτά τα πράγματα σε μια συνέλευση, όπως τα πρέπει να λεχθούν. Θα είμαι ειλικρινής: δεν είναι ότι δεν μου επιτρέπεται να τα πω, κάθε άλλο. Η συνέλευση αυτή είναι πραγματικά ανοιχτή στην καθεμιά να πει ότι θέλει. Είναι που έχω μια αίσθηση πως αν λεχθούν στη συνέλευση, θα χαθούν. Κάποια θα πει κάτι άσχετο μετά, η επόμενη θα συνεχίσει πάνω σε όσα είπα, η επόμενη θα συνεχίσει σε κάτι άλλο, κάποια θα επαναφέρει τη συζήτηση στα θέματα που είναι πιο άμεσα κοκ. Δεν αισθάνομαι άνετα να ξεδιπλώσω βιωματικά τη σκέψη μου στη συνέλευση, και αυτό είναι σίγουρα και δικό μου πρόβλημα. Όχι μόνο όμως..
Τζόννυ
Το ριζοσπαστικό στοιχείο της συνέλευσης όμως, ως τρόπος συν-ζήτησης και ορισμού της πολιτικής ατζέντας είναι ακριβώς αυτό: το να εκφράζουμε βιώματα. Η λέρα, η πίεση του καπιταλισμού μας χτυπάει όλες και όλους προσωπικά, σε άλλες διαστάσεις ή επίπεδα ίσως την καθεμιά, αλλά όλες και όλους. Η ατζέντα μας, η αυτόνομη δηλαδή σύνθεση των θεμάτων που για εμάς ορίζουν το τι είναι πολιτικό σήμερα, μπορεί να συγκροτηθεί εάν:
• βρούμε την εμπιστοσύνη, την ανοχή και ότι άλλα είναι απαραίτητα για να εκφράσουμε την προσωπική μας σαπίλα, τους εκβιασμούς και τα βιωμένα αδιέξοδα.
• βρούμε το θάρρος να ξεπεράσουμε τους φραγμούς που μας έχουν τεθεί στην επικοινωνία με άλλους ανθρώπους.
• ψάξουμε τη γνώση που χρειάζεται για να συνθέσουμε τις απόψεις μας ισότιμα.
Σίγουρα δεν καταδεχόμαστε να ακολουθούμε μια επικαιρότητα που διαμορφώνεται από τα media ή τα κόμματα, αφού απαιτούμε από τους εαυτούς μας να ακολουθούν μια ατζέντα την οποία έστω κατ’ ελάχιστο συνδιαμορφώνουμε. Αντέχουμε όμως από την άλλη να ακολουθούμε μια ατζέντα που διαμορφώνεται από τα κάτω μεν αλλά όχι από εμάς, και εννοώ την αναρχική ατζέντα που διαμορφώνεται κεντρικά. Αυτό ίσως να μην είναι από μόνο του στραβό, εάν εμείς οι ίδιες δεν χρησιμοποιούσαμε αυτή την ατζέντα με τρόπο αντιφατικό τουλάχιστον. Δεν αναδεικνύουμε τους τόπους της αδικίας και του πολέμου των αφεντικών στη δική μας πραγματικότητα, αλλά ακολουθούμε τους τόπους της κεντρικής σκηνής, ψάχνοντας να βρούμε εκείνους τους τόπους στην δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αμηχανίας η περίπτωση της Κ. Κούνεβα.
Το γεγονός συγκλονιστικό. Η αντίδραση σε κεντρικό επίπεδο άμεση και συγκλονιστική. Μα η συνέλευση μας αμήχανη και μπερδεμένη. Να έρθουμε σε επαφή με συνδικαλίστριες καθαρίστριες ή καθαριστές εν γένει, επειδή έτυχε αυτό το συμβάν σε καθαρίστρια; Εντάξει, ας το δεχτούμε. Αλλά να βρούμε τις καθαρίστριες για να μας εξηγήσουν το καθεστώς της επισφάλειας τους, στο οποίο μάλιστα θέλουμε και να παρέμβουμε; Αυτό είναι αυτονόητα λάθος. Λάθος για το λόγο ότι δεν παρεμβαίνουμε πρώτα-πρώτα στις συνθήκες επισφάλειας που μας αφορούν άμεσα. Η συνέλευση μας έχει συμβασιούχους κάθε λογής: ωρομίσθιους καθηγητές δημοσίου, καθηγήτριες φροντιστηρίων, σερβιτόρους, ντιλιβερι, ερευνητές ωρομίσθιους, 407 κλπ. Δεν μπορούμε σε αυτούς τους κλάδους που αντιπροσωπεύονται ήδη στη συνέλευση να αναλύσουμε τα καθεστώτα της επισφάλειας; Δεν είναι προφανές; Γιατί δεν συμβαίνει;
Η μια απάντηση μπορεί να είναι ότι η επισφάλεια δεν μας αφορά ουσιαστικά. Τρέφουμε ελπίδες ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή για μας, δεν είμαστε πραγματικά επισφαλείς εργαζόμενες, αλλά μεταβατικά επισφαλείς. Σύντομα θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη σχέση εργασίας, να βρούμε κάτι καλύτερο. Είναι δυνατόν όμως άνθρωποι που αντέχουν να συμμετέχουν σε μια τέτοια συνέλευση, να πιστεύουν στην ατομική τους ανέλιξη πέρα από τις γενικές συνθήκες που αφορούν την τάξη τους και την εργασία τους; Να τρώνε δηλαδή το τυράκι της φάκας του καπιταλισμού, πως η ατομική προκοπή είναι στα χέρια της καθεμιάς μας; Είναι και παραείναι λέω, και φτάνω εκεί που θέλω.
Παραμερίζουμε τα αυτονόητα, χάνουμε τα προφανή. Πως το επιτρέπουμε; Επιτρέπουμε σε αυτή τη κατάσταση να υπάρχει γιατί ατομικά μας ικανοποιεί, μας ταιριάζει. Μας επιτρέπει αυτή η κατάσταση να προβάλλουμε τον ψεύτικο εαυτό μας, τη βιτρίνα μας, βιτρίνα που τόσο κοπιάσαμε να γυαλίσουμε και να διακοσμήσουμε για να είναι ελκυστική, να φέρει κοντά μας ανθρώπους. Όσο ανεχόμαστε τον ψεύτικο εαυτό μας, τόσο τον χρησιμοποιούμε προς όφελος μας. Ο συγκροτημένος, η σοβαρή, η χαοτική, ο ανεξάρτητος, ο αξιοπρεπής, όλες είναι ιδιότητες που φτάνει να αποδειχτούν στις συνελεύσεις, και όχι στην πραγματική ζωή, για να ισχύουν. Αν δεν μπορέσουμε οι ίδιες να σπάσουμε τη δική μας βιτρίνα, ας μην ασχολιόμαστε με τις βιτρίνες γενικά.
Άλλος παραλογισμός που θέλω να τον πω και θα τελειώνω, είναι με το θέμα των φοιτητών. Δεν είμαστε όλοι φοιτητές και αν η σύνθεση μας χαρακτηρίζεται ως τέτοια από τρίτους, θεωρούμε μέχρι και ότι μας προβοκάρουν για να μας μειώσουν κάπως. Ολοσούμπητα υποστηρίζουμε ομοφώνως και φανατικώς ότι είμαστε και εμείς μέλη της τοπικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από την επαγγελματική μας ιδιότητα. Όμως οι φοιτητές συμμετέχοντες διατηρούν ζωτικό χώρο στον τόπο καταγωγής τους, με το να πηγαίνουν εκεί τις πανεπιστημιακές διακοπές. Επίσης επηρεάζει άμεσα τη συνέλευση μας με το πομπώδες όνομα το θέμα της διάρκειας της εξεταστικής και του περιορισμού των δυνάμεων μας. Δεν είναι πρόβλημα αυτό, ότι η πλειοψηφία της συνέλευσης είναι φοιτήτριες, ή ότι φεύγουν μαζικά και την ίδια εποχή, με τίποτα δεν είναι πρόβλημα αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείσαι λυσσαλέα να αποδεχτείς ότι όταν χτυπάει το καμπανάκι της εξουσίας προσωπικά για σένα, εσύ αντιδράς όπως όλοι οι άνθρωποι: φοβάσαι. Ζεις το ρόλο που αρνείσαι ότι ζεις, και αυτό είναι φανερό στους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι ανάγκη να πάψεις να υποκρίνεσαι τον απελευθερωμένο άνθρωπο, να αποδεχτείς την καθημερινότητα της ύπαρξης σου προκειμένου να μπορέσεις να την ανατρέψεις. Και είναι πρόταγμα για τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους να δημιουργήσουμε για σένα το κατάλληλο περιβάλλον συνειδητοποίησης της πραγματικής σου κατάστασης, και όχι αναπαραγωγής της φαντασίωσης σου.
Θεωρώ προσωπική μου ήττα το ότι κάθομαι και γράφω ένα γράμμα αντί να πω αυτά τα πράγματα σε μια συνέλευση, όπως τα πρέπει να λεχθούν. Θα είμαι ειλικρινής: δεν είναι ότι δεν μου επιτρέπεται να τα πω, κάθε άλλο. Η συνέλευση αυτή είναι πραγματικά ανοιχτή στην καθεμιά να πει ότι θέλει. Είναι που έχω μια αίσθηση πως αν λεχθούν στη συνέλευση, θα χαθούν. Κάποια θα πει κάτι άσχετο μετά, η επόμενη θα συνεχίσει πάνω σε όσα είπα, η επόμενη θα συνεχίσει σε κάτι άλλο, κάποια θα επαναφέρει τη συζήτηση στα θέματα που είναι πιο άμεσα κοκ. Δεν αισθάνομαι άνετα να ξεδιπλώσω βιωματικά τη σκέψη μου στη συνέλευση, και αυτό είναι σίγουρα και δικό μου πρόβλημα. Όχι μόνο όμως..
Τζόννυ
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
Παρέμβαση στο Δήμοτικό θέατρο Μυτιλήνης
Το Σάββατο 07/02/09 το βράδυ, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο δημοτικό θέατρο σε παράσταση περιοδεύοντος θιάσου εκ της πρωτευούσης του φανταστικού μας κράτους.
Σκοπός η εκδήλωση της αλληλεγγύης μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθώς και στους προφυλακισμένους συντρόφους του Δεκέμβρη.
Οι τραμπούκοι πορτιέριδες πραίτορες του "πολιτισμού" προσπάθησαν μάταια να μας εμποδίσουν κατά την είσοδο μας στο κτήριο.
Μοιράστηκε σχετική μπροσούρα στο κοινό, ενώ αναρτήθηκε πανό μπροστά από τη σκηνή "όταν τα βάζουν με μία από εμάς,τα βάζουν με όλους μας".
Η κίνηση κατάχειροκροτήθηκε από το μεγαλύτερο κομμάτι του συγκεντρωμένου κόσμου...
Κατα την αποχώρηση ακούστηκε:
"Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμία ειρήνη με τα αφεντικά".
Σκοπός η εκδήλωση της αλληλεγγύης μας στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθώς και στους προφυλακισμένους συντρόφους του Δεκέμβρη.
Οι τραμπούκοι πορτιέριδες πραίτορες του "πολιτισμού" προσπάθησαν μάταια να μας εμποδίσουν κατά την είσοδο μας στο κτήριο.
Μοιράστηκε σχετική μπροσούρα στο κοινό, ενώ αναρτήθηκε πανό μπροστά από τη σκηνή "όταν τα βάζουν με μία από εμάς,τα βάζουν με όλους μας".
Η κίνηση κατάχειροκροτήθηκε από το μεγαλύτερο κομμάτι του συγκεντρωμένου κόσμου...
Κατα την αποχώρηση ακούστηκε:
"Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμία ειρήνη με τα αφεντικά".
Κατάληψη Αλληλεγγύης σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για την Κ. Κούνεβα
Ταυτόχρονη κατάληψη αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα σε 3 ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Μυτιλήνη.
Η κατάληψη έγινε στα Ράδιο Αίολος 92.8, Ράδιο Άστρα 93.2, Kiss Fm 101.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Με αφορμή τις φαιδρότητες που ακούστηκαν από καθηγητές του τμήματος Επιστημών της Θάλασσας
Τί σημαίνει τελικά "ανοικτό πανεπιστήμιο;" "Ανοίξαμε & σας περιμένουμε;"
Του Δημήτρη Πατέλη, Επίκουρου Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης
Το τελευταία χρόνια μεθοδεύεται (από ταγούς, ιθύνοντες, προθύμους και αφελείς) μια πρωτοφανής ιδεολογική και νοηματική λαθροχειρία. Οι φοιτητικές και πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις βαφτίστηκαν αίφνης «κλειστό πανεπιστήμιο». Η λαθροχειρία αυτή εντάσσεται στο σύνολο των προπαγανδιστικών τρικ του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος προτιμά εύηχους όρους για τις βρώμικες επιπτώσεις της στρατηγικής του: “απελευθέρωση τιμών” αντί για αισχροκέρδεια, “ελαστικοποίηση” και “ευελιξία” αντί για κατάργηση συλλογικών κεκτημένων και διεκδικήσεων, “δημοσιονομική πειθαρχία” αντί για αναδιανομή πόρων υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας, “εξυγίανση” αντί για ξεπούλημα, “μεταρρύθμιση” - αντί για αντιδραστική αντιμεταρρύθμιση, “διασφάλιση ποιότητας” αντί για αγοραία αξιολόγηση, κ.ο.κ.
Όμως, κλειστό πανεπιστήμιο δεν είναι το αγωνιζόμενο πανεπιστήμιο, χώρος ελεύθερης έρευνας και παιδείας, προνομιακός χώρος κριτικού αναστοχασμού, που ανοίγεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και οικοδομεί δεσμούς με την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το αποστειρωμένο πανεπιστήμιο των «μεταρρυθμίσεων», με φαλκιδευμένο το άσυλο, όπου ιδιωτικές εταιρείες security (αλλά και τα ΜΑΤ, όταν το ζητήσουν οι πρυτάνεις) θα αποτρέπουν έμπρακτα τις όποιες κινητοποιήσεις και τη διακίνηση “επικίνδυνων” ιδεών, θα προστατεύουν την απρόσκοπτη έρευνα για λογαριασμό των επιχειρήσεων, την διανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων και την ανέλιξη σε θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό και τις επιχειρήσεις (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα καθηγητή του ΕΜΠ που ταυτόχρονα ήταν και στο payroll της Ericsson και στην ελέγχουσα την Ericksson ΑΔΑΕ). Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο με δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα τα όρια μεταξύ εργαστηρίου ΑΕΙ και επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο που προχωρά στην κατανομή πόρων, χώρων και αξιωμάτων βάσει της αγοραίας αξιολόγησης μελών ΔΕΠ, τμημάτων και τομέων. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο με απόκρυφες ροές κονδυλίων έρευνας, με σκοτεινές διαπλοκές στην έρευνα για παραγωγή οπλικών συστημάτων. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που αναπαράγει καθεστώτα δουλικής εκμετάλλευσης και εργασιακού μεσαίωνα σε εργαστήρια και υπηρεσίες του (προπτυχιακών, μεταπτυχιακών και άλλων εργαζομένων, με ή χωρίς συμβάσεις, με αναθέσεις σε εργολάβους, κ.ο.κ.), ενώ αδυνατεί να έχει σε πλήρη λειτουργία ακόμα και τη βιβλιοθήκη του.
Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που ανέχεται την πραξικοπηματική ανάδειξη αρχών. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο της διάχυσης της διαφθοράς, της συνενοχής, της αναξιοπρέπειας, της υποταγής και του φόβου. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που ανέχεται τη στοχοποίηση των μη υποτακτικών.
Όπως έχουν επισημάνει συνάδελφοι (π.χ. ο Π. Σωτήρης), υπό το σύνθημα “ανοικτό πανεπιστήμιο” ενεργοποιείται ένας ιδιότυπος συνασπισμός εξουσίας που διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες εντός των ΑΕΙ πρωτίστως γύρω από την επιθετική προώθηση μιας στρατηγικής επιβολής και εδραίωσης του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου». Πρόκειται για ένα συνασπισμό με ισχυρό υλικό συνδετικό ιστό ιδιοτελών συμφερόντων, που αρέσκεται μεν να αυτοπροβάλλεται ως δήθεν “ακαδημαϊκών αρχών” και υπεράνω κομμάτων και ιδεολογιών (αρκεί να τα έχουν καλά με τους εκάστοτε κρατούντες), αλλά λειτουργεί πλέον ως “διακομματικός” επιθετικός πόλος καθεστωτικού καιροσκοπισμού, με την προσήκουσα σε ορισμένου τύπου “εκσυγχρονισμένους” πανεπιστημιακούς επιθετική ιδεολογία...
Αυτό αφορά την «αποτελεσματικότητα» στη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, στην προσέλκυση πόρων, στην εξυπηρέτηση ποικιλοτρόπως των απαιτήσεων του κυβερνητικού έργου για «ειδικούς», στους δεσμούς με επιχειρηματικά κέντρα και εκδοτικά συγκροτήματα. Σε αυτό το πεδίον δόξης λαμπρόν αναδεικνύονται σήμερα οι νέοι ακαδημαϊκοί μανδαρίνοι, που αδημονούν να απαλλαγούν από τους «αναχρονισμούς» προηγούμενων περιόδων και την ενοχλητική ανορθογραφία τόσο του φοιτητικού κινήματος, όσο και μιας αγωνιστικής στάσης της ΠΟΣΔΕΠ, την οποία σπεύδουν εν όψει συνεδρίου να αλώσουν με πανστρατιά για να την εξουδετερώσουν.
Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί κατά κανόνα περιφρονούν τη μαζικότητα των φοιτητικών συνελεύσεων και απέχουν, συνήθως, από τις διαδικασίες των συλλόγων μελών της ΠΟΣΔΕΠ.
Αδυνατούν να αρθρώσουν επιστημονικά συγκροτημένο λόγο περί των μείζονος σημασίας ζητημάτων της επιστήμης , της παιδείας και της κοινωνίας (περί άλλων γαρ μεριμνούν και τυρβάζουν) και ως εκ τούτου, αποφεύγουν συστηματικά την υποβολή των απόψεών τους στη βάσανο της συλλογικής συζήτησης, του δημόσιου επιστημονικού διαλόγου (όπως κατέστη σαφές και με την ουσιαστική απουσία τους από την σχετική Ημερίδα 14.5.08 στο Πολυτεχνείο Κρήτης). Οι φορείς και θιασώτες αυτού του συνασπισμού αρκούνται σε μυρικασμούς αγοραίων στερεοτύπων και συνθηματολογίας πολιτικών υπαλλήλων, προτιμούν συνήθως την ασφαλή προβολή-προπαγάνδα των ιδεολογημάτων τους από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Ο συνασπισμός αυτός συσπειρώνει τους φορείς της ψοφοδεούς νομιμοφροσύνης και της θεσμολαγνίας της πανεπιστημιακής γραφειοκρατίας.
Έχω ξανααναφερθεί στη θλιβερή εικόνα των δήθεν οργάνων συνδιοίκησης: πυραμιδωτά δομημένων με όλο και πιο επιλεκτική σύνθεση έως τη σύγκλητο, βάσει της υπακοής και υποταγής στη διοίκηση. Χειραγωγικές πρακτικές, επιλογή, ιεράρχηση και διατύπωση θεμάτων κατά το δοκούν, ώστε να εκβιαστούν τα όργανα να εγκρίνουν απλώς προειλημμένες αποφάσεις. Όλο και πιο πολλές αποφάσεις αρμοδιότητας Συγκλήτου λαμβάνονται από το Πρυτανικό Συμβούλιο με την επίκληση λόγων «ανωτέρας βίας». Χαρακτηριστική είναι π.χ. η απόπειρα σύγκλησης συγκλήτου παραμονές Χριστουγέννων (23.12.08, χωρίς να έχουν ειδοποιηθεί οι συγκλητικοί τουλάχιστον 48 ώρες πριν, όπως προβλέπεται νομίμως), με αποφασιστικής σημασίας θέματα στην ημερήσια διάταξη, ώστε να ληφθούν αποφάσεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερομένων «ενοχλητικών» φοιτητών.
Πως λειτουργεί λοιπόν το “ανοικτό πανεπιστήμιο”; Τα τελευταία χρόνια τα διοικητικά όργανα του Ιδρύματος έχουν σχεδόν ολοσχερώς αναχθεί σε μηχανισμούς άκριτης έγκρισης-διεκπεραίωσης άνωθεν προειλημμένων αποφάσεων με το εξής στερεότυπο σχήμα: τίθεται προς έγκριση η χ πρόταση βάσει του ψ νόμου. Εάν κάποιοι απ’ τους εκπροσώπους των φοιτητών, είτε των καθηγητών (μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ και ΕΕΔΙΠ), αποτολμούν να αρθρώσουν λόγο πέραν των προειλημμένων αποφάσεων, να αντιτάξουν στις τελευταίες τις πραγματικές ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας, της επιστήμης και της κοινωνίας, η απάντηση είναι αυτοματοποιημένη: «είναι νόμος του κράτους, εμείς δεν νομοθετούμε, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και οφείλουμε να τηρούμε το νόμο»! Αυτά τα επιχειρήματα προτάσσονται από τους φορείς της θεσμολάγνου νομιμοφροσύνης του “ανοικτού πανεπιστημίου”, επί παντός ζητήματος ήσσονος ή μείζονος σημασίας, ακόμα και αν το θέμα αφορά νόμους εκτελεστικούς της μη ολοκληρωμένης άρσης του άρθρου 16 του Συντάγματος, ακόμα και αν είναι οι τελευταίοι πρακτικά ανεφάρμοστοι και ανόητοι (βλ. π.χ. τη μη ολοκλήρωση της διανομής συγγραμμάτων κατά το τρέχον εξάμηνο). Σαν να είναι οι νόμοι θέσφατα εξ αποκαλύψεως που τίθενται υπεράνω της κρίσης των άμεσα ενδιαφερομένων και όχι κανόνες διευθέτησης ανθρώπινων σχέσεων βάσει συγκυριακών συσχετισμών δυνάμεων και συμφερόντων. Εάν αντιμετωπίζονται έτσι τα θέσμια στο Πανεπιστήμιο, τι θα γίνεται στην υπόλοιπη κοινωνία;
Αυτή η ψοφοδεής νομιμοφροσύνη και η θεσμολαγνία παραμένει παγερά αδιάφορη για τα μείζονα προβλήματα εντός και εκτός του πανεπιστημίου, για τις στοιχειώδεις αρχές επιστημονικής και παιδαγωγικής δεοντολογίας. Κάποιοι προτρέπουν συχνά πυκνά σε «δυναμικές» κινήσεις αντικατάληψης όποτε κινητοποιούνται οι φοιτητές…
Δεν ανέχονται το «κλειστό Πανεπιστήμιο» λόγω κινητοποιήσεων, ενώ αισθάνονται μακάρια άνεση στην ασφυκτικά κλειστή κοινωνία της ωμής εκμετάλλευσης και καταστολής, της αμεσότερης υπαγωγής έρευνας και παιδείας στο κεφάλαιο. Για ποιο «ανοικτό πανεπιστήμιο» κόπτονται κάποιοι, όταν σφυρίζουν αδιάφορα στον νεοφιλελεύθερο στραγγαλισμό του δημόσιου Πανεπιστημίου; Ανοικτό σε τι, για ποιόν, σε ποια κατεύθυνση; Τι είναι το Πανεπιστήμιο; Μαγαζί για τις όποιες αγοραίες διαθέσεις επιτηδείων, με προσωπικό που διαλαλεί «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»;
Σε ορισμένους κύκλους πανεπιστημιακών, κάθε αναφορά στους φοιτητές, στο φοιτητικό κίνημα κ.ο.κ., γίνεται μετά βδελυγμίας, σα να είναι μιάσματα απεχθή, εμπόδια για την εδραίωση-επέκταση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Έχω ακούσει μέλη της διοίκησης του Ιδρύματος να αποκαλούν «γάγγραινα» τους φοιτητές. Δημιουργείται η αίσθηση ότι εάν υπήρχε δυνατότητα απαλλαγής από τους φοιτητές και το πανεπιστημιακό άσυλο με κάποιας μορφής ψεκασμό, θα είχε χρησιμοποιηθεί από αυτούς τους «δασκάλους» προ πολλού… Το μίσος που τους διακατέχει για τους νέους μας και τις κινητοποιήσεις τους είναι τέτοιο, που ενώ έσπευσαν να καταδικάσουν τις δίκαιες κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας (ως πλειοψηφία του Δ.Σ.) δεν βρήκαν τίποτε να πουν για το δολοφονικό αυταρχισμό των οργάνων καταστολής, σα να ευελπιστούν σε παρόμοιες «λύσεις» των προβλημάτων ανυπακοής που αντιμετωπίζουν… Κατά τα λοιπά, σπεύδουν να παραδώσουν μαθήματα δημοκρατίας και συλλογικής δράσης άνθρωποι που δυσκολεύονται να συγκροτηθούν σε σώμα γενικής συνέλευσης ως Σύλλογος ΔΕΠ!
Χαρακτηριστικό αυτού του συνασπισμού είναι ένα βασικό και στρατηγικό λάθος, που κατέστη κραυγαλέο μετά το νεανικό ξέσπασμα οργής και αγανάκτησης του Δεκεμβρίου του 2008: αδυνατεί να κατανοήσει τη χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων αγοραίων δογμάτων (μεσούσης της οικονομικής κρίσης) από τα οποία εμφορείται, το κοινωνικό βάθος του νεανικού κινήματος εντός και εκτός Πανεπιστημίου, την κλίμακα της πλειοψηφικής απόρριψης της «μεταρρύθμισης» από το φοιτητικό σώμα, το εύρος της απονομιμοποίησης της κυρίαρχης στρατηγικής για τη λειτουργία των ΑΕΙ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, τόσο από τους φοιτητές, όσο και από μεγάλο μέρος των διδασκόντων και της κοινωνίας.
Επομένως αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι όχι μόνο δεν έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα για την άσκηση ηγεμονικού ρόλου απέναντι στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά αντίθετα πολιορκείται από μια πλειοψηφική κοινωνική απαίτηση στην οποία θα αναγκαστεί, αργά ή γρήγορα να υποκύψει και να λογοδοτήσει.
Δ. Πατέλη, Οι ημέρες του Δεκέμβρη και η απάντηση του νεολαιίστικου κινήματος
Ηχογραφημένη ομιλία εδώ
Του Δημήτρη Πατέλη, Επίκουρου Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης
Το τελευταία χρόνια μεθοδεύεται (από ταγούς, ιθύνοντες, προθύμους και αφελείς) μια πρωτοφανής ιδεολογική και νοηματική λαθροχειρία. Οι φοιτητικές και πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις βαφτίστηκαν αίφνης «κλειστό πανεπιστήμιο». Η λαθροχειρία αυτή εντάσσεται στο σύνολο των προπαγανδιστικών τρικ του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος προτιμά εύηχους όρους για τις βρώμικες επιπτώσεις της στρατηγικής του: “απελευθέρωση τιμών” αντί για αισχροκέρδεια, “ελαστικοποίηση” και “ευελιξία” αντί για κατάργηση συλλογικών κεκτημένων και διεκδικήσεων, “δημοσιονομική πειθαρχία” αντί για αναδιανομή πόρων υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας, “εξυγίανση” αντί για ξεπούλημα, “μεταρρύθμιση” - αντί για αντιδραστική αντιμεταρρύθμιση, “διασφάλιση ποιότητας” αντί για αγοραία αξιολόγηση, κ.ο.κ.
Όμως, κλειστό πανεπιστήμιο δεν είναι το αγωνιζόμενο πανεπιστήμιο, χώρος ελεύθερης έρευνας και παιδείας, προνομιακός χώρος κριτικού αναστοχασμού, που ανοίγεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και οικοδομεί δεσμούς με την εργαζόμενη πλειοψηφία.
Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το αποστειρωμένο πανεπιστήμιο των «μεταρρυθμίσεων», με φαλκιδευμένο το άσυλο, όπου ιδιωτικές εταιρείες security (αλλά και τα ΜΑΤ, όταν το ζητήσουν οι πρυτάνεις) θα αποτρέπουν έμπρακτα τις όποιες κινητοποιήσεις και τη διακίνηση “επικίνδυνων” ιδεών, θα προστατεύουν την απρόσκοπτη έρευνα για λογαριασμό των επιχειρήσεων, την διανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων και την ανέλιξη σε θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό και τις επιχειρήσεις (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα καθηγητή του ΕΜΠ που ταυτόχρονα ήταν και στο payroll της Ericsson και στην ελέγχουσα την Ericksson ΑΔΑΕ). Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο με δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα τα όρια μεταξύ εργαστηρίου ΑΕΙ και επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο που προχωρά στην κατανομή πόρων, χώρων και αξιωμάτων βάσει της αγοραίας αξιολόγησης μελών ΔΕΠ, τμημάτων και τομέων. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο με απόκρυφες ροές κονδυλίων έρευνας, με σκοτεινές διαπλοκές στην έρευνα για παραγωγή οπλικών συστημάτων. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που αναπαράγει καθεστώτα δουλικής εκμετάλλευσης και εργασιακού μεσαίωνα σε εργαστήρια και υπηρεσίες του (προπτυχιακών, μεταπτυχιακών και άλλων εργαζομένων, με ή χωρίς συμβάσεις, με αναθέσεις σε εργολάβους, κ.ο.κ.), ενώ αδυνατεί να έχει σε πλήρη λειτουργία ακόμα και τη βιβλιοθήκη του.
Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που ανέχεται την πραξικοπηματική ανάδειξη αρχών. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο της διάχυσης της διαφθοράς, της συνενοχής, της αναξιοπρέπειας, της υποταγής και του φόβου. Κλειστό πανεπιστήμιο είναι αυτό που ανέχεται τη στοχοποίηση των μη υποτακτικών.
Όπως έχουν επισημάνει συνάδελφοι (π.χ. ο Π. Σωτήρης), υπό το σύνθημα “ανοικτό πανεπιστήμιο” ενεργοποιείται ένας ιδιότυπος συνασπισμός εξουσίας που διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες εντός των ΑΕΙ πρωτίστως γύρω από την επιθετική προώθηση μιας στρατηγικής επιβολής και εδραίωσης του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου». Πρόκειται για ένα συνασπισμό με ισχυρό υλικό συνδετικό ιστό ιδιοτελών συμφερόντων, που αρέσκεται μεν να αυτοπροβάλλεται ως δήθεν “ακαδημαϊκών αρχών” και υπεράνω κομμάτων και ιδεολογιών (αρκεί να τα έχουν καλά με τους εκάστοτε κρατούντες), αλλά λειτουργεί πλέον ως “διακομματικός” επιθετικός πόλος καθεστωτικού καιροσκοπισμού, με την προσήκουσα σε ορισμένου τύπου “εκσυγχρονισμένους” πανεπιστημιακούς επιθετική ιδεολογία...
Αυτό αφορά την «αποτελεσματικότητα» στη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, στην προσέλκυση πόρων, στην εξυπηρέτηση ποικιλοτρόπως των απαιτήσεων του κυβερνητικού έργου για «ειδικούς», στους δεσμούς με επιχειρηματικά κέντρα και εκδοτικά συγκροτήματα. Σε αυτό το πεδίον δόξης λαμπρόν αναδεικνύονται σήμερα οι νέοι ακαδημαϊκοί μανδαρίνοι, που αδημονούν να απαλλαγούν από τους «αναχρονισμούς» προηγούμενων περιόδων και την ενοχλητική ανορθογραφία τόσο του φοιτητικού κινήματος, όσο και μιας αγωνιστικής στάσης της ΠΟΣΔΕΠ, την οποία σπεύδουν εν όψει συνεδρίου να αλώσουν με πανστρατιά για να την εξουδετερώσουν.
Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί κατά κανόνα περιφρονούν τη μαζικότητα των φοιτητικών συνελεύσεων και απέχουν, συνήθως, από τις διαδικασίες των συλλόγων μελών της ΠΟΣΔΕΠ.
Αδυνατούν να αρθρώσουν επιστημονικά συγκροτημένο λόγο περί των μείζονος σημασίας ζητημάτων της επιστήμης , της παιδείας και της κοινωνίας (περί άλλων γαρ μεριμνούν και τυρβάζουν) και ως εκ τούτου, αποφεύγουν συστηματικά την υποβολή των απόψεών τους στη βάσανο της συλλογικής συζήτησης, του δημόσιου επιστημονικού διαλόγου (όπως κατέστη σαφές και με την ουσιαστική απουσία τους από την σχετική Ημερίδα 14.5.08 στο Πολυτεχνείο Κρήτης). Οι φορείς και θιασώτες αυτού του συνασπισμού αρκούνται σε μυρικασμούς αγοραίων στερεοτύπων και συνθηματολογίας πολιτικών υπαλλήλων, προτιμούν συνήθως την ασφαλή προβολή-προπαγάνδα των ιδεολογημάτων τους από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Ο συνασπισμός αυτός συσπειρώνει τους φορείς της ψοφοδεούς νομιμοφροσύνης και της θεσμολαγνίας της πανεπιστημιακής γραφειοκρατίας.
Έχω ξανααναφερθεί στη θλιβερή εικόνα των δήθεν οργάνων συνδιοίκησης: πυραμιδωτά δομημένων με όλο και πιο επιλεκτική σύνθεση έως τη σύγκλητο, βάσει της υπακοής και υποταγής στη διοίκηση. Χειραγωγικές πρακτικές, επιλογή, ιεράρχηση και διατύπωση θεμάτων κατά το δοκούν, ώστε να εκβιαστούν τα όργανα να εγκρίνουν απλώς προειλημμένες αποφάσεις. Όλο και πιο πολλές αποφάσεις αρμοδιότητας Συγκλήτου λαμβάνονται από το Πρυτανικό Συμβούλιο με την επίκληση λόγων «ανωτέρας βίας». Χαρακτηριστική είναι π.χ. η απόπειρα σύγκλησης συγκλήτου παραμονές Χριστουγέννων (23.12.08, χωρίς να έχουν ειδοποιηθεί οι συγκλητικοί τουλάχιστον 48 ώρες πριν, όπως προβλέπεται νομίμως), με αποφασιστικής σημασίας θέματα στην ημερήσια διάταξη, ώστε να ληφθούν αποφάσεις ερήμην των άμεσα ενδιαφερομένων «ενοχλητικών» φοιτητών.
Πως λειτουργεί λοιπόν το “ανοικτό πανεπιστήμιο”; Τα τελευταία χρόνια τα διοικητικά όργανα του Ιδρύματος έχουν σχεδόν ολοσχερώς αναχθεί σε μηχανισμούς άκριτης έγκρισης-διεκπεραίωσης άνωθεν προειλημμένων αποφάσεων με το εξής στερεότυπο σχήμα: τίθεται προς έγκριση η χ πρόταση βάσει του ψ νόμου. Εάν κάποιοι απ’ τους εκπροσώπους των φοιτητών, είτε των καθηγητών (μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ και ΕΕΔΙΠ), αποτολμούν να αρθρώσουν λόγο πέραν των προειλημμένων αποφάσεων, να αντιτάξουν στις τελευταίες τις πραγματικές ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας, της επιστήμης και της κοινωνίας, η απάντηση είναι αυτοματοποιημένη: «είναι νόμος του κράτους, εμείς δεν νομοθετούμε, είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και οφείλουμε να τηρούμε το νόμο»! Αυτά τα επιχειρήματα προτάσσονται από τους φορείς της θεσμολάγνου νομιμοφροσύνης του “ανοικτού πανεπιστημίου”, επί παντός ζητήματος ήσσονος ή μείζονος σημασίας, ακόμα και αν το θέμα αφορά νόμους εκτελεστικούς της μη ολοκληρωμένης άρσης του άρθρου 16 του Συντάγματος, ακόμα και αν είναι οι τελευταίοι πρακτικά ανεφάρμοστοι και ανόητοι (βλ. π.χ. τη μη ολοκλήρωση της διανομής συγγραμμάτων κατά το τρέχον εξάμηνο). Σαν να είναι οι νόμοι θέσφατα εξ αποκαλύψεως που τίθενται υπεράνω της κρίσης των άμεσα ενδιαφερομένων και όχι κανόνες διευθέτησης ανθρώπινων σχέσεων βάσει συγκυριακών συσχετισμών δυνάμεων και συμφερόντων. Εάν αντιμετωπίζονται έτσι τα θέσμια στο Πανεπιστήμιο, τι θα γίνεται στην υπόλοιπη κοινωνία;
Αυτή η ψοφοδεής νομιμοφροσύνη και η θεσμολαγνία παραμένει παγερά αδιάφορη για τα μείζονα προβλήματα εντός και εκτός του πανεπιστημίου, για τις στοιχειώδεις αρχές επιστημονικής και παιδαγωγικής δεοντολογίας. Κάποιοι προτρέπουν συχνά πυκνά σε «δυναμικές» κινήσεις αντικατάληψης όποτε κινητοποιούνται οι φοιτητές…
Δεν ανέχονται το «κλειστό Πανεπιστήμιο» λόγω κινητοποιήσεων, ενώ αισθάνονται μακάρια άνεση στην ασφυκτικά κλειστή κοινωνία της ωμής εκμετάλλευσης και καταστολής, της αμεσότερης υπαγωγής έρευνας και παιδείας στο κεφάλαιο. Για ποιο «ανοικτό πανεπιστήμιο» κόπτονται κάποιοι, όταν σφυρίζουν αδιάφορα στον νεοφιλελεύθερο στραγγαλισμό του δημόσιου Πανεπιστημίου; Ανοικτό σε τι, για ποιόν, σε ποια κατεύθυνση; Τι είναι το Πανεπιστήμιο; Μαγαζί για τις όποιες αγοραίες διαθέσεις επιτηδείων, με προσωπικό που διαλαλεί «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»;
Σε ορισμένους κύκλους πανεπιστημιακών, κάθε αναφορά στους φοιτητές, στο φοιτητικό κίνημα κ.ο.κ., γίνεται μετά βδελυγμίας, σα να είναι μιάσματα απεχθή, εμπόδια για την εδραίωση-επέκταση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Έχω ακούσει μέλη της διοίκησης του Ιδρύματος να αποκαλούν «γάγγραινα» τους φοιτητές. Δημιουργείται η αίσθηση ότι εάν υπήρχε δυνατότητα απαλλαγής από τους φοιτητές και το πανεπιστημιακό άσυλο με κάποιας μορφής ψεκασμό, θα είχε χρησιμοποιηθεί από αυτούς τους «δασκάλους» προ πολλού… Το μίσος που τους διακατέχει για τους νέους μας και τις κινητοποιήσεις τους είναι τέτοιο, που ενώ έσπευσαν να καταδικάσουν τις δίκαιες κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας (ως πλειοψηφία του Δ.Σ.) δεν βρήκαν τίποτε να πουν για το δολοφονικό αυταρχισμό των οργάνων καταστολής, σα να ευελπιστούν σε παρόμοιες «λύσεις» των προβλημάτων ανυπακοής που αντιμετωπίζουν… Κατά τα λοιπά, σπεύδουν να παραδώσουν μαθήματα δημοκρατίας και συλλογικής δράσης άνθρωποι που δυσκολεύονται να συγκροτηθούν σε σώμα γενικής συνέλευσης ως Σύλλογος ΔΕΠ!
Χαρακτηριστικό αυτού του συνασπισμού είναι ένα βασικό και στρατηγικό λάθος, που κατέστη κραυγαλέο μετά το νεανικό ξέσπασμα οργής και αγανάκτησης του Δεκεμβρίου του 2008: αδυνατεί να κατανοήσει τη χρεοκοπία των νεοφιλελεύθερων αγοραίων δογμάτων (μεσούσης της οικονομικής κρίσης) από τα οποία εμφορείται, το κοινωνικό βάθος του νεανικού κινήματος εντός και εκτός Πανεπιστημίου, την κλίμακα της πλειοψηφικής απόρριψης της «μεταρρύθμισης» από το φοιτητικό σώμα, το εύρος της απονομιμοποίησης της κυρίαρχης στρατηγικής για τη λειτουργία των ΑΕΙ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, τόσο από τους φοιτητές, όσο και από μεγάλο μέρος των διδασκόντων και της κοινωνίας.
Επομένως αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι όχι μόνο δεν έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα για την άσκηση ηγεμονικού ρόλου απέναντι στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά αντίθετα πολιορκείται από μια πλειοψηφική κοινωνική απαίτηση στην οποία θα αναγκαστεί, αργά ή γρήγορα να υποκύψει και να λογοδοτήσει.
Δ. Πατέλη, Οι ημέρες του Δεκέμβρη και η απάντηση του νεολαιίστικου κινήματος
Ηχογραφημένη ομιλία εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
