ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΤΕ…Στις ημέρες της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας του συστήματος, υπό την απειλή κοινωνικών εκρήξεων, το κράτος προσπαθεί να ορθώσει ανάστημα. Είναι μεγάλο το διακύβευμα που παίζεται στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό απέναντι στους “εταίρους” της χώρας. Από τη μία, μια κυβέρνηση που πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανή να χειριστεί αυτήν την κρίση χωρίς να παραχωρήσει σπιθαμή από τα προνόμια της άρχουσας τάξης. Από την άλλη η ανάγκη της να διατηρήσει τη θέση της χώρας ανάμεσα στους «εταίρους» από το εξωτερικό. Ένα προλεταριάτο που χρησιμοποιείται σαν το πειραματόζωο για τη διαχείριση των κρίσεων που αναμένεται να ξεσπάσουν και στις υπόλοιπες χώρες, με πρώτες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Εξίσου σημαντικό μία χώρα που πρέπει να αποδείξει στους φιλόδοξους επενδυτές ότι συνεχίζει να αποτελεί σημείο επένδυσης για την απόσπαση της υπεραξίας της εργασίας του προλεταριάτου, χωρίς να του επιτρέπεται να ορθώσει τις αντιστάσεις του.
Μία σειρά στρατηγικών αποπροσανατολισμού και τρομοκράτησης του κόσμου μπαίνουν σε εφαρμογή. Το σταδιακό χτίσιμο της εθνικής συνείδησης με σκοπό την απόσπαση της συναίνεσης του κόσμου βασικό στοιχείο της «επιχείρησης κρίση». Η διαχείριση της κρίσης επιβάλει την εθνική ενότητα μακριά από τους ταξικούς διαχωρισμούς που βιώνουμε καθημερινά. Και για όποιον-α δε μπορέσει να το αντιληφθεί μία σειρά από δόγματα μαζικών προσαγωγών, προληπτικών συλλήψεων, κουκουλονόμων, εισβολής σε αυτοδιαχειριζόμενους πολιτικούς χώρους, προφυλακίσεων χωρίς την ύπαρξη κανενός ενοχοποιητικού στοιχείου, έκδοση κρυφών ενταλμάτων, κατασκευής εσωτερικών εχθρών, απειλές απολύσεων στους χώρους εργασίας, όλα βρίσκονται στη διάθεση κράτους και κεφαλαίου στην προσπάθεια να καμφθούν οι αντιστάσεις που ορθώνονται.
Στις 24 Φλεβάρη, στην πορεία που πραγματοποιείται στο πλαίσιο της γενικής απεργίας, ο κόσμος δείχνει τις διαθέσεις του. Δεν πρόκειται να αποδεχτεί τα νέα μέτρα. Ο κόσμος είναι αποφασισμένος να μεταφέρει τη “διαβούλευση” για την εφαρμογή των μέτρων μακριά από τα τραπέζια διαλόγου μεταξύ των εργατοπατέρων και των αντιπροσώπων του κράτους και του κεφαλαίου. Η απάντηση άγρια και αυθόρμητη. Οδοφράγματα, συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις, καταστροφές των ναών των εμπορευμάτων. Το πλήγμα για την υπόληψη του κράτους βαρύ. Τρομαγμένοι βλέπουν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ακόμα και κομματιών που στο παρελθόν είχαν δεδομένη τη συναίνεσή τους, να στρέφεται εναντίον τους. Οι εξωτερικοί εταίροι τους αρχίζουν να ζητούν παραπάνω εξηγήσεις για τους τρόπους που το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο θα αντιμετωπίσουν όχι μόνο την οικονομική κρίση, αλλά και μία διαφαινόμενη κοινωνική εξέγερση.
Σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται η αγριότητα της καταστολής της πορείας της 11 Μαρτίου στην Αθήνα. Από την αρχή της πορείας οι διαθέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών ολοφάνερες. Μία πόλη αστυνομοκρατούμενη από κάθε λογής σώματα “ασφαλείας”. Αναίτιο σπάσιμο με ξύλο και δακρυγόνα του σώματος της πορείας που βρίσκονταν τα πρωτοβάθμια σωματεία μαζί με κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Ένας ασφυκτικός κλοιός από διμοιρίες των ΜΑΤ καθ' όλη τη διαδήλωση και συνεχείς επιθέσεις στο σώμα της πορείας με σκοπό τη σύλληψη και τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών. Μια απ’ αυτές οδήγησε στην σύλληψη και τη μετέπειτα προφυλάκιση του Μάριου Ζ.
Για πάνω από 1 μήνα ο Μάριος Ζ., παραμένει προφυλακισμένος με πλαστές μαρτυρίες καρμπόν από τους άνδρες των ΜΑΤ, για συμμετοχή του σε επεισόδια κατά τη διάρκεια της πορείας στα οποία ουδέποτε συμμετείχε, ενώ παράλληλα υπάρχουν και ακράδαντα αποδεικτικά στοιχεία τα οποία μαρτυρούν την αθωότητα του, όπως φωτογραφίες οι οποίες τον απεικονίζουν χωρίς κουκούλα, κόντρα στις μαρτυρίες των μπάτσων αλλά και καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων οι οποίες λένε πως ο Μάριος ουδεμία σχέση είχε με τα επεισόδια.
Η αλληλεγγύη μας απέναντι στο Μάριο Ζ. δεν έχει να κάνει με την ξεκάθαρη αθωότητα του για τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει. Στον κοινωνικο-ταξικό πόλεμο που βιώνουμε καθημερινά δεν αναγνωρίζουμε κανένα αθώο και κανένα ένοχο. Η παρουσία μας στο δρόμο και στα ανοιχτά μέτωπα του πολέμου αυτού, δεν είναι απλώς δικαίωμά μας που δεν θα αφήσουμε να μας αφαιρεθεί από τον οποιοδήποτε χρυσοχοίδη αλλά υποχρέωσή και επιλογή μας. Στο πρόσωπο του Μάριου Ζ. εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους συντρόφους που βρίσκονται διωκόμενοι για την επιλογή τους να συμμετέχουν σε αυτόν τον πόλεμο. Η αλληλεγγύη μας να φτάσει από τις πτέρυγες του Κορυδαλλού που κρατείται ο Μάριος μέχρι και το πιο απόμακρο και μοναχικό κελί της δημοκρατίας τους.
…ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΕΤE
