Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Συζήτηση και Προβολή ταινίας


Τετάρτη 8/12 και ώρα 21:00

Συζήτηση
Η εργασία κι η ανεργία ως εκβιασμοί και μηχανισμοί πειθάρχησης

Προβολή Ταινίας
Το Τσεκούρι (2005) , του Κ. Γαβρά

Η προβολή και η συζήτηση οργανώνεται από τη Συνέλευση για την Κρίση
που λειτουργεί στην Κατάληψη στο Μπίνειο

http://blogs.vrahokipos.net/mpineio/

Κείμενο του Σ.Ελ.Ερ.Ε. Βορείου Αιγαίου

Η περαιτέρω υποτίμηση (και) της παιδείας οδηγεί στην υποτίμηση της ζωής μας

Το «νέο» σχολείο…


Η παρούσα οικονομική κρίση έχει περάσει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Η λύση που προτείνει για την επιβίωσή του το καπιταλιστικό σύστημα είναι η γενική αναδιάρθρωση και υποτίμηση των εργασιακών σχέσεων σε όλους τους παραγωγικούς τομείς και κυρίως σε δημόσια αγαθά (υγεία, παιδεία) και η επέκταση της ελαστικοποίησης της εργασίας και στο δημόσιο τομέα. Όσον αφορά στην Παιδεία, προτείνει μείωση κρατικού προϋπολογισμού (από πρωτοβάθμια μέχρι τριτοβάθμια εκπαίδευση), σχολικές μονάδες με χορηγούς, σχολικές μονάδες που ζητούν από τους μαθητές να καλύπτουν τις ανάγκες του σχολείου σε αναλώσιμα και ένα μακρύ κατάλογο από ολοκάθαρες κινήσεις υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου. Την ίδια ώρα το Υπουργείο Παιδείας έρχεται να προτείνει «καινοτόμες» αλλαγές για το «νέο σχολείο». Ψηφιακή τάξη, κατ’ οίκον φροντιστήριο, βιντεοσκοπημένες παραδόσεις μαθημάτων, animations… Φαντεζί λέξεις, αλλά ούτε μια λέξη για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τις συνθήκες εργασίας που θα παρέχει το νέο σχολείο.

Στο «νέο» σχολείο…

• Επεκτείνονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, οι εργαζόμενοι στα σχολεία δεν είναι όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Τις πάγιες και λειτουργικές ανάγκες τις κάλυπταν μέχρι τώρα εκπαιδευτικοί με τέσσερις διαφορετικές σχέσεις εργασίας: μόνιμοι, αναπληρωτές πλήρους ωραρίου, αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, ωρομίσθιοι. Τελευταία προσελήφθησαν και συμβασιούχοι μέσω Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων Χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ). Πρόκειται για μια κατηγορία καθηγητών και δασκάλων που δεν καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από θολά ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης. Στις νέες αυτές ατομικές συμβάσεις αδιευκρίνιστα παραμένουν ζητήματα που αφορούν στο ωράριο, στην ασφάλιση και αναγνώριση της προϋπηρεσίας των εργαζόμενων και στον τρόπο πληρωμής τους.
• Προωθείται η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης, η οποία θα οδηγήσει στη διάκριση των σχολείων σε καλά και κακά, σε αποδοτικά και μη, αγνοώντας εσκεμμένα τις κοινωνικές συνθήκες και το χώρο μέσα στο οποίο λειτουργούν, με αποτέλεσμα τη συγχώνευση ή ακόμα και το κλείσιμο «αποτυχημένων» σχολικών μονάδων. Έτσι, επιδιώκεται α) η ενοχοποίηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών για το παραγόμενο έργο, β) η νομιμοποίηση της απόσυρσης της κρατικής χρηματοδότησης, γ) η παράδοση των σχολείων σε πάσης φύσεως χορηγούς.

• Απαιτείται πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης, διετής δοκιμαστική περίοδος με «μέντορες» και «δόκιμους», διαγωνισμούς που ακυρώνουν πτυχία και προϋπηρεσία, ενώ εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι θα αξιολογούνται ως μετρήσιμοι δείκτες.
• Καταργείται η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, που ήταν για χρόνια μία σημαντική βοήθεια για όσους μαθητές δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν σε φροντιστήριο. Με αυτόν τον τρόπο, το Υπουργείο πετάει το μπαλάκι της χρηματοδότησης των ενισχυτικών μαθημάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό στον οικογενειακό.

Σε μία περίοδο που οι υποχωρήσεις του κοινωνικού κράτους είναι συνεχείς και καθολικές, ακόμα και η Παιδεία αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο λογιστικής. Οι καθηγητές μειώνονται ως πολύ δαπανηροί για τον κρατικό προϋπολογισμό, αφήνοντας τα σχολεία όλης της χώρας με χαώδεις τάξεις των 28 και 30 μαθητών που υπολειτουργούν μέχρι και σήμερα. Στο ΕΠΑΛ του Πλωμαρίου οι μαθητές κουράστηκαν να παρακαλούν για την κάλυψη των 40 και πλέον ωρών βασικών μαθημάτων τους, εισπράττοντας εδώ και μήνες υποσχέσεις.
Η χρηματοδότηση των σχολείων και των σχολικών επιτροπών είναι τόσο ελλιπής, που ο χειμώνας προμηνύεται κρύος. Ήδη στο σχολείο της Άντισσας οι γονείς κάνουν έρανο για την αγορά πετρελαίου, όταν στη Φίλια για τον ίδιο λόγο κάνουν «χοροεσπερίδες». Το αθλητικό γυμνάσιο Μυτιλήνης αυτή τη στιγμή τελεί υπό κατάληψη, καθώς δεν υπάρχουν γυμναστές (!) για τα περισσότερα αθλήματα. Στη Γέρα δεν επαρκούν τα χρήματα για επιδιόρθωση του φωτοτυπικού μηχανήματος και στον Μανταμάδο δεν υπάρχουν αναλώσιμα, ενώ στον Πολιχνίτο η Cosmote χορηγεί δορυφορικό πιάτο με αντάλλαγμα τη διαφήμιση και την προπαγάνδιση των προϊόντων της.

και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Για όλους αυτούς τους λόγους το σωματείο καλεί τους εκπαιδευτικούς της επισφάλειας: ωρομίσθιους ή αναπληρωτές σε δημόσια σχολεία (όπου οι ελαστικές σχέσεις εργασίας αποτελούν καθεστώς), εργαζόμενους σε φροντιστήρια (όπου οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αντιμετωπίζονται ως πολυτέλεια), εγκλωβισμένους στην ανασφάλιστη και ακατοχύρωτη εργασία των ιδιαιτέρων, την ανεργία και την ετεροαπασχόληση σε:
συμμετοχή στην γενική απεργία της 15 Δεκέμβρη
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

από: http://selereba.blogspot.com/

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

για τον δεκέμβρη

γιατί ο δικός μας δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ…

Η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν μια στιγμή ενός διαρκούς κοινωνικού πολέμου που μαίνεται -πότε αθόρυβα, πότε παταγωδώς, πότε υπόρρητα και πότε ξεκάθαρα- από τότε που οι ανθρώπινες κοινωνίες μπήκαν κάτω απ’ το ζυγό της διαχωρισμένης εξουσίας και της εκμετάλλευσης.

Με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, η συσσωρευμένη οργή ενός κόσμου, επιτέλους, εκφράστηκε και βρήκε διέξοδο στο δρόμο. Ξεπερνώντας δεσμά και αξίες που πατρονάρουν την επιβίωση αυτού του συστήματος, μακριά από κόμματα, ενάντια σε θεσμούς, κόντρα στον οχετό των ΜΜΕ, μικρές και μεγάλες πόλεις δεν άδειαζαν για μέρες από το κύμα της ανταρσίας. Ο Δεκέμβρης, επηρέασε όσους και όσες τον έζησαν, αλλά και αποτέλεσε παράδειγμα που, ακόμα, διαμορφώνει παγκόσμια τις κοινωνικές δυναμικές.

Αυτό που κατάφεραν να σπάσουν οι εξεγερμένοι και τρόμαξε την εξουσία ήταν η κοινωνική ειρήνη και ο εφησυχασμός. Οι εξεγερμένες, δεν έσπασαν μόνο τζαμαρίες, τράπεζες και αστυνομικά τμήματα, αλλά, κυρίως, τις διαχωρισμένες τους ταυτότητες και τα μοναχικά τους θέλω. Στη δίνη της εξέγερσης έπαψαν να υπάρχουν «νέοι», «μαθητές», «φοιτητές», «εργάτες», «έλληνες», «ξένοι», «άντρες», «γυναίκες», και δημιουργήθηκε μια νέα κοινή ταυτότητα που υιοθέτησε κάθε ατομικά βιωμένη καταπίεση και την έκανε κομμάτι της. Όλα έφταιγαν σε όλους και η αλληλεγγύη ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Το κράτος, χέρι χέρι με τα ΜΜΕ και τις δυνάμεις καταστολής, έσπευσε να απο-νοηματοδοτήσει και να απο-πολιτικοποιήσει την εξέγερση καθώς και να ξαναορθώσει τους ταυτοτικούς διαχωρισμούς.

Δυο χρόνια μετά, ο κόσμος δεν έχει αλλάξει, ούτε κατά διάνοια. Γίνεται πιο σκληρός και πιο απειλητικός για την επιβίωση των από κάτω, περισσότερο ασφυκτικός και ωμός για τις ελευθερίες μας. Αυτό που προωθείται είναι μια νέα κανιβαλική πραγματικότητα που αποπροσανατολίζει την κοινωνία από τους πραγματικούς της εχθρούς. Η οικονομική βία -με τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την αύξηση της φορολογίας- η επέλαση του κράτους ασφάλειας σε βάρος του κράτους πρόνοιας – με την κατάργηση της δημόσιας παιδείας και υγείας, την αστυνομοκρατία ή τις επιστρατεύσεις απεργών- ορίζουν την επερχόμενη βαρβαρότητα και περιγράφουν το σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Όσοι δεν βρέθηκαν το Δεκέμβρη στο δρόμο -και αυτό αφορά μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας- μπορεί τώρα να νιώθουν και μετανιωμένοι. Να θεωρούν πως έχασαν μια καλή ευκαιρία, να σιχτιρίζουν την απάθεια, την αδράνεια, το φόβο ή ό,τι τέλος πάντων τους κράτησε σπίτια τους, μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης.

Πότε δεν είναι αργά, βέβαια. Η διαπίστωση ότι ο κόσμος της εργασίας απουσίαζε από το Δεκέμβρη, απουσίαζε δηλαδή το σαμποτάζ της παραγωγικής διαδικασίας από τα ίδια τα υποκείμενα που πουλάνε -όλο και πιο φτηνά- την εργατική τους δύναμη, παράγοντας κέρδη και υπεραξία για τα αφεντικά, δεν μειώνει την αξία της εξέγερσης. Αντίθετα, στρέφει το βλέμμα μας στο επόμενο βήμα για το συνολικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού θα φτάναμε αν εξεγειρόμασταν σε κάθε μικρό και μεγάλο θάνατο γύρω μας, αν αντιστεκόμασταν σε κάθε πτυχή αυτού του καπιταλιστικού κόσμου. Και στα σίγουρα, κάνει τους κυρίαρχους να κοιμούνται όλο και πιο ανήσυχα τα βράδια.

Σ΄ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ


φωνές απ' την εξέγερση για τη διαφύλαξη της μνήμης

Δύο χρόνια μετά...Νο5

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010