Τον τελευταίο καιρό μέρος από τους εργαζόμενους στα Αιολικά Νέα και Κυριακάτικα Αιολικά (εφημερίδα στη Μυτιλήνη) δεχόταν πιέσεις να υπογράψει συμβάσεις οι οποίες δεν ανταποκρίνονταν στις συλλογικές συμβάσεις. Μετά και από την εκδήλωση αλληλεγγύης από τους υπόλοιπους εργαζόμενους η εργοδοσία της εφημερίδας, Γιώργος και Τζούντη Κονδυλούδη, προχώρησαν σε κλείσιμο της εφημερίδας αλλάζοντας ακόμα και τις κλειδαριές, εμποδίζοντας τους εργαζόμενους να εργαστούν. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που στείλανε οι εκδότες των εφημερίδων αναφέρουν χαρακτηριστικά:
"με το υπάρχον προσωπικό δεν ήταν δυνατον να συνεχιστεί η έκδοση τους με την εγκυρότητα και την γνωστή σε όλους ποιότητα που τις χαρακτηρίζει εδώ και 20 χρόνια".
Οι επιθέσεις στους εργαζόμενους δε μπορούν και δε θα μείνουν αναπάντητες.
Για αύριο έχει καλεστεί μικροφωνική στα κεντρικά λύκεια Μυτιλήνης στις 6 το απόγευμα.
Η αλληλεγγύη μας και η παρουσία μας στον αγώνα των εργαζομένων είναι δεδομένη. Όλοι και όλες θα βρεθούμε εκεί.
---
Ανακοίνωση από το Σωματείο Εργαζομένων στα ΜΜΕ Λέσβου:
ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΝΕΑ – ΕΙΚΟΣΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Μετά την αργυρή επέτειο λειτουργίας των είκοσι ετών, μετά τις γιορτές και τα πανηγύρια, μετά την συγκίνηση από την αναπόληση της πετυχημένης διαδρομής, μετά το τραπέζωμα της «καλής» κοινωνίας, μετά τους πανηγυρικούς, μετά τα χωρίς φειδώ εγκώμια, μετά τις βραβεύσεις εργαζομένων…,ακολουθεί το κλείσιμο της εφημερίδας, η απαξίωση των εργαζομένων, η κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού και της συνδικαλιστικής δράσης, η διάκριση των εργαζομένων σε παλιούς και νέους, η διάκριση των εργαζομένων σε μαύρα πρόβατα και λίγα καλά άσπρα, η ανάδειξη του πατρικού και παιδαγωγικού ρόλου του εργοδότη.
Δεν πρόκειται απλά για είκοσι απολύσεις, για είκοσι οικογένειες που οι συνθήκες διαβίωσής τους θα επιδεινωθούν ραγδαία αλλά αποτελεί την μεγαλύτερη ύβρη προς το δικαίωμα της εργασίας. Όχι απλά κλείνει μια κερδοφόρα επιχείρηση επειδή γουστάρει ο εργοδότης αλλά και φορτώνει την ευθύνη αυτής της εξέλιξης στους «βραβευμένους» μισθοσυντήρητους και στον «κακό» συνδικαλισμό.
Βέβαια άλλο γούστα και άλλο καπρίτσια. Ο κος Κονδυλούδης ίσως αισθάνεται ότι δεν τιμάται επαρκώς, ότι δεν του φέρονται με όση δουλοπρέπεια και φόβο του αρμόζει, αλλά δεν θα «κάψει τα ρημάδια τα λεφτά του», δεν θα τινάξει την κερδοφόρα επιχείρηση στον αέρα. Κατά διακριτική δήλωσή του επιδιώκει την μεταβίβαση μέρους ή όλης της επιχείρηση ή αλλαγή του εταιρικού σχήματος, ενώ παράλληλα βγάζει το γινάτι του στους εργαζόμενους.
Όλα αυτά τα χρόνια ο κος Κονδυλούδης δεν ήταν ο Αρχάγγελος της νομιμότητας και των εργατικών δικαιωμάτων, ατελείωτα ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες και καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων ήταν η εργασιακή μας πραγματικότητα. Το Σωματείο μας είναι η μεγάλη τομή στους χώρους εργασίας μας, είναι ο καταλύτης για την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και τον περιορισμό της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Το κερασάκι στο σκηνικό είναι η εξάρτηση των αποζημιώσεων των εργαζομένων με τις απαιτήσεις της επιχείρησης από πρώην πελάτες. Φτάνει πια ο χλευασμός, φτάνουν τα επιχειρηματικά και άλλα παιγνιδάκια στις πλάτες αυτών που έβγαζαν επί είκοσι έτη την εφημερίδα.
Η μεταξύ μας αλληλεγγύη καθώς και αυτή με τους εργαζομένους άλλων χώρων είναι το δικό μας κεφάλαιο. Με το Σωματείο και την Αλληλεγγύη των Εργαζομένων συνεχίζουμε.
Από το Διοικητικό Συμβούλιο
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Συγκέντρωση-Μικροφωνική
Στις 11:00 Συγκέντρωση-Μικροφωνική στα Κεντρικά Λύκεια
Στις 21:00 Προβολή στο Μπίνειο "The Wobblies"
Το τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει η «επιχείρηση κρίση-ώρα μηδέν». Σε πρώτη φάση έχουμε την ξαφνική αποκάλυψη του δράματος, σε δεύτερη μια καταστροφολογική ρητορεία για να ακολουθήσει μια σειρά από μέτρα “διάσωσης” που θα γεμίσουν τα ελλείμματα και θα «μας» γλιτώσουν από την καταστροφή. Και αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί: οι τρύπες της εθνικής οικονομίας, η «ξαφνική» μας φτώχεια ή η στέρηση της δυνατότητάς να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να δρούμε; Μήπως αυτή η οικονομίστικη παρουσίαση της κρίσης συγκαλύπτει και αποπροσανατολίζει την κοινωνική και πολιτική διάστασή της; Είναι άραγε πάντα η σπαρταριστή αλήθεια τα λεφτά;
Η κρίση που διανύουμε δεν είναι οικονομική. Είναι μία κρίση συστημική. Η κρίση αυτή δεν ήρθε από το πουθενά, είναι αποτέλεσμα και γέννημα του ίδιου του συστήματος. Ο πλούτος που παράχθηκε και παράγεται από τον κόσμο της εργασίας δεν χάθηκε σε μια νύχτα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αντίθετα συνεχίζει να συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων.
Μέσα από τον διαχωρισμό (κοινωνικό, ταξικό, φυλετικό), την εθνική ενότητα και την ενίσχυση του αισθήματος της ασφάλειας απ’ τα οποία ξεχειλίζει η «επιχείρηση κρίση» δε γεμίζουν μόνο οι τρύπες του ελλείμματος αλλά συντονίζεται και ισχυροποιείται μια κοινωνική και πολιτική επίθεση.
Εθνική Ενότητα
Μπροστά στον κίνδυνο των κοινωνικών εκρήξεων μέσα στην καπιταλιστική κρίση, γίνεται αναφορά στο εθνικό αίσθημα. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις από όλα τα πολιτικά κόμματα για εθνική ομοψυχία. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις για εθνική συναίνεση στα συνεχιζόμενα μέτρα που λαμβάνονται και οδηγούν στην περαιτέρω εξαθλίωση την εργατική τάξη. Ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς, παραγγέλθηκε οι αντιδράσεις τους να είναι περιορισμένες και να λαμβάνουν υπόψιν τους τη “δύσκολη θέση της ελλάδας”. Με λίγα λόγια, βγείτε να κάνετε το κομμάτι σας, αλλά μετά γρήγορα πίσω στις δουλειές σας, να παράγετε λίγο ακόμα πλούτο για τη χώρα. Λίγο ακόμα πλούτο για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι εξουσιαστές αυτού του τόπου.
Από τη στιγμή επινόησης της έννοιας του έθνους από την αστική τάξη της Γαλλίας πριν από 200 χρόνια, η λογική είναι η ίδια: χρησιμοποιείται για την κατασκευή μίας πλασματικής συλλογικής συνείδησης και καλούμαστε όλοι μαζί ως έθνος να ξεπεράσουμε την όποια κρίση. Να κόψει λίγο ο βιομήχανος, να κόψει πολύ ο εργάτης, να κόψει λίγο ο πρόεδρος της δημοκρατίας, να κάνει παραπάνω υπομονή ο άνεργος…
Απέναντι στην εθνική συσπείρωση προτάσσουμε την ταξική
Κατακερματισμός της εργατικής τάξης
Την ίδια στιγμή με ένα σωρό από τεχνητούς διαχωρισμούς προσπαθούν (και δυστυχώς καταφέρνουν) το κατακερματισμό της εργατικής τάξης. Ο διαχωρισμός των εργατών/τριών σε άντρες/γυναίκες, ντόπιους/ξένους, νόμιμους/παράνομους, ομοφυλόφιλους/ετεροφυλόφιλους, μόνιμους/επισφαλείς, δημόσιους/ιδιωτικούς υπαλλήλους, σκοπό έχει την ταξινόμησή τους σε διαφορετικά είδη εργατικής δύναμης. Οι διαχωρισμοί αυτοί εκφράζονται και στα μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα τους με σκοπό να φέρουν την εργατική τάξη σε μία εσωτερική σύγκρουση, έτσι ώστε η οργή που συσσωρεύει να μην εκφραστεί προς τους πραγματικούς της εχθρούς.
Κυρίαρχο παράδειγμα αυτών των διαχωρισμών αποτελεί η ρητορική γύρω από τους μετανάστες. Θέλουν να μας πείσουν πως η σχέση των ελλήνων με τους ξένους εργάτες είναι ανταγωνιστική. Θέλουν να μας πείσουν πως για την κρίση δεν ευθύνονται τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις αλλά οι μετανάστες που “μας παίρνουν τις δουλειές”. Οι ίδιοι μετανάστες που έχουν πληρώσει με τις ζωές τους την “ανάπτυξη” της χώρας και την εκπλήρωση του ονείρου του κάθε μικροαστού να γίνει αφεντικό. Αυτοί που πληρώνουν εισφορές αλλά δεν παίρνουν συντάξεις. Αυτοί που είναι το πιο άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του έναντι ευτελούς αμοιβής.
Οι ίδιοι μετανάστες που δε διστάζουν να δώσουν σκληρούς αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, ακόμη και σε άμεση αντιπαράθεση με Έλληνες υπερπατριώτες. όπως αναδεικνύει το παράδειγμα της Μανωλάδας, της συμμετοχής στην εξέγερση του Δεκέμβρη και του δυναμικού αγώνα των αλιεργατών της Μηχανιώνας, Οι αγώνες αυτοί είναι πολύτιμοι, γιατί στέκονται εμπόδιο στην εντεινόμενη εκμετάλλευση των ίδιων των μεταναστών αλλά παράλληλα μπορούν να λειτουργήσουν και ως έμπνευση για άλλα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων που βιώνουν την ίδια επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου. Η αλληλεγγύη, καθώς και η κυκλοφορία και επέκταση των αγώνων αυτών δεν μπορεί παρά να είναι βασική μας επιδίωξη.
Απέναντι στον ανταγωνισμό, προτάσσουμε την αλληλεγγύη
Κράτος Ασφάλειας
Η κρίση χρησιμοποιείται ως ακόμα μία αφορμή για την επιβολή και την κοινωνική αποδοχή του κράτους ασφάλειας. Στη μέχρι τώρα ρητορική του κυρίαρχου λόγου περί ύπαρξης εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών (μετανάστες-εγκληματίες, κουκουλοφόρους, τρομοκράτες, εθνικούς εχθρούς) η κρίση έρχεται να αποτελέσει ακόμα μία απειλή για την εθνική κυριαρχία και την εσωτερική σταθερότητα. Επιδιώκεται με αυτό τον τρόπο να ενταθεί το αίσθημα ανασφάλειας της κοινωνίας καθιστώντας έτσι τους αποδέκτες του κράτους ελέγχου και καταστολής, συνηγόρους στην επιβολή του.
Για όποιον δεν κατάλαβε ότι πρέπει να ενσωματωθεί στο παραπάνω πλαίσιο, το κράτος ασφάλειας διαθέτει μία σειρά από μηχανισμούς ικανούς να τον πείσουν. Μέσα σε αυτό εντάσσεται και η προσπάθεια περιθωριοποίησης των ριζοσπαστικών κομματιών του ανταγωνιστικού κινήματος. Καταλήψεις, κοινωνικοί χώροι, σωματεία ακόμα και διαπροσωπικές σχέσεις στοχοποιούνται με σκοπό τον διαχωρισμό τους από τους υπόλοιπους, αλλά και την τρομοκράτησή τους θεωρώντας ότι ένα σημαντικό κομμάτι θα αποτραβηχτεί από τις εστίες αντίστασης. «Η αντίσταση σε αυτές τις περιόδους κρίσης δεν μπορεί να είναι αποδεκτή.»
Σε αυτό το κλίμα, είναι αρκετά εύκολο κάθε λογής φασιστοειδή, εθνικιστές και οι κοινοβουλευτικές παραφυάδες τους να γίνονται επίσημοι συνομιλητές στη διαχείριση της κρίσης και στη διαμόρφωση του κυρίαρχου λόγου. Άλλωστε ιστορικά ο ρόλος τους είναι γνωστός. Από τους γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες του 40 μέχρι τους ρουφιάνους του 70 και τα νεοναζιστικά απόβλητα του σήμερα ο στόχος τους είναι ένας: η τρομοκράτηση και ο αποπροσανατολισμός από το πραγματικό πρόβλημα. Οι υπηρεσίες που μπορούν να παρέχουν στο κράτος είναι σημαντικές. Είναι οι πλέον κατάλληλοι για την τόνωση της εθνικής ομοψυχίας. Μπορούν κιόλας να φέρουν εις πέρας όλη τη βρώμικη δουλειά που δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει το επίσημο κράτος (εμπρησμοί κοινωνικών χώρων, επιθέσεις σε μετανάστες, τραμπουκισμοί σε αλληλέγγυους).
Τα συμφέροντα κράτους και κοινωνίας δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι κοινά. Απέναντι στο κράτος ασφάλειας προτάσσουμε τις συλλογικές κοινωνικές αντιστάσεις.
Και όμως μπορούμε…
Οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν δε μπορεί να έχουν τη μορφή μονοήμερων συστημικών απεργιών, καλεσμένες από τους εργατοπατέρες που έχουν εξίσου ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Αυτές οι απεργίες δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά βαλβίδες αποσυμπίεσης για την οργή που συσσωρεύεται στην εργατική τάξη. Υπάρχει πια η ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό του προλεταριάτου και την οργάνωσή του από την αρχή. Υπάρχει η ανάγκη οι αντιστάσεις να ορθωθούν μέσα στους χώρους εργασίας, τους χώρους εκπαίδευσης, τους δημόσιους χώρους, παντού και πάντα. Υπάρχει η ανάγκη για τη συμμετοχή όλων στα ανοιχτά μέτωπα του κοινωνικό-ταξικού πολέμου, μακριά από τεχνητούς διαχωρισμούς. Ήρθε η στιγμή να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταπιέζει. Η θέση μας πρέπει να βρίσκεται όχι στην επίλυση της κρίσης αλλά σε ότι μπορεί να την οξύνει ακόμα παραπάνω.
Αυτός ο πόλεμος έχει δύο μόνο στρατόπεδα, το ένα τάσσεται υπέρ του συστήματος, που με διάφορα «μπαλώματα» επιχειρεί να διαιωνίσει την ύπαρξη του και το άλλο επιθυμεί την καταστροφή του. Σε αυτόν τον πόλεμο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλοι παίρνουμε μέρος. Μπροστά στην επίθεση που δεχόμαστε μπορούμε μόνο να απαντήσουμε με επίθεση και όξυνση του αγώνα μας.
Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται
Μόνο καταστρέφεται
Πρωτοβουλία Απεργών και Αλληλέγγυων
Στις 21:00 Προβολή στο Μπίνειο "The Wobblies"
Το τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει η «επιχείρηση κρίση-ώρα μηδέν». Σε πρώτη φάση έχουμε την ξαφνική αποκάλυψη του δράματος, σε δεύτερη μια καταστροφολογική ρητορεία για να ακολουθήσει μια σειρά από μέτρα “διάσωσης” που θα γεμίσουν τα ελλείμματα και θα «μας» γλιτώσουν από την καταστροφή. Και αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί: οι τρύπες της εθνικής οικονομίας, η «ξαφνική» μας φτώχεια ή η στέρηση της δυνατότητάς να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να δρούμε; Μήπως αυτή η οικονομίστικη παρουσίαση της κρίσης συγκαλύπτει και αποπροσανατολίζει την κοινωνική και πολιτική διάστασή της; Είναι άραγε πάντα η σπαρταριστή αλήθεια τα λεφτά;
Η κρίση που διανύουμε δεν είναι οικονομική. Είναι μία κρίση συστημική. Η κρίση αυτή δεν ήρθε από το πουθενά, είναι αποτέλεσμα και γέννημα του ίδιου του συστήματος. Ο πλούτος που παράχθηκε και παράγεται από τον κόσμο της εργασίας δεν χάθηκε σε μια νύχτα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αντίθετα συνεχίζει να συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων.
Μέσα από τον διαχωρισμό (κοινωνικό, ταξικό, φυλετικό), την εθνική ενότητα και την ενίσχυση του αισθήματος της ασφάλειας απ’ τα οποία ξεχειλίζει η «επιχείρηση κρίση» δε γεμίζουν μόνο οι τρύπες του ελλείμματος αλλά συντονίζεται και ισχυροποιείται μια κοινωνική και πολιτική επίθεση.
Εθνική Ενότητα
Μπροστά στον κίνδυνο των κοινωνικών εκρήξεων μέσα στην καπιταλιστική κρίση, γίνεται αναφορά στο εθνικό αίσθημα. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις από όλα τα πολιτικά κόμματα για εθνική ομοψυχία. Αλλεπάλληλες οι εκκλήσεις για εθνική συναίνεση στα συνεχιζόμενα μέτρα που λαμβάνονται και οδηγούν στην περαιτέρω εξαθλίωση την εργατική τάξη. Ακόμα και από τα κόμματα της αριστεράς, παραγγέλθηκε οι αντιδράσεις τους να είναι περιορισμένες και να λαμβάνουν υπόψιν τους τη “δύσκολη θέση της ελλάδας”. Με λίγα λόγια, βγείτε να κάνετε το κομμάτι σας, αλλά μετά γρήγορα πίσω στις δουλειές σας, να παράγετε λίγο ακόμα πλούτο για τη χώρα. Λίγο ακόμα πλούτο για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι εξουσιαστές αυτού του τόπου.
Από τη στιγμή επινόησης της έννοιας του έθνους από την αστική τάξη της Γαλλίας πριν από 200 χρόνια, η λογική είναι η ίδια: χρησιμοποιείται για την κατασκευή μίας πλασματικής συλλογικής συνείδησης και καλούμαστε όλοι μαζί ως έθνος να ξεπεράσουμε την όποια κρίση. Να κόψει λίγο ο βιομήχανος, να κόψει πολύ ο εργάτης, να κόψει λίγο ο πρόεδρος της δημοκρατίας, να κάνει παραπάνω υπομονή ο άνεργος…
Απέναντι στην εθνική συσπείρωση προτάσσουμε την ταξική
Κατακερματισμός της εργατικής τάξης
Την ίδια στιγμή με ένα σωρό από τεχνητούς διαχωρισμούς προσπαθούν (και δυστυχώς καταφέρνουν) το κατακερματισμό της εργατικής τάξης. Ο διαχωρισμός των εργατών/τριών σε άντρες/γυναίκες, ντόπιους/ξένους, νόμιμους/παράνομους, ομοφυλόφιλους/ετεροφυλόφιλους, μόνιμους/επισφαλείς, δημόσιους/ιδιωτικούς υπαλλήλους, σκοπό έχει την ταξινόμησή τους σε διαφορετικά είδη εργατικής δύναμης. Οι διαχωρισμοί αυτοί εκφράζονται και στα μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα τους με σκοπό να φέρουν την εργατική τάξη σε μία εσωτερική σύγκρουση, έτσι ώστε η οργή που συσσωρεύει να μην εκφραστεί προς τους πραγματικούς της εχθρούς.
Κυρίαρχο παράδειγμα αυτών των διαχωρισμών αποτελεί η ρητορική γύρω από τους μετανάστες. Θέλουν να μας πείσουν πως η σχέση των ελλήνων με τους ξένους εργάτες είναι ανταγωνιστική. Θέλουν να μας πείσουν πως για την κρίση δεν ευθύνονται τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις αλλά οι μετανάστες που “μας παίρνουν τις δουλειές”. Οι ίδιοι μετανάστες που έχουν πληρώσει με τις ζωές τους την “ανάπτυξη” της χώρας και την εκπλήρωση του ονείρου του κάθε μικροαστού να γίνει αφεντικό. Αυτοί που πληρώνουν εισφορές αλλά δεν παίρνουν συντάξεις. Αυτοί που είναι το πιο άμεσα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του έναντι ευτελούς αμοιβής.
Οι ίδιοι μετανάστες που δε διστάζουν να δώσουν σκληρούς αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, ακόμη και σε άμεση αντιπαράθεση με Έλληνες υπερπατριώτες. όπως αναδεικνύει το παράδειγμα της Μανωλάδας, της συμμετοχής στην εξέγερση του Δεκέμβρη και του δυναμικού αγώνα των αλιεργατών της Μηχανιώνας, Οι αγώνες αυτοί είναι πολύτιμοι, γιατί στέκονται εμπόδιο στην εντεινόμενη εκμετάλλευση των ίδιων των μεταναστών αλλά παράλληλα μπορούν να λειτουργήσουν και ως έμπνευση για άλλα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων που βιώνουν την ίδια επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου. Η αλληλεγγύη, καθώς και η κυκλοφορία και επέκταση των αγώνων αυτών δεν μπορεί παρά να είναι βασική μας επιδίωξη.
Απέναντι στον ανταγωνισμό, προτάσσουμε την αλληλεγγύη
Κράτος Ασφάλειας
Η κρίση χρησιμοποιείται ως ακόμα μία αφορμή για την επιβολή και την κοινωνική αποδοχή του κράτους ασφάλειας. Στη μέχρι τώρα ρητορική του κυρίαρχου λόγου περί ύπαρξης εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών (μετανάστες-εγκληματίες, κουκουλοφόρους, τρομοκράτες, εθνικούς εχθρούς) η κρίση έρχεται να αποτελέσει ακόμα μία απειλή για την εθνική κυριαρχία και την εσωτερική σταθερότητα. Επιδιώκεται με αυτό τον τρόπο να ενταθεί το αίσθημα ανασφάλειας της κοινωνίας καθιστώντας έτσι τους αποδέκτες του κράτους ελέγχου και καταστολής, συνηγόρους στην επιβολή του.
Για όποιον δεν κατάλαβε ότι πρέπει να ενσωματωθεί στο παραπάνω πλαίσιο, το κράτος ασφάλειας διαθέτει μία σειρά από μηχανισμούς ικανούς να τον πείσουν. Μέσα σε αυτό εντάσσεται και η προσπάθεια περιθωριοποίησης των ριζοσπαστικών κομματιών του ανταγωνιστικού κινήματος. Καταλήψεις, κοινωνικοί χώροι, σωματεία ακόμα και διαπροσωπικές σχέσεις στοχοποιούνται με σκοπό τον διαχωρισμό τους από τους υπόλοιπους, αλλά και την τρομοκράτησή τους θεωρώντας ότι ένα σημαντικό κομμάτι θα αποτραβηχτεί από τις εστίες αντίστασης. «Η αντίσταση σε αυτές τις περιόδους κρίσης δεν μπορεί να είναι αποδεκτή.»
Σε αυτό το κλίμα, είναι αρκετά εύκολο κάθε λογής φασιστοειδή, εθνικιστές και οι κοινοβουλευτικές παραφυάδες τους να γίνονται επίσημοι συνομιλητές στη διαχείριση της κρίσης και στη διαμόρφωση του κυρίαρχου λόγου. Άλλωστε ιστορικά ο ρόλος τους είναι γνωστός. Από τους γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες του 40 μέχρι τους ρουφιάνους του 70 και τα νεοναζιστικά απόβλητα του σήμερα ο στόχος τους είναι ένας: η τρομοκράτηση και ο αποπροσανατολισμός από το πραγματικό πρόβλημα. Οι υπηρεσίες που μπορούν να παρέχουν στο κράτος είναι σημαντικές. Είναι οι πλέον κατάλληλοι για την τόνωση της εθνικής ομοψυχίας. Μπορούν κιόλας να φέρουν εις πέρας όλη τη βρώμικη δουλειά που δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει το επίσημο κράτος (εμπρησμοί κοινωνικών χώρων, επιθέσεις σε μετανάστες, τραμπουκισμοί σε αλληλέγγυους).
Τα συμφέροντα κράτους και κοινωνίας δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι κοινά. Απέναντι στο κράτος ασφάλειας προτάσσουμε τις συλλογικές κοινωνικές αντιστάσεις.
Και όμως μπορούμε…
Οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν δε μπορεί να έχουν τη μορφή μονοήμερων συστημικών απεργιών, καλεσμένες από τους εργατοπατέρες που έχουν εξίσου ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Αυτές οι απεργίες δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά βαλβίδες αποσυμπίεσης για την οργή που συσσωρεύεται στην εργατική τάξη. Υπάρχει πια η ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό του προλεταριάτου και την οργάνωσή του από την αρχή. Υπάρχει η ανάγκη οι αντιστάσεις να ορθωθούν μέσα στους χώρους εργασίας, τους χώρους εκπαίδευσης, τους δημόσιους χώρους, παντού και πάντα. Υπάρχει η ανάγκη για τη συμμετοχή όλων στα ανοιχτά μέτωπα του κοινωνικό-ταξικού πολέμου, μακριά από τεχνητούς διαχωρισμούς. Ήρθε η στιγμή να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταπιέζει. Η θέση μας πρέπει να βρίσκεται όχι στην επίλυση της κρίσης αλλά σε ότι μπορεί να την οξύνει ακόμα παραπάνω.
Αυτός ο πόλεμος έχει δύο μόνο στρατόπεδα, το ένα τάσσεται υπέρ του συστήματος, που με διάφορα «μπαλώματα» επιχειρεί να διαιωνίσει την ύπαρξη του και το άλλο επιθυμεί την καταστροφή του. Σε αυτόν τον πόλεμο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλοι παίρνουμε μέρος. Μπροστά στην επίθεση που δεχόμαστε μπορούμε μόνο να απαντήσουμε με επίθεση και όξυνση του αγώνα μας.
Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται
Μόνο καταστρέφεται
Πρωτοβουλία Απεργών και Αλληλέγγυων
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010
Η επίθεση εναντίον των μεταναστών συνεχίζεται
Κυνήγι μεταναστών στην Βολισσό της Χίου
Σύμφωνα με αναφορές το προηγούμενο Σάββατο γύρω στις 3 μ.μ. τρία υπηρεσιακά αυτοκίνητα (2 citroen xsara και 1 τζιπ terrano) του τμήματος ασφάλειας Χίου απέκλισαν τους κεντρικούς δρόμους της Βολισσού Χίου. Στη συνέχεια οι άνδρες της ασφάλειας χωρίς να δώσουν τα στοιχεία τους ως όφειλαν, «μάζεψαν» όσους μετανάστες εργάζονταν στην περιοχή, με άγριο τρόπο και απειλές, τους φόρεσαν χειροπέδες και τους οδήγησαν πισθάγκωνα σιδηροδέσμιους, αρχικά στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού και στην συνέχεια γύρω στις 8.30 το βράδυ στην πόλη της Χίου.
Παρά το γεγονός ότι οι μετανάστες έκαναν γνωστό από την πρώτη στιγμή στους άνδρες της ασφάλειας ότι κατέχουν όλα τα νομιμοποιητικά έγγραφα τα οποία βρίσκονταν είτε στα αυτοκίνητα τους είτε στα σπίτια τους , δεν τους επέτρεψαν να τα προσκομίσουν ενώ ακόμη και τα δύο άτομα που δεν είχαν άδεια παραμονής εξ αρχής το δήλωσαν στους αστυνομικούς.
Επίσης, σύμφωνα και πάλι με τις αναφορές, οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την άδεια παραμονής έγγαμου μετανάστη ο οποίος διαμένει στην πόλη της Χίου και την οποία έστειλε η σύζυγος του από το φαξ της αστυνομίας Χίου στον αστυνομικό σταθμό Βαλισσού.
Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται χρόνια τώρα με τις οικογένειες τους στην Βολισσό νουνομικνα αναγνωρίσουν ζήτησαν να μην τους φορέσουν χειροπέδες ώστε να μην ταπεινωθούν στα μάτια των παιδιών τους και των συγχωριανών τους διασχίζοντας την κεντρική πλατεία του χωριού ως εγκληματίες, δηλώνοντας εξ αρχής πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν στο αστυνομικό σταθμό Βολισσού. Οι άνδρες της ασφάλειας όχι μόνο δεν σεβάστηκαν αυτό αλλά αντίθετα τους απείλησαν ότι αν τολμήσουν να διαφύγουν θα έχει ο καθένας τους από μία σφαίρα στην πλάτη.
Οι μετανάστες κρατήθηκαν με τις χειροπέδες στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού για αρκετές ώρες, διάστημα κατά το οποίο δεν προχώρησαν σε κανέναν έλεγχο των στοιχείων τους, παρότι γνωστοί οι περισσότεροι από αυτούς στην εκεί αστυνομική δύναμη και σε κάθε περίπτωση ήταν εύκολη η διασταύρωση των στοιχείων τους. Τις 3 και πλέον ώρες που βρίσκονταν στον αστυνομικό σταθμό παρέμεναν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες.
Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να τους δώσουν φαγητό ή νερό που ζήτησαν με δικά τους έξοδα, ενώ όση ώρα παρέμεναν σιδεροδέσμιοι στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού, σύμφωνα πάντοτε με καταγγελίες, οι άνδρες της ασφάλειας μετακινήθηκαν στα Λημνιά για φαγητό σε τοπική ταβέρνα.
Αργά το απόγευμα 8 με 8.30 τους μετέφεραν δεμένους με χειροπέδες σε 3 οχήματα της ασφάλειας στην Χίο, όπου έπειτα από περίπου μία ώρα και μετά τον σχετικό έλεγχο τους άφησαν ελεύθερους να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη Βολισσό (40 km μακρυά).
Να σημειώσουμε και πάλι ότι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, πλην δύο ατόμων οι οποίοι άλλωστε από την πρώτη στιγμή αποδέχθηκαν ότι δεν διαθέτουν έγγραφα νόμιμης παραμονής.
Καταγγέλλουμε:
Την πολιτική μηδενικής ανοχής η οποία κυνηγά εργάτες μετανάστες, που αγωνίζονται για την επιβίωση τους.
Τις επιχειρήσεις σκούπα εναντίων των μεταναστών που έχουν ως μοναδικό κριτήριο την «εμφάνιση» ή την καταγωγή τους.
Την συμπεριφορά των αστυνομικών υπαλλήλων που όπως φαίνεται επιδεικνύουν υπέρ του δέοντoς πυγμή σε αδύναμους, συμπεριφερόμενοι ως ρατσιστές, εξευτελίζοντας και ταλαιπωρώντας ανθρώπους στον τόπο κατοικίας τους κατά παράβαση κάθε ηθικής και νόμου.
Επιτροπή αλληλεγγύης στου Πρόσφυγες Χίου
Εξέγερση μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Βέννας Ροδόπης
Την Τετάρτη 3 Φλεβάρη στο κέντρο κράτησης μεταναστών στη Βέννα οι εξαθλιωμένοι φυλακισμένοι μετανάστες εξεγέρθηκαν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και του παρατεταμένου εγκλεισμού τους. Την προηγούμενη μέρα οι δεσμοφύλακες, για να εκτονώσουν την διαφαινόμενη ένταση, είχαν ζητήσει από την αστυνομία την μεταγωγή 30 κρατουμένων για να λυθεί προσωρινά το πρόβλημα του υπερσυνωστισμού. Παρόλα αυτά, οι μετανάστες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στα ρούχα και τα στρώματα τους. Η αστυνομία επεμβαίνει για να τους καταστείλει και προσαγάγει 42 άτομα ως πρωταίτιους.
Η Βέννα είναι ένας από τους οκτώ εν λειτουργία χώρους – αποθήκες κράτησης μεταναστών σε Ροδόπη και Έβρο. Τα κέντρα σαν τη Βέννα έχουν δημιουργηθεί στα πλαίσια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του κράτους, αφορώντας κανονικά καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όλα τα κέντρα κράτησης λειτουργούν εκτός νομικού πλαισίου και ειδικά για την περίπτωση Βέννας δεν υπάρχει καν ιδρυτική πράξη που να ορίζει την λειτουργία της. Η Ροδόπη δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα νομών για δημιουργία ΕΧΠΑ (Ειδικοί Χώροι Παραμονής Αλλοδαπών). Ακόμη και στο άρθρο 81 του ν. 3536/2005 που προβλέπει τη δημιουργία ΕΧΠΑ δεν καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της λειτουργίας τους. Σύμφωνα με εκθέσεις δικηγόρων που έχουν επισκεφτεί το κέντρο οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες, δεν υπάρχει ιατρικό προσωπικό και οι κρατούμενοι στοιβάζονται σε υπερπολλαπλάσιο αριθμό από αυτόν που το κέντρο έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενεί. Δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο (δικηγόρους, συγγενείς,διερμηνείς,τοπική κοινωνία) και έχουν ελλειπή πληροφόρηση για τα δικαιώματά τους. Η συμπεριφορά των αρμοδίων είναι συνήθως απαξιωτική, συμβάλλοντας έτσι ακόμα περισσότερο στην προσβολή της αξιοπρέπειας των κρατουμένων.
Στην περίπτωση των 42 κατηγορουμένων για την πρόσφατη εξέγερση βλέπουμε την άμεση απάντηση του κράτους απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Οι μετανάστες παρουσιάζονται στον εισαγγελέα με τη διαδικασία του αυτόφωρου, κατηγορούμενοι για απόπειρα απόδρασης, στάση και φθορά δημόσιας περιουσίας. Με διαδικασίες εξπρές την Παρασκευή 5/2, χωρίς δικηγόρο και διερμηνέα, καταδικάζονται σε 4 και 6 μήνες φυλάκιση για απείθεια και διακεκριμένη φθορά και σε δικαστική απέλαση.
Οι μετανάστες ξεκινάνε από χώρες της Αφρικής και της Ανατολής, σε εμπόλεμη ως επί το πλείστον κατάσταση. Η Ελλάδα συχνά αποτελεί έναν ενδιάμεσο σταθμό για τη μετάβασή τους σε χώρες της Ευρώπης, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Μέχρι να “φτάσουν” στα προαναφερθέντα κέντρα (στρατόπεδα) κράτησης έχουν περάσει τα σύνορα, είτε από ξηράς είτε από θαλάσσης. Στη διαδρομή αυτή τους έχουν “βοηθήσει” έμποροι με αντάλλαγμα χιλιάδες ευρώ. Πρόσφατα, μια αποτυχημένη απόπειρα ξέβρασε σε Αλεξανδρούπολη και Φανάρι 22 πτώματα.
Η πολιτική του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του βασανισμού και της καταστολής υλοποιείται από το ελληνικό κράτος σε πλήρη εναρμόνιση με τις επιταγές της θωράκισης της Ευρώπης φρούριο. Το κράτος αποβάλλει για ακόμη μια φορά το προσωπείο του παραβαίνοντας το ίδιο τους νόμους που με σαφήνεια ή οχι θεσπίζει για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Φυσικά δεν περιμένουμε από κανένα νομικό πλαίσιο να ορίσει το τι σημαίνει αξιοπρέπεια και υπό ποιους όρους αυτή παραβιάζεται. Θεωρούμε ότι το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση, στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία επιλογής του πού θα ζήσει κάποιος είναι αδιαπραγμάτευτο.
• Απαιτούμε την άμεση κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
• Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος.
• Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατούμενων μεταναστών.
• Αθώωση των 42 κατηγορουμένων για την εξέγερση στη Βέννα την 3η Φλεβάρη.
• Ο αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία δεν είναι παράνομος, είναι δίκαιος.
Πρωτοβουλία ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ροδόπη & Έβρο - Ξάνθη
Σύμφωνα με αναφορές το προηγούμενο Σάββατο γύρω στις 3 μ.μ. τρία υπηρεσιακά αυτοκίνητα (2 citroen xsara και 1 τζιπ terrano) του τμήματος ασφάλειας Χίου απέκλισαν τους κεντρικούς δρόμους της Βολισσού Χίου. Στη συνέχεια οι άνδρες της ασφάλειας χωρίς να δώσουν τα στοιχεία τους ως όφειλαν, «μάζεψαν» όσους μετανάστες εργάζονταν στην περιοχή, με άγριο τρόπο και απειλές, τους φόρεσαν χειροπέδες και τους οδήγησαν πισθάγκωνα σιδηροδέσμιους, αρχικά στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού και στην συνέχεια γύρω στις 8.30 το βράδυ στην πόλη της Χίου.
Παρά το γεγονός ότι οι μετανάστες έκαναν γνωστό από την πρώτη στιγμή στους άνδρες της ασφάλειας ότι κατέχουν όλα τα νομιμοποιητικά έγγραφα τα οποία βρίσκονταν είτε στα αυτοκίνητα τους είτε στα σπίτια τους , δεν τους επέτρεψαν να τα προσκομίσουν ενώ ακόμη και τα δύο άτομα που δεν είχαν άδεια παραμονής εξ αρχής το δήλωσαν στους αστυνομικούς.
Επίσης, σύμφωνα και πάλι με τις αναφορές, οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την άδεια παραμονής έγγαμου μετανάστη ο οποίος διαμένει στην πόλη της Χίου και την οποία έστειλε η σύζυγος του από το φαξ της αστυνομίας Χίου στον αστυνομικό σταθμό Βαλισσού.
Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται χρόνια τώρα με τις οικογένειες τους στην Βολισσό νουνομικνα αναγνωρίσουν ζήτησαν να μην τους φορέσουν χειροπέδες ώστε να μην ταπεινωθούν στα μάτια των παιδιών τους και των συγχωριανών τους διασχίζοντας την κεντρική πλατεία του χωριού ως εγκληματίες, δηλώνοντας εξ αρχής πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν στο αστυνομικό σταθμό Βολισσού. Οι άνδρες της ασφάλειας όχι μόνο δεν σεβάστηκαν αυτό αλλά αντίθετα τους απείλησαν ότι αν τολμήσουν να διαφύγουν θα έχει ο καθένας τους από μία σφαίρα στην πλάτη.
Οι μετανάστες κρατήθηκαν με τις χειροπέδες στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού για αρκετές ώρες, διάστημα κατά το οποίο δεν προχώρησαν σε κανέναν έλεγχο των στοιχείων τους, παρότι γνωστοί οι περισσότεροι από αυτούς στην εκεί αστυνομική δύναμη και σε κάθε περίπτωση ήταν εύκολη η διασταύρωση των στοιχείων τους. Τις 3 και πλέον ώρες που βρίσκονταν στον αστυνομικό σταθμό παρέμεναν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες.
Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να τους δώσουν φαγητό ή νερό που ζήτησαν με δικά τους έξοδα, ενώ όση ώρα παρέμεναν σιδεροδέσμιοι στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού, σύμφωνα πάντοτε με καταγγελίες, οι άνδρες της ασφάλειας μετακινήθηκαν στα Λημνιά για φαγητό σε τοπική ταβέρνα.
Αργά το απόγευμα 8 με 8.30 τους μετέφεραν δεμένους με χειροπέδες σε 3 οχήματα της ασφάλειας στην Χίο, όπου έπειτα από περίπου μία ώρα και μετά τον σχετικό έλεγχο τους άφησαν ελεύθερους να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη Βολισσό (40 km μακρυά).
Να σημειώσουμε και πάλι ότι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, πλην δύο ατόμων οι οποίοι άλλωστε από την πρώτη στιγμή αποδέχθηκαν ότι δεν διαθέτουν έγγραφα νόμιμης παραμονής.
Καταγγέλλουμε:
Την πολιτική μηδενικής ανοχής η οποία κυνηγά εργάτες μετανάστες, που αγωνίζονται για την επιβίωση τους.
Τις επιχειρήσεις σκούπα εναντίων των μεταναστών που έχουν ως μοναδικό κριτήριο την «εμφάνιση» ή την καταγωγή τους.
Την συμπεριφορά των αστυνομικών υπαλλήλων που όπως φαίνεται επιδεικνύουν υπέρ του δέοντoς πυγμή σε αδύναμους, συμπεριφερόμενοι ως ρατσιστές, εξευτελίζοντας και ταλαιπωρώντας ανθρώπους στον τόπο κατοικίας τους κατά παράβαση κάθε ηθικής και νόμου.
Επιτροπή αλληλεγγύης στου Πρόσφυγες Χίου
Εξέγερση μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Βέννας Ροδόπης
Την Τετάρτη 3 Φλεβάρη στο κέντρο κράτησης μεταναστών στη Βέννα οι εξαθλιωμένοι φυλακισμένοι μετανάστες εξεγέρθηκαν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης και του παρατεταμένου εγκλεισμού τους. Την προηγούμενη μέρα οι δεσμοφύλακες, για να εκτονώσουν την διαφαινόμενη ένταση, είχαν ζητήσει από την αστυνομία την μεταγωγή 30 κρατουμένων για να λυθεί προσωρινά το πρόβλημα του υπερσυνωστισμού. Παρόλα αυτά, οι μετανάστες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στα ρούχα και τα στρώματα τους. Η αστυνομία επεμβαίνει για να τους καταστείλει και προσαγάγει 42 άτομα ως πρωταίτιους.
Η Βέννα είναι ένας από τους οκτώ εν λειτουργία χώρους – αποθήκες κράτησης μεταναστών σε Ροδόπη και Έβρο. Τα κέντρα σαν τη Βέννα έχουν δημιουργηθεί στα πλαίσια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής του κράτους, αφορώντας κανονικά καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Όλα τα κέντρα κράτησης λειτουργούν εκτός νομικού πλαισίου και ειδικά για την περίπτωση Βέννας δεν υπάρχει καν ιδρυτική πράξη που να ορίζει την λειτουργία της. Η Ροδόπη δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα νομών για δημιουργία ΕΧΠΑ (Ειδικοί Χώροι Παραμονής Αλλοδαπών). Ακόμη και στο άρθρο 81 του ν. 3536/2005 που προβλέπει τη δημιουργία ΕΧΠΑ δεν καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της λειτουργίας τους. Σύμφωνα με εκθέσεις δικηγόρων που έχουν επισκεφτεί το κέντρο οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες, δεν υπάρχει ιατρικό προσωπικό και οι κρατούμενοι στοιβάζονται σε υπερπολλαπλάσιο αριθμό από αυτόν που το κέντρο έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενεί. Δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο (δικηγόρους, συγγενείς,διερμηνείς,τοπική κοινωνία) και έχουν ελλειπή πληροφόρηση για τα δικαιώματά τους. Η συμπεριφορά των αρμοδίων είναι συνήθως απαξιωτική, συμβάλλοντας έτσι ακόμα περισσότερο στην προσβολή της αξιοπρέπειας των κρατουμένων.
Στην περίπτωση των 42 κατηγορουμένων για την πρόσφατη εξέγερση βλέπουμε την άμεση απάντηση του κράτους απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Οι μετανάστες παρουσιάζονται στον εισαγγελέα με τη διαδικασία του αυτόφωρου, κατηγορούμενοι για απόπειρα απόδρασης, στάση και φθορά δημόσιας περιουσίας. Με διαδικασίες εξπρές την Παρασκευή 5/2, χωρίς δικηγόρο και διερμηνέα, καταδικάζονται σε 4 και 6 μήνες φυλάκιση για απείθεια και διακεκριμένη φθορά και σε δικαστική απέλαση.
Οι μετανάστες ξεκινάνε από χώρες της Αφρικής και της Ανατολής, σε εμπόλεμη ως επί το πλείστον κατάσταση. Η Ελλάδα συχνά αποτελεί έναν ενδιάμεσο σταθμό για τη μετάβασή τους σε χώρες της Ευρώπης, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Μέχρι να “φτάσουν” στα προαναφερθέντα κέντρα (στρατόπεδα) κράτησης έχουν περάσει τα σύνορα, είτε από ξηράς είτε από θαλάσσης. Στη διαδρομή αυτή τους έχουν “βοηθήσει” έμποροι με αντάλλαγμα χιλιάδες ευρώ. Πρόσφατα, μια αποτυχημένη απόπειρα ξέβρασε σε Αλεξανδρούπολη και Φανάρι 22 πτώματα.
Η πολιτική του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του βασανισμού και της καταστολής υλοποιείται από το ελληνικό κράτος σε πλήρη εναρμόνιση με τις επιταγές της θωράκισης της Ευρώπης φρούριο. Το κράτος αποβάλλει για ακόμη μια φορά το προσωπείο του παραβαίνοντας το ίδιο τους νόμους που με σαφήνεια ή οχι θεσπίζει για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Φυσικά δεν περιμένουμε από κανένα νομικό πλαίσιο να ορίσει το τι σημαίνει αξιοπρέπεια και υπό ποιους όρους αυτή παραβιάζεται. Θεωρούμε ότι το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση, στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία επιλογής του πού θα ζήσει κάποιος είναι αδιαπραγμάτευτο.
• Απαιτούμε την άμεση κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
• Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος.
• Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατούμενων μεταναστών.
• Αθώωση των 42 κατηγορουμένων για την εξέγερση στη Βέννα την 3η Φλεβάρη.
• Ο αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία δεν είναι παράνομος, είναι δίκαιος.
Πρωτοβουλία ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ροδόπη & Έβρο - Ξάνθη
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Κάλεσμα στην Απεργία της 10ης Φλεβάρη
Μυτιλήνη, 6/2/2010
Όλοι και όλες στην απεργία της 10ης Φεβρουαρίου
Συνάδελφοι /φισσες,
To Σάββατο 6/2/2010 στη συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αδιόριστων, Ωρομισθίων, Αναπληρωτών Λέσβου αποφασίστηκε η συμμετοχή μας (η πρώτη ως Πρωτοβουλία αδιόριστων, ωρομισθίων, αναπληρωτών Λέσβου) στην Πανελλαδική απεργία που καλεί η ΑΔΕΔΥ και υπερψήφισε η ΟΛΜΕ, την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου και ώρα 10 το πρωί, στην προκυμαία Μυτιλήνης (απέναντι από το καφέ- Πάνθεον).
Είναι, πια, σε όλους φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κλιμάκωση της επίθεσης μέσω μιας σειράς κατευθύνσεων και μέτρων που θίγουν δραστικά και ακόμη περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Το καινούργιο νομοσχέδιο που πρόκειται να «κατεβάσει» το Υπουργείο παιδείας το Μάρτιο επιβάλλει εκτός των άλλων: τη δραστική μείωση των διορισμών (το πρόγραμμα σταθερότητας προβλέπει 3000 μόνιμους διορισμούς από 6000 και περίπου 4000 αναπληρωτές από 11000), που θα οδηγήσει σε εκτίναξη της ωρομισθίας και τελικά της αδιοριστίας. Η παραπέρα ελαστικοποίηση των ήδη ελαστικών εργασιακών σχέσεων που οδηγεί σε τεράστια αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στην απόλυτη αιχμαλωσία τους.
Δεν θέλουν κανένας αδιόριστος εκπαιδευτικός να θεμελιώνει (με οποιοδήποτε τρόπο) εργασιακό δικαίωμα. Θέλουν να απαλλαγούν από κάθε εργασιακή απαίτηση. Τη στιγμή που συνάδελφοι σ’ όλη την Ελλάδα κινητοποιούνται μαζικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να τους σταματήσουμε!! Όλοι στην απεργία στις 10 Φλεβάρη! - Να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας!
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ:
- ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΜΟΝΙΜΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΛΗΨΗΣ ΠΤΥΧΙΟΥ και ΧΩΡΙΣ - ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ Ή ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ!
- ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ!
- ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΛΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
- ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ
- ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ
Πρωτοβουλία αδιόριστων, ωρομισθίων, αναπληρωτών Λέσβου
Όλοι και όλες στην απεργία της 10ης Φεβρουαρίου
Συνάδελφοι /φισσες,
To Σάββατο 6/2/2010 στη συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αδιόριστων, Ωρομισθίων, Αναπληρωτών Λέσβου αποφασίστηκε η συμμετοχή μας (η πρώτη ως Πρωτοβουλία αδιόριστων, ωρομισθίων, αναπληρωτών Λέσβου) στην Πανελλαδική απεργία που καλεί η ΑΔΕΔΥ και υπερψήφισε η ΟΛΜΕ, την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου και ώρα 10 το πρωί, στην προκυμαία Μυτιλήνης (απέναντι από το καφέ- Πάνθεον).
Είναι, πια, σε όλους φανερό ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κλιμάκωση της επίθεσης μέσω μιας σειράς κατευθύνσεων και μέτρων που θίγουν δραστικά και ακόμη περισσότερο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Το καινούργιο νομοσχέδιο που πρόκειται να «κατεβάσει» το Υπουργείο παιδείας το Μάρτιο επιβάλλει εκτός των άλλων: τη δραστική μείωση των διορισμών (το πρόγραμμα σταθερότητας προβλέπει 3000 μόνιμους διορισμούς από 6000 και περίπου 4000 αναπληρωτές από 11000), που θα οδηγήσει σε εκτίναξη της ωρομισθίας και τελικά της αδιοριστίας. Η παραπέρα ελαστικοποίηση των ήδη ελαστικών εργασιακών σχέσεων που οδηγεί σε τεράστια αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στην απόλυτη αιχμαλωσία τους.
Δεν θέλουν κανένας αδιόριστος εκπαιδευτικός να θεμελιώνει (με οποιοδήποτε τρόπο) εργασιακό δικαίωμα. Θέλουν να απαλλαγούν από κάθε εργασιακή απαίτηση. Τη στιγμή που συνάδελφοι σ’ όλη την Ελλάδα κινητοποιούνται μαζικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να τους σταματήσουμε!! Όλοι στην απεργία στις 10 Φλεβάρη! - Να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας!
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ:
- ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΜΟΝΙΜΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΛΗΨΗΣ ΠΤΥΧΙΟΥ και ΧΩΡΙΣ - ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ Ή ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ!
- ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ!
- ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΛΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
- ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ
- ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ
Πρωτοβουλία αδιόριστων, ωρομισθίων, αναπληρωτών Λέσβου
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
Για τον αγώνα των αιγυπτίων αλιεργατών στη Ν. Μηχανιώνα
"Παλιά δύσκολα μαζευόμασταν και εύκολα σκορπούσαμε, τώρα εύκολα μαζευόμαστε και δύσκολα διαλυόμαστε"* φράση που ακούστηκε από τα στόματα των απεργών αλιεργατών
Την Κυριακή 3 Ιανουαρίου, οι αλιεργάτες της Μηχανιώνας (στη συντριπτική τους πλειοψηφία αιγυπτιακής καταγωγής), ξεκίνησαν απεργία διαρκείας. Η αφορμή δόθηκε μετά την απόφαση των πλοιοκτητών, με το γνωστό πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, να μειώσουν τους μισθούς κατά 60%, με αποτέλεσμα οι μισθοί τους να φτάνουν τώρα τα 300-400 ευρώ. Επίσης οι εργοδότες αρνήθηκαν την καταβολή του δώρου των Χριστουγέννων και απείλησαν τους εργάτες πως όσοι δε δεχτούν τα νέα μέτρα θα απολυθούν.
Οι περίπου 150 Αιγύπτιοι αλιεργάτες που δουλεύουν στα καΐκια της Μηχανιώνας (στην ευρύτερη περιοχή δουλεύουν ακόμα 500 άτομα) αρνήθηκαν να συνεχίσουν να δουλεύουν κάτω από τις ίδιες συνθήκες και προχώρησαν σε απεργία ενώ πραγματοποίησαν και πορεία προς το Δημαρχείο και το Λιμεναρχείο της περιοχής. Τα αιτήματα που έθεσαν είναι:
Να μην περάσουν οι περικοπές των μισθών τους
Να λάβουν το δώρο Χριστουγέννων
Να ασφαλίζονται ξανά στο Ι.Κ.Α. αντί για τον Ο.Γ.Α.
Να εισπράττουν από την επιστροφή του ΦΠΑ
Να αποκτήσουν έλεγχο στον υπολογισμό του μερτικού από μέλη του σωματείου τους. Μέχρι στιγμής, τη δουλειά αυτή την αναλάμβανε το εργοδοτικό Σωματείο Αλιεργατών Μηχανιώνας, στο οποίο οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη.
Από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων, οι πλοιοκτήτες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να καταστείλουν τον αγώνα των αλιεργατών. Ενώ προσπαθούν να κυρήξουν την απεργία παράνομη και καταχρηστική, εκτοξεύουν παράλληλα απειλές για απολύσεις και για αντικατάστασή τους με αλιεργάτες άλλων εθνοτήτων, με ακόμα μικρότερους μισθούς. Δίπλα τους βρίσκουν τις δυνάμεις καταστολής του κρατικού μηχανισμού (ΜΑΤ, Λιμενικό) αλλά και τους γνωστούς παρακρατικούς με τις εθνικιστικές τους φανφάρες. Απέναντι τους όμως, οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν στέκονται πια μόνοι. Μαζί τους βρίσκονται και Έλληνες συνάδελφοί τους, τμήμα της τοπικής κοινωνίας της Μηχανιώνας, ενώ κοντά τους σπεύδουν και αλληλέγγυοι-ες από την αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Οι αλιεργάτες την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου προχωρούν σε αποκλεισμό του λιμανιού, μη επιτρέποντας στους πλοιοκτήτες να πλεύσουν με απεργοσπαστικά πληρώματα. Παράλληλα διεξάγουν εκλογές του Συλλόγου τους με σκοπό τη νομική αναγνώρισή του ως σωματείου. Μετά από την υπόσχεση των αφεντικών ότι θα μπορούν να έχουν εκπρόσωπό τους στον υπολογισμό του μερτικού αποφασίζουν τη λήξη του αποκλεισμού, αλλά τη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Η απεργία συνεχίζεται, και την Κυριακή 10 Ιανουαρίου ενώ πραγματοποιείται πορεία στη Μηχανιώνα από Αιγύπτιους και αλληλέγγυους, οι πλοιοκτήτες παίρνουν τα καΐκια με τη βοήθεια απεργοσπαστικών πληρωμάτων (οικογένειες, συνταξιούχους αλιεργάτες).
Εν τω μεταξύ τα αφεντικά προσφεύγουν στα δικαστήρια με αίτημα να κριθεί η απεργία των αλιεργατών παράνομη. Τελικά μετά από μία αναβολή την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου το Μονομελές Πρωτοδικείο (Εργατοδικείο) εκδικάζει την προσφυγή των αφεντικών και κρίνει την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Παράλληλα έχει παρουσιαστεί από την πλευρά της εργοδοσίας ένα τρίγλωσσο συμφωνητικό το οποίο κάνει αποδεκτό το αίτημα για παρουσία εκπροσώπου του σωματείου των εργατών στον υπολογισμό του μερτικού, αρνείται όμως να καταβάλει το δώρο χριστουγέννων. Το συμφωνητικό είναι γραμμένο στα ελληνικά, τα αραβικά και τα αγγλικά, ενώ για όποιες διαφορές υπάρχουν στα κείμενα από τις μεταφράσεις, δεσμευτικό θεωρείται το αγγλικό κείμενο. Οι διαφορές μεταξύ του αραβικού και των άλλων κειμένων είναι σημαντικές, κάτι που γίνεται αντιληπτό χάρη στη βοήθεια αλληλέγγυων. Επίσης μέσω του κειμένου οι πλοιοκτήτες, παρουσιάζουν μαύρες λίστες με ονόματα ορισμένων αλιεργατών και ζητούν να σταλθεί επιστολή προς τον εργατικό ακόλουθο της αιγυπτιακής πρεσβείας για τα «προβλήματα» που δημιούργησαν. Στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν ότι στο μέλλον, οι αλιεργάτες δεν θα μπορούν να ξαναπροβάλουν καμία αντίσταση ζητούν να απολύουν σε οποιαδήποτε περίπτωση ανάρμοστης συμπεριφοράς. Τέλος, μέσα στο συμφωνητικό περιλαμβάνονται όροι όπως «οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με κανένα ελληνικό πολιτικό κόμμα ή oργάνωση που σχετίζεται με εργασιακές διεκδικήσεις και δικαιώματα»!!!
Οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες απορρίπτουν την πρόταση των εργοδοτών και συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις με συνεχιζόμενες απεργίες μέσα από απόφαση του δικού τους σωματείου. Η εργοδοσία προσπαθεί να πάρει ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στην απεργία, που σημαίνει ότι για κάθε μέρα απεργίας οι αλιεργάτες θα πρέπει να αποζημιώνουν τους πλοιοκτήτες. Η απεργία πια τους πονά. Έπειτα από 3 εβδομάδες απεργίας τα αφεντικά χάνουν εκατομμύρια.
Την Πέμπτη 21 και την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου παράνομες κρίνονται και οι 2 επόμενες καλεσμένες απεργίες των αλιεργατών. Συγχρόνως η εργοδοσία προετοιμάζει την αντικατάσταση τους, με τη βοήθεια και της αιγυπτιακής πρεσβείας, καλώντας 130 νέους αλιεργάτες. Στην περίπτωση εισαγωγής απεργοσπαστικών πληρωμάτων από Αίγυπτο όμως, οι αλιεργάτες εκτιμούν ότι θα συνεννοηθούν με τους συμπατριώτες τους αφού αυτοί κατά πάσα πιθανότητα δε γνωρίζουν τι ακριβώς επικρατεί στη Μηχανιώνα, και θα σταθούν και αυτοί αλληλέγγυοι στο πλευρό τους. Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και την άρνηση των πλοιοκτητών να τους παραδώσουν τις υπογεγραμμένες ατομικές συμβάσεις εργασίας που θα τους επέτρεπαν την ανανέωση των καρτών παραμονής τους στη χώρα. Ο αγώνας των αλιεργατών βρίσκεται πια σε κρίσιμη τροχιά. Όπως και να 'χει οι απεργοί δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν την κινητοποίησή τους και χαρακτηριστικά δηλώνουν «για μας είναι αγώνας για αξιοπρέπεια».
Στις 4 Φεβρουαρίου, στη μόνη εκδίκαση της υπόθεσης της απεργίας για τους πραγματικούς λόγους που έχει καλεστεί και όχι με προσχηματικούς όπως το σε ποιόν και πότε κοινοποιήθηκε, η απόφαση του μονομελούς πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης έκρινε την απεργία νόμιμη. Το θέμα τώρα όμως είναι ότι μετά από έναν ολόκληρο μήνα συνεχιζόμενης απεργίας, οι απεργοί αλιεργάτες έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, κάνοντας τη συνέχιση του αγώνα τους, ακόμα πιο δύσκολη.
Αυτό το οποίο αναδεικνύεται, είναι πως η πρώτη άγρια απεργία του νέου έτους στον ελλαδικό χώρο, διεξάγεται από μετανάστες εργάτες, προσφέροντας μας σημαντικά διδάγματα στον αγώνα για την κατάργηση μέχρι και του τελευταίου αφεντικού. Η αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα είναι δεδομένη. Είναι δεδομένη γιατί δεν αναγνωρίζουμε τεχνητούς διαχωρισμούς μεταξύ ντόπιων και ξένων εργατών αλλά αντιλαμβανόμαστε πως βρισκόμαστε όλοι στην ίδια μεριά απέναντι στην επίθεση των αφεντικών με την επίφαση της οικονομικής κρίσης. Είναι δεδομένη γιατί αναγνωρίζουμε πως το εύκολο θύμα σε αυτή την επίθεση είναι οι κατά τόπου μετανάστες που συγκεντρώνουν απέναντι τους κάθε είδους εθνικιστικό φερέφωνο. Τέλος είναι δεδομένη γιατί θεωρούμε πως με τους μετανάστες βρισκόμαστε όλοι μαζί στην ίδια πλευρά του κοινωνικο-ταξικού πολέμου που διεξάγεται από τους προλετάριους σε όλη τη γη.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ
Αλληλέγγυοι-ες Μυτιλήνης
ΥΓ: Στην Κατάληψη στο Μπίνειο θα λειτουργεί για λίγες μέρες ταμείο αλληλεγγύης για την ενίσχυση των απεργών αλιεργατών
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
