Παρακαταθήκη...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Το αδιανόητο βήμα, αυτό που η αμήχανη και ναρκωμένη κοινωνία δεν είχε το κουράγιο να κάνει, έγινε από τη δράκα των αφορεσμένων και πήρε γρήγορα διαστάσεις εξέγερσης. Ολοι κατάλαβαν ότι τη φορά αυτή δεν είναι μόνο οι «εκατό» των Εξαρχείων ούτε οι μαθητές που βγήκαν στον δρόμο οργισμένοι από τη δολοφονία του 15χρονου. Μαζί τους συμβολικά, ακόμη και στις οριακές πράξεις, ήταν τα παράπονα, η οργή και ο θυμός ικανού μέρους της κοινωνίας, που παρέμενε επί χρόνια καταπιεσμένο, βουβό και αμήχανο... Υπ' αυτή την έννοια, έχουν δίκιο όσοι διατείνονται ότι στα γεγονότα των ημερών δεν πρωταγωνιστεί η κοινωνία. Σωστά. Πρωταγωνιστεί η ενοχή της. Και δι' αυτής η πρωτόγνωρη συμπαράσταση στους πιτσιρικάδες και στους αφορεσμένους, η ανοχή και η κατανόηση. Ομως, υπάρχει και κάτι υπέρτερο: αν ισχύουν οι διαπιστώσεις περί χειμαζόμενης κοινωνίας και οικονομικής επιδείνωσης -με τα μεσαία στρώματα να αντιμετωπίζουν άμεσα αυτό που τα τρόμαζε, δηλαδή την αναπόφευκτη ένταξή τους στον κύκλο των φτωχών και των απελπισμένων- τότε οι αναπότρεπτες εκρήξεις του εγγύτατου μέλλοντος θα φωταγωγηθούν από τις σημερινές φωτιές, θα πάρουν πνοή από αυτές, θα γίνουν ο οδηγός τους. Με πρωταγωνιστές, ευρείες λαϊκές μάζες, πλήρως απενοχοποιημένες, ικανές για σοβαρές ρήξεις και δομικές ανατροπές. Οι σπασμένες βιτρίνες και οι λογής «ανορθογραφίες» θα φαντάζουν τότε αθώες παρεκβάσεις. Η έννοια της ανυπακοής θα βγει από τα χαρτιά των φορμαλιστικών εκκλήσεων και θα πάρει υπόσταση εφιαλτική για την κρατούσα συστημική λογική. Θα είναι η λυγμική και λυσσασμένη αντίδραση των εξαρτημένων από τα κόμματα και τις συντεταγμένες μορφές διεκδίκησης - τις οποίες άλλωστε έχουν απαξιώσει, χρόνια τώρα... Ο Περικλής Κοροβέσης, μια ξεχωριστή περίπτωση διανοουμένου, ακτιβιστή και -τώρα- κοινοβουλευτικού άνδρα, θα ξαφνιάσει πολλούς με το χθεσινό άρθρο του στην «Εποχή»: «Είναι άλλο πράγμα -λέει- να σπάνε μια τράπεζα οι δανειολήπτες και άλλο πράγμα να τη σπάσει στο όνομά τους μια μικρή ελίτ επαναστατικής πρωτοπορίας». Μ' άλλα λόγια, ο Κοροβέσης μιλάει με όρους μαζικού κινήματος, φοβούμενος ότι η σημερινή εξέγερση θα βρει μπροστά της κάποια στιγμή την κοινωνία... Θα είχε απόλυτο δίκιο, ιστορικά επιβεβαιωμένο, αν δεν συνέτρεχε ένας πολύ σοβαρός λόγος: η εξέγερση δεν είναι πια ταμπού. Μπήκε στην κοινωνική αλφάβητο. Η κοινωνία εξοικειώθηκε. Και, ψυχολογικά, έσπασε ένα φράγμα που μονίμως την αναχαίτιζε... Αν φτάσει στο μη περαιτέρω, οι στάχτες της εξέγερσης θα αποδειχτούν πολύτιμες γι' αυτήν. Διότι από τέφρα -από τα συντρίμμια του ήλιου- γίνονται οι ανατολές...